Spring naar bijdragen

Enorm verlangen naar God


Aanbevolen berichten

Is dit herkenbaar?

Ik voel me soms zo vreemd dat ik vanbinnen een enorm verlangen naar God ervaar...

Ik voel me een beetje als dat hert in psalm 42 ;)

Ik heb vaak het idee dat het niet helemaal normaal is dat je zo naar God verlangt en dat je heel je leven met Hem wilt delen...

Om me heen zie ik vaak zo veel oppervlakkigheid en dan denk ik: ben ik nu gek/vreemd dat ik zo dicht bij God wil leven, of zijn die andere mensen niet goed bezig?

Maar om dit, wat ik het laatst schreef, even te relativeren: ik zie aan de andere kant ook enorm veel mensen om me heen die heel serieus met het geloof bezig zijn...

Dus waarschijnlijk kijk ik gewoon met een verkeerde bril ;(

Maar toch, stel dat je bijv in de trein, in de Bijbel leest. (Dit doe ik regelmatig, als ik me verveel, of als ik er gewoon zin in heb), dan krijg ik toch dat benauwde gevoel van: je bent toch niet helemaal normaal dat je dit doet...

Is dit herkenbaar?

Link naar bericht
Deel via andere websites

Het gevoel hebben dat je aangekeken wordt op je Christen zijn is herkenbaar. Toch blijf dat volhouden het is dat ook je eigen maken, dat je dan daarover kan vertellen. Het zal zeker niet makkelijk zijn, maar als jij graag in de Bijbel wil lezen in de trein moet je dat doen.

Link naar bericht
Deel via andere websites

Ik las vroeger vaak religieuze lectuur op de trein... Soms vermomde ik een beetje omdat ik niet wilde raar overkomen, of omdat ik graag er niet wilde over aangesproken worden. Ikzelf heb echter de ervaring dat het menig treinreiziger geen moer kan schelen wat je leest, zolang je maar stil bent :D (in eerste klas toch)...

Ook heb ik altijd een bijbel op zak, ik draag een kruisje, dus ik denk niet dat je er omheen kunt dat ik christen ben...

Ik geloof dus niet dat je de enige bent die een verlangen naar God hebt, zingen we daar tijdens de diensten trouwens niet vaak liederen over, zelfs zo'n liederen die voor ons "mannen" nogal ongemakkelijk zijn omdat ze bijna een liefdesrelatie met Christus voorspiegelen?

Geniet van je liefde voor God... Het is namelijk iets prachtigs. Ik zou nooit geen christen willen zijn denk ik.

Link naar bericht
Deel via andere websites
(...) als dat hert in psalm 42 (...) Is dit herkenbaar?

Jij hebt het zelf herkend bij David. En God heeft het ook herkend bij David. David werd een man naar Gods hart genoemd. (1 Sam.13:14)

Als jij dan bij jezelf zo herkent, wat ook erkend is door God bij David, dan worden meningen van anderen minder belangrijk. Die meningen kunnen relativeren en afbreken wat zo kostbaar is. Kostbaar, niet alleen voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Een enkele rechtvaardige mens kan het verschil maken bij God en zo het lot van velen beïnvloeden. Denk aan Mozes, aan Daniël, en ook aan de verwoesting van Sodom en Gomorra waarvan God zei dat die verwoesting niet zou doorgaan als er tien rechtvaardigen zouden zijn. Gen.18:32.

Nu zeg jij helemaal niet dat je rechtvaardig bent. En dat leggen we er dus ook niet in. Maar het beginsel van een rechtvaardige worden is wel het brandende hart waarvan jij getuigt. De bijbel vergelijkt dat met de eerste liefde en roept op om daaraan te denken en daarin te blijven. Zie het niet als iets tijdelijks, of ongewoons, van een gevoel van een moment. Laat het ook niet doven door relativeringen of tegenslagen. Maar realiseer je dat het zo is, en verbind je eraan en laat het een bron zijn van energie om te groeien in het geloof, met hart en ook met verstand.

Is het herkenbaar, is je vraag. Zeker. Veel mensen gaan op in de sleur van alle dag. Maar ook veel mensen worden door omstandigheden of gewoon door hun geloof, tot God gedreven. Sommigen zijn er heel vrijmoedig in, en anderen houden het meer in binnenkamers. En weer anderen drijft het tot goede werken. En iets van alles is bij hen allemaal. En de roeping is gelijk voor allen; om je te laten vullen, om oprecht te zijn en vrijmoedig. En te blijven en te groeien in de liefde; zonder daarbij het vuur van de intieme momenten met God te vergeten.

Link naar bericht
Deel via andere websites
Dat zou pas raar zijn, als iedereen zich opeens met elkaar zou bemoeien in de trein ;) Dat deed men voor iedereen n mobieltje had toxh ook niet?

Toen hadden we de Metro en de Spits nog, of een goed boek (zo'n ding met papier erin en gedrukte letters, echt heel retro). En sudoku, natuurlijk

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Idd. Niet dat 'vroegah' alles nou zou veel beter was. Nou ja, ik deel t sentiment wel n klein beetje, want ik geloof best wel dat men vroeger op zijn minst even naar elkaar knikte of keek als je bijvoorbeeld nasat/tegenover iemand kwam zitten in de trein. En nu zitten mensen soms helemaal vastgeklemd aan hun mobieltje. Maar of t nou echt zo anders is nu, mwa...

Link naar bericht
Deel via andere websites

Rups, ik vraag me af wat precies je doel is met dit topic?

Even een hele selectieve quote met dingen die me opvielen:

Ik voel me soms zo vreemd dat ik... ()Ik heb vaak het idee dat het niet helemaal normaal is...()ben ik nu gek/vreemd dat ik()Dus waarschijnlijk kijk ik gewoon met een verkeerde bril ;(

()dan krijg ik toch dat benauwde gevoel van: je bent toch niet helemaal normaal dat je dit doet...Is dit herkenbaar?

Waarom wil je weten of het normaal of niet normaal is wat je doet? En wie bepaalt wat 'normaal' is?

Link naar bericht
Deel via andere websites
  • 2 weeks later...

Ik ben opgegroeid in een niet- normale omgeving. Dus vanaf mijn jeugd heb ik al continue een soort angst in mij van: is dit nu normaal of niet...

Ik wil nl. perse normaal zijn...

Maar als ik gewoon mijn nuchtere verstand gebruik: bijbellezen in de trein is helemaal zo vreemd nog niet. Als ik dat mooi vind moet ik dat vooral doen, een ander luistert muziek of leest een boek.

En ik ben een keer op de luchthaven van Dubai geweest: daar hadden ze zelfs speciale prayer rooms voor moslims...

Toen vroeg ik me echt even af: moslims komen wel gewoon in het openbaar voor hun geloof uit, zonder enige schroom of schaamte (dragen hoofddoekjes enzo, richten speciale prayer rooms in op een luchthaven), maar wij als christenen vinden het soms maar moeilijk om maar gewoon met ons geloof bezig te zijn, vooral in een onchristelijk omgeving...

Zelf heb ik zoiets van: zolang ik de ander niet opdring met mijn geloof, mag ik toch zeker wel de vrijheid nemen voor mezelf om in de Bijbel te lezen wanneer ik dat wil?

De een leest de telegraaf, en ik lees af en toe (ook niet altijd hoor) de Bijbel...

Link naar bericht
Deel via andere websites
Ik ben opgegroeid in een niet- normale omgeving. Dus vanaf mijn jeugd heb ik al continue een soort angst in mij van: is dit nu normaal of niet...

Ik wil nl. perse normaal zijn...

Maar als ik gewoon mijn nuchtere verstand gebruik: bijbellezen in de trein is helemaal zo vreemd nog niet. Als ik dat mooi vind moet ik dat vooral doen, een ander luistert muziek of leest een boek.

En ik ben een keer op de luchthaven van Dubai geweest: daar hadden ze zelfs speciale prayer rooms voor moslims...

Toen vroeg ik me echt even af: moslims komen wel gewoon in het openbaar voor hun geloof uit, zonder enige schroom of schaamte (dragen hoofddoekjes enzo, richten speciale prayer rooms in op een luchthaven), maar wij als christenen vinden het soms maar moeilijk om maar gewoon met ons geloof bezig te zijn, vooral in een onchristelijk omgeving...

Zelf heb ik zoiets van: zolang ik de ander niet opdring met mijn geloof, mag ik toch zeker wel de vrijheid nemen voor mezelf om in de Bijbel te lezen wanneer ik dat wil?

De een leest de telegraaf, en ik lees af en toe (ook niet altijd hoor) de Bijbel...

dag Rups,

Normaal is een stand op de wasmachine...

Maar ik snap je wel hoor... Ik heb dat ook vaak gehad... maar in feite doet het er niet toe... Er is niet zoiets als normaal - abnormaal, we zijn nu eenmaal allemaal uniek.

Wat je observatie betreft tussen moslims en christenen lijkt het me vooral historisch zo gegroeid... De Islam is in eerste instantie een veroveringsgodsdienst, terwijl in het begin het Christendom zich moest verschuilen omdat hun leer in botsing kwam met vooral de verering van keizers en koningen... Ook nu nog, in het westen jezelf christen noemen is bijna gelijk aan jezelf een idioot noemen, terwijl in Islamitische landen het zijn van een moslim je leven kan redden... Zij hebben dan ook nooit zoiets als de verlichting gekend die bij ons een afstand tussen kerk en staat stichtte, en die zeker de afgelopen vijftig jaar meer en meer tot een verwijdering heeft geleid.

Ik kan het niet helpen dat het mij stoort dat mensen altijd maar weer het negatieve van geloof ten berde haalt, terwijl religie voor heel wat positieve dingen heeft gezorgd.

Ik zou zeggen geniet vooral van de relatie die je hebt met Christus en God! Laat niemand je dat afnemen! En als een ander je nu daarom abnormaal zou vinden, dat zegt meer over hem dan over jou!

Link naar bericht
Deel via andere websites
×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

We hebben cookies op je apparaat geplaatst om de werking van deze website te verbeteren. Je kunt je cookie-instellingen aanpassen. Anders nemen we aan dat je akkoord gaat. Lees ook onze Gebruiksvoorwaarden en Privacybeleid