N00dles

Ik hoef het niet met mijn eigen ogen te zien, maar er moeten wel sterke aanwijzingen zijn naar het bestaan er van (zo geloof ik bijv ook dat de planeet Pluto bestaat, terwijl deze niet (met het blote oog) te zien is).

Jamaar dat is het hem nu juist. Als ik iets niet logisch vind, geloof ik het niet. Dan is het voor mij niet aannemelijk...

Het ongelukkig voelen, of verdrietig zijn komt vaak door gebeurtenissen of het gemis van iets. Voor mij is dat 'op te lossen' door er met mensen over te praten, die ik vertrouw en die mij kennen...Daar heb ik geen God voor nodig.

Dan vraag ik me af of die mensen nou ECHT iets hebben gezien of gehoord hebben, of dat dat puur op gevoel gebaseerd was. Zo ja, dan is dat leuk voor die mensen, maar aangezien ik nog niets heb ervaren dat ook maar wijst op het bestaan van een hogere macht, is het niets voor mij.

Wat ik onder geloof versta: ergens in geloven wat voor mij aannemelijk is, niet persé bewezen. Nu zijn er wel veel 'aanwijzingen' voor Gods bestaan, maar die zijn voor mij niet aannemelijk te noemen; het gaat er bij mij gewoon niet in. De logica ontbreekt, vind ik.

Op zaterdag 26 april 2003 10:04 schreef Glenn het volgende: [...]Ehm, waarom denk je dat het 'geloof' heet? Omdat je geen tastbare bewijzen hebt. Laat God nou net niet tastbaar zijn omdat-ie hier niet op aarde is. Wat je wel kan ervaren is liefde van Hem. En ja, als je daar geen behoefte aan hebt, dan wordt dat errug lastig hoor

Jah okee, jij baseert je geloof dus op het gevoel dat je ervaart als je bezig bent met God. Maar waarom er dan meteen van uitgaan dat ie er ook echt is?

Mensen die dat gevoel van blijheid en vrolijkheid niet hebben, kunnen dus niet zomaar zeggen: "er zal wel een God zijn." Want waar baseer je die stelling op?

En zoals Morgan al zei: als ze zou zeggen dat er een (onzichtbare) roze pinguin was, zou je dat toch ook niet geloven? En waarom niet? Deze is net als God niet tastbaar/zichtbaar/hoorbaar...

Over dat voorbeeld: sterren zijn te observeren. Door sterrenkundig onderzoek is er ook echt een schatting te maken van het aantal sterren. God is daarentegen niet zichtbaar en dus onaannemelijker om te geloven.

En waarom? Ik heb het gevoel er niet bij dat jullie ervaren als jullie bezig zijn met God. Ik ben nergens bang voor; maar zonder dat idee van dat er een God is, kan ik niet simpelweg gaan geloven. Ik geloof in mezelf bij het maken van keuzes, steun en liefde krijg ik van mensen om mij heen, en het idee dat er mensen zijn die om mij geven, geeft mij energie en zin om te leven.

En dan zou je hierop kunnen zeggen dat ik dan heel wat mis, maar zo ervaar ik dat niet. Immers, zolang ik me goed voel en gelukkig ben, mis ik niets.

Erm, ik bedoelde natuurlijk in de zin van: er is geen reden om te geloven dat hij bestaat. Er zijn geen bewijzen voor een God, dus zie ik niet in waarom ik er 'blind' zou moeten geloven.

Tevens heb ik geen behoefte aan een God om me te sturen/steunen/lief te hebben.

Hoe staan jullie tegenover drank (alcohol in het algemeen dus) en drugs (van sigaretten tot xtc) tijdens het uitgaan?

Als je er tegen bent, wat is dan de reden?

En wat vindt je ervan als anderen om je heen dan wel gebruiken?

Ikzelf vind gebruik van drank en drugs acceptabel (overigens niet alleen tijdens uitgaan). Zelf doe ik dat ook en heb ik er plezier aan. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet zonder dat een leuke avond kan hebben.

Wat betreft het gebruik door anderen, ook dat vind ik kunnen...Zelfbeschikkingsrecht is voor mij de belangrijkste reden. Pas als je door het gebruik ervan overlast veroorzaakt bij anderen, vind ik het ongeoorloofd (voor de veroorzaker).

Reacties welkom...

Ik geloof niet omdat ervoor mij geen reden is om te geloven.