Rolo

Ik heb het er vandaag over gehad met de persoon die mij bijbelcursus geeft, en ik stap volledig van Reiki af! Het zijn krachten waarvan de omvang veel te groot is om als mens mee om te kunnen gaan, en dus laat ik het over aan God om mij te leiden in de zoektocht naar hem, en daar alleen ga ik mij mee bezig houden. =)

leg jouw visie eens uit dan, zonder iets of iemand af te kraken. onderbouw het eens.

Ik snap wat je bedoelt denk ik, ik zal het proberen uit te leggen.

Met Reiki kan je alleen iemand op korte termijn zijn lijden wegnemen, maar als je ze voor eeuwig van hun lijden wil verlossen zal je dat moeten doen door hun leven door God te laten leiden.

Ik zal het hem zeker voorstellen in een gebed, en hoe ik op een andere manier mensen ECHT kan helpen. =)

Dus eigenlijk is het niet gods wil dat ik mensen help omdat hij zelf het beste met de mensen voor heeft? Dat kan ik best begrijpen

is het heidens om mensen te genezen zonder het eigen ego te voeden?

Ik heb nogal wat vragen, dus hier komt er weer een.

Ik ben zelf ingeweid in Reiki eerste graad. Voor mensen die niet weten wat dit is, het is een oud oosterse geneeskunde doormiddel van de universele levensenergie sturen via de handen naar plaatsen (chakras, energiecentra) waar het nodig is om het lichaam te genezen.

Hoe staan jullie hier tegenover? Ik weet namelijk uit mijn eigen ervaring dat ik mensen en mezelf ermee geholpen heb en de energie duidelijk kan voelen, maar ik vraag me toch af hoe er in het christendom tegenaan gekeken wordt, aangezien ik zelf nu ook bezig ben om mijn leven aan god te wijden.

Wat denken jullie?

ik heb de metalbijbel inderdaad ooit een keer gekregen maar die is kwijtgeraakt tussen de merchandise van een band waar ik mee was ik heb wel zelf een gewone bijbel gehaald, maar nu je het zegt ga ik weer in bezit zien te komen van de metalbijbel puur voor de getuigenissen van de artiesten! Dat zal me alleen maar meer kracht geven omdat veel 'metalvrienden' van mij het toch nog steeds een onzin geloof vinden :S maar gelukkig heb ik ook vrienden die wel chistelijk zijn

je hebt gelijk, ben een beetje moe, ik kom de volgende keer wel even met een goed antwoord =P

hahaha je hebt gelijk morphogenesis =P ik ben gewoon nooit echt thuis in de genres er zijn dr ook zoveel gekomen de laatste jaren O_o

en Ol Moth, komt goed ga ik binnenkort ff aan werken, heb me pas net aangemeld eigenlijk om mijn verhaal te kunnen doen in: Geloof gevonden door relatiebreuk =)

Metalcore dan, as i lay dying?

ik luister wat me voorbij komt, als ik het goed vind dan vind ik het goed zo niet dan niet =P kan mij het nou schelen hoe anderen mij beoordelen =P

Moah varieert een beetje, ik kom oorspronkelijk uit de nu-metal, dus mijn muzikale smaak is simpel maar effectief!

ow ja en satanistische bands en dat soort meuk heb ik zowieso nooit iets mee gehad

Een zware jongen? =P

Haha ieder zn muziek he =P

Ik snap wat je bedoelt Iriacynthe, en ik heb die mogelijkheid inderdaad ook onder de loep genomen. het vreemde is dat ik niet in de normale fases zit waar ik bij vorige relaties doorheen ben gegaan, ik heb gewoon vrede met de beslissing van haar zonder haat gevoelens of ontkenning enzo.

het feit dat ik eindelijk de stap heb genomen en gewoon met de mensen ben gaan praten is voor mij de omslag geweest dat dit het is voor mij, omdat het wel overeen komt met wat ik mijn hele leven al voelde. mensen die dezelfde opvattingen hebben alleen ik heb nooit de stap durven nemen, en deze gebeurtenis heeft me de ogen geopend. Maar in ieder geval wel bedankt voor je advies, ik zal het zowieso in de gaten houden dat dat niet de reden wordt of is om christen te worden, maar ik ben er heel zeker van dat dat niet zo is =)

Dan stel ik me ook maar meteen even voor!

Ik ben Roland, 23 jaar, net nieuw op dit forum, Gitarist, Bassist en freelance geluidstechnicus. Mijn verhaal hoe ik geloof heb gevonden kan je in mijn andere post vinden: Geloof gevonden door relatiebreuk. het is nogal een apart verhaal en als je intresse hebt kan je hem lezen natuurlijk!

verder geniet ik enorm van muziek in praktisch elke vorm, vandaar ook mijn hobbies en werk, het is mijn leven

ik ben echt een sociaal mensen-mens en hou van de nodige festivals en concerten! Voornamelijk metal, maar eigenlijk alles wat muzikaal is heeft mijn aandacht. hmm altijd lastig een kort verhaaltje over jezelf vertellen, daarom geef ik wel antwoord op vragen over mij haha =P

Ik heb een verhaal dat ik met jullie wil delen omdat dit mij sterk heeft aangegrepen en een verassende openbaring heeft opgeleverd.

Ik ben een persoon die niet gelovig is opgevoed maar wel zn hele leven al met spiritualiteit in de weer is. Ik vraag mn hele leven al hulp in moeilijke situaties aan iets dat hoger is dan ikzelf, ik durfde er alleen niet de naam God aan te geven omdat ik niet chistelijk ben. ik heb het nooit een plekje kunnen geven of in diepte kunnen delen met mensen omdat het vaak moeilijk is als je zelf ook geen duidelijk beeld hebt van wat je nou precies geloofd. ook ben ik vaak degene met de grootste mond, maar ik ben van binnen nog steeds een onzekere jongen op zoek naar datgene wat ik niet kon vinden om rust te hebben in mijn ziel.

Men zegt dat je door een pijnlijke situatie in je leven een trigger kunt krijgen en geloof kunt vinden. In mijn geval heb ik gevonden waar ik mn hele leven naar op zoek was maar nooit heb kunnen plaatsen.

het is sinds kort uitgegaan met mijn christelijke vriendin, en dat heeft me heel erg aangegrepen, aangezien zij de persoon was waar ik echt een toekomst in zag en waar ik me altijd zo op mn gemak voelde en mezelf kon zijn zonder me schuldig te voelen, en waar ik nog steeds zo veel van hou.

We hebben eerder een gesprek gehad waar haar religie een grote rol speelde in de verschillen tussen ons. Hieruit bleek ook dat er verschillen waren bijvoorbeeld bij de opvoeding van kinderen, puur hyphothetisch gezien. Zij wou ze graag christelijk opvoeden en dat begrijp ik ook en ik zou ook vrij zijn om dat te laten gebeuren. MAAR, uiteindelijk komt toch de vraag waarom papa iets anders geloofd en nooit naar de kerk gaat en in dit geval kunnen kinderen dus een barriere worden tussen 2 mensen in plaats van dat het ze dichter bij elkaar brengt. Stom genoeg ging dit wel door mn hoofd maar heb ik nooit beseft dat dit deze uitwerking kon hebben.

Nu is dus niet heel lang geleden het tweede gesprek gekomen waaruit is gekomen dat ze het simpelweg niet meer aankon. uit het vorige gesrek zouden we aankijken of we er misschien omheen konden werken, maar uiteindelijk bleef het in haar hoofd zitten, en dat kan je simpelweg niet negeren. Ik was hier best kapot van, maar ik kon haar beslissing wel heel goed waarderen. Ook gaf ze nog wat andere redenen waarom het niet werkte, maar ik ben er van overtuigd dat dit de hoofdreden was, omdat ik in haar ogen kon zien dat ze het er zelf ook moeilijk mee had. En vreemd genoeg was zij zelf mijn grootste troost die avond, want ze is de hele avond nog bij me gebleven en heeft me geknuffeld omdat ik dat echt nodig had.

De dag na het gesprek was ik heel wisselvallig in emoties en ik voelde een enorme verwarring in mezelf. Ik zou haar maar al te graag terug willen want ik hou nog steeds zielsveel van haar, maar op dit moment weet ik ook dat ik eerst een flinke persoonlijke verandering door moest gaan voordat ik dat van mezelf zou kunnen willen. en dan bedoel ik voornamelijk vrede zoeken in mijn eigen leven.

Op dit moment is toch het onderwerp van het christendom door mijn hoofd gaan spelen, omdat zij er zoveel kracht uit haalt in haar leven en de moeilijke situaties die ze heeft mee moeten maken en dat ze degene waar ze van houdt er voor op moet geven omdat haar geloof krachtiger is dan dat.

Omdat ik zelf mn hele leven al in verwarring leef op religieus gebied, heb ik de stap genomen en ben ik naar haar oude kerk gegaan. omdat ze sinds kort verhuisd is, gaat ze nu naar een andere kerk. Ik wou express niet naar haar eigen kerk gaan omdat ik dan het gevoel had dat ik een soort 'stalker' zou zijn en dat zij misschien ook niet zou snappen waarom ik daar ben.

Ik ben bij de inloopochtend geweest en het eerste wat me opviel is dat iedereen meteen al zo aardig was en me niet afkeurde op hoe ik er uit zie, ik draag namelijk graag zwart en heb lang haar. Degene die me daar aansprak heette me welkom en ik vroeg haar of ik over het christendom kon komen praten. En dit kon uiteraard. Hier heb ik antwoorden gekregen op vragen die overeenkwamen met de opvattingen die ik altijd al had over mijn spiritueel bestaan, en hier heb ik geleerd dat mijn plaats in het het chistendom is.

Ik ben toen die dag meteen met vrienden gaan praten die ook christelijk zijn, en die waren niet heel verbaasd dat ik hiervoor zou kiezen. Tot mijn grote verbazing was iedereen zo open en eerlijk en ze willen mij al te graag begeleiden in mijn leer naar het geloof.

Ik ben vandaag voor het eerst in mijn leven uit mezelf naar een kerkdienst geweest, en het was nog best vreemd voor mij. dit niet zozeer om het feit van het geloof, maar meer om het feit dat ik er niemand kende en de liederen niet mee kon zingen omdat ik ze niet ken.

toen ik binnekwam vroegen mensen meteen of ik nieuw was, en ik ben meteen voorgesteld aan heel veel nieuwe mensen die heel enthousiast zijn over mijn keuze naar het geloof en zo vrij zijn dat ik altijd contact met ze op mag nemen als ik vragen heb of gewoon simpelweg wil praten.

Ook tijdens de dienst was er een preek die ging over het afstappen van hoogmoed en rust vinden in jezelf. mijn excuses dat ik niet meer weet welke bijbelvoorbeelden hier bij werden gebruikt, maar dit is nog allemaal nieuw voor mij uiteraard. Ik heb ook nooit geloofd dat dingen bij toeval gebeuren, net als hoe ik bij mij vriendin terecht was gekomen, en deze preek was voor mij het ultieme bewijs dat dit ook niet het geval was. Alles gebeurt met een reden.

Door dit hele verhaal heb ik de rust in mijzelf gevonden waar ik mijn hele leven naar op zoek was, het gevoel dat ik niet alleen in het leven sta, want zo voelde ik mij af en toe wel, ongeacht dat ik heel veel vrienden heb, en een vriendin had die van mij hield.

Ik heb nog veel te leren over het chistendom, maar mijn geloof was er altijd al. het gaat mij alleen zo aan mn hart dat ik het heb moeten ontdekken door een breuk met degene waar ik het meeste om geef en van hou.

Ook weet ik nog niet zeker wanneer ik dit aan mijn ex wil vertellen, want ik weet niet hoe ze het op zal vatten. Dat ze misschien denkt dat ik dit doe om haar terug te krijgen. Dit is echt niet het geval, ik doe dit voor mezelf, ik heb eindelijk gevonden wat ik zocht, maar ik heb wel de hoop erbij gekregen dat ik haar niet kwijt zal raken in mijn leven en dat ik wel dichter tot haar zou kunnen komen al is het maar als goede vrienden. En wie weet wat de toekomst zal brengen, Helaas kunnen we dit nooit voorspellen.

Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn verhaal, en als jullie tips of steun hebben voor mijn nieuwe levenreis dan hoor en ontvang ik die graag!