Robert Frans

Ik denk dat ik nikie90 wel begrijp hierin. De oudtestamentische tijd was veel harder, gewelddadiger en wreder dan die van ons. De gemiddelde Israëliet was boer, leefde dus op het land en woonde niet in een land met veilig afgebakende en door alle omringende landen aanvaardde grenzen.
Echte grenzen bestonden zelfs niet eens volgens mij; een land bestond uit alle stedelijke gebieden, landgoeden en dorpen bij elkaar opgeteld. Egype bijvoorbeeld was echt niet zo mooi begrensd zoals vandaag de dag er nette lijnen getrokken zijn op de wereldkaart; maar enkel een hele rits steden rondom de Nijl.
Er was ook geen internationale gemeenschap met internationaal geldende afspraken voor oorlogen, laat staan zoiets als universele mensenrechten. Je kunt er dus de klok op gelijk zetten dat wat de Israëlieten in hun gebeden hun vijanden toewensten, die vijanden dat al daadwerkelijk bij hen gedaan hadden.
Kinderen tegen de rots smijten? Absoluut geen bevel van God, dat kom je echt nergens tegen, maar simpelweg de wrede praktijk van omringende landen tijdens een oorlog. En ook het vrouwen als krijgsgevangenen schaken was heel normaal; de OT-regels lijken vooral bedoeld om daar juist enige bescherming voor de vrouw in kwestie in te brengen. De man mocht haar niet zomaar meer verstoten en ze kreeg de tijd om de nieuwe situatie te verwerken. Nu klinkt dat misschien vrij idioot, maar destijds was dat al heel wat.
Ons komt de oorspronkelijke betekenis van "sjaloom" misschien wat oppervlakkig over: materiele welzijn, een goede oogst, ongestoord leven. Wij verstaan Gods vrede toch liever innerlijk. Maar voor de mensen uit die tijd was deze sjaloom simpelweg bittere noodzaak.
Het alternatief was verbrande dorpen en oogsten, vergiftigd water door lijken die erin werden gegooid, de meest vreselijke ziekten zonder medische zorg, verkrachte vrouwen, verhongeren en verdorsten door bittere armoede, noem maar op. Zelfs de rijke mensen leefden vergeleken met deze tijd maar een sober en hard bestaan, vol onzekerheden die wij niet of nauwelijks meer kennen.
En weet je wat het wrange is? Tot een paar decennia geleden was dit ook de normale situatie in Europa, overal eigenlijk. Instituties als de VN of die universele rechten zijn relatief zeer jong en worden ook lang niet in alle werelddelen echt erkend. Er zijn nog genoeg landen en streken waar het tribale denken nog volop geldt en de harde wetten van het primitievere leven gelden.
De enige redelijke garantie op veiligheid en vrede was het leven in een groot en welvarend rijk, ver van de meestal vrij turbulente grensgebieden vandaan. En zulke rijken ontstonden door, jawel, oorlog en politieke machtsspelletjes. En eigenlijk is dat vandaag de dag niet veel anders, want zou Nederland echt nog zo veilig en soeverein kunnen blijven zonder de bescherming van de EU, de VN en de NAVO? De Tweede Wereldoorlog heeft ons een keiharde les geleerd: op onszelf zijn wij maar kwetsbaar en vrij gemakkelijk te veroveren.
In die context moet je het OT leven, tezamen met het gegeven dat veel natuurgodsdiensten behoorlijk wrede en (zeer) pijnlijke offer- en initiatierituelen kenden, soms ook daadwerkelijk mensen offerden (met name krijgsgevangenen) en ook buitensporige vergeldingen jegens vijanden en misdadigers.
Het is zeer wel mogelijk dat de wet van Mozes echt een verademing was voor het joodse volk, een licht in het duister, omdat haar rituelen nimmer gevaarlijk of pijnlijk waren (zelfs de besnijdenis gebeurde op een tijdsstip die zo het blijkt het minst pijnlijk is voor de baby), omdat de vergeldingsmogelijkheid flink werd ingeperkt (slechts oog om oog, tand om tand) en ook aan de oorlogsvoering strikte regels verbonden waren.
Liefde reikt dan ook verder dan enkel lieve berichtjes op Facebook, in een veilig en welvarend land met onbegrensde mogelijkheden. Waar zelfs arme en behoeftige mensen volop te eten, zorg en bescherming hebben. Denk aan de blinde in het NT, die daarom zijn hele leven moest bedelen. Zijn genezing betekende niet enkel het weer kunnen zien, maar ook weer een echt bestaan kunnen opbouwen, niet meer volledig afhankelijk zijn van liefdadigheid. In deze tijd kunnen wij ons dat niet voorstellen, met alle prachtige voorzieningen die wij hebben.
Liefde laat zich in elke tijd en elke cultuur op eigen, unieke wijze merken. Zij ontsteekt lichtjes van hoop en geloof in duistere en harde tijden, zij laat zelfs in de meest geharde wetten en culturen sprankjes van mededogen en zachtmoedigheid doorklinken.
In het OT lees je hoe twaalf vrij los van elkaar staande stammen tot één volk worden gesmeed, een eigen stuk land weet te veroveren en zo dus zekerheid en beschaving weet te creëren en uiteindelijk door schade en schande heen, met name tijdens de Babylonische ballingschap, een religieuze en culturele identiteit weet te ontwikkelen die tot op de dag van vandaag de verschillende joodse gemeenschappen nog steeds met elkaar verbindt.
Gods liefdevolle voorzienigheid leidde zo een volk door de meest duistere tijden en nog belangrijker: Hij laat uit dit onooglijke volk, vele malen kleiner en onbeduidender dan alle grote rijken om haar heen, een Verlosser geboren worden die uiteindelijk heel de wereld zou verlichten met het Evangelie. Ook weer dwars door alle oorlogen, ruwheden en bitterheden door. Een Verlosser die het wezen van de liefde op schokkende, alleszeggende wijze blootlegt, namelijk aan het levenschenkende Kruis, waar Hij alles opgeeft om in het lijden en de de dood zijn grootste geliefde te vinden.

dat is mooi uitgelegd, dank daarvoor. Het is alleen niet het punt waar ik tegen Nikie op reageerde. 
Grote lijn is: iemand zegt 'ik vind God in het OT best barbaars'.
Reactie: Dat zegt 99% van de mensen, dat komt omdat ze de context niet kennen en zich niet in God inleven. Wie dat niet zo kan zien, wordt volgens de uitleg Nikie dan bijvoorbeeld gedreven door zijn ego, is slechts liefdevol als het hem uitkomt en heeft liever de leugens lief. Ik vind dat nogal een oordeel over iemand die gewoon de bijbel leest en denkt: WTF? Het past ons niet om dat over anderen te zeggen, vind ik. Los nog van het punt dat het heel legitiem is om je af te vragen wat God daadwerkelijk deed en welke elementen menselijk zijn.

Ik denk dat ik nikie90 wel begrijp hierin. De oudtestamentische tijd was veel harder, gewelddadiger en wreder dan die van ons. De gemiddelde Israëliet was boer, leefde dus op het land en woonde niet in een land met veilig afgebakende en door alle omringende landen aanvaardde grenzen.
Echte grenzen bestonden zelfs niet eens volgens mij; een land bestond uit alle stedelijke gebieden, landgoeden en dorpen bij elkaar opgeteld. Egype bijvoorbeeld was echt niet zo mooi begrensd zoals vandaag de dag er nette lijnen getrokken zijn op de wereldkaart; maar enkel een hele rits steden rondom de Nijl.
Er was ook geen internationale gemeenschap met internationaal geldende afspraken voor oorlogen, laat staan zoiets als universele mensenrechten. Je kunt er dus de klok op gelijk zetten dat wat de Israëlieten in hun gebeden hun vijanden toewensten, die vijanden dat al daadwerkelijk bij hen gedaan hadden.
Kinderen tegen de rots smijten? Absoluut geen bevel van God, dat kom je echt nergens tegen, maar simpelweg de wrede praktijk van omringende landen tijdens een oorlog. En ook het vrouwen als krijgsgevangenen schaken was heel normaal; de OT-regels lijken vooral bedoeld om daar juist enige bescherming voor de vrouw in kwestie in te brengen. De man mocht haar niet zomaar meer verstoten en ze kreeg de tijd om de nieuwe situatie te verwerken. Nu klinkt dat misschien vrij idioot, maar destijds was dat al heel wat.
Ons komt de oorspronkelijke betekenis van "sjaloom" misschien wat oppervlakkig over: materiele welzijn, een goede oogst, ongestoord leven. Wij verstaan Gods vrede toch liever innerlijk. Maar voor de mensen uit die tijd was deze sjaloom simpelweg bittere noodzaak.
Het alternatief was verbrande dorpen en oogsten, vergiftigd water door lijken die erin werden gegooid, de meest vreselijke ziekten zonder medische zorg, verkrachte vrouwen, verhongeren en verdorsten door bittere armoede, noem maar op. Zelfs de rijke mensen leefden vergeleken met deze tijd maar een sober en hard bestaan, vol onzekerheden die wij niet of nauwelijks meer kennen.
En weet je wat het wrange is? Tot een paar decennia geleden was dit ook de normale situatie in Europa, overal eigenlijk. Instituties als de VN of die universele rechten zijn relatief zeer jong en worden ook lang niet in alle werelddelen echt erkend. Er zijn nog genoeg landen en streken waar het tribale denken nog volop geldt en de harde wetten van het primitievere leven gelden.
De enige redelijke garantie op veiligheid en vrede was het leven in een groot en welvarend rijk, ver van de meestal vrij turbulente grensgebieden vandaan. En zulke rijken ontstonden door, jawel, oorlog en politieke machtsspelletjes. En eigenlijk is dat vandaag de dag niet veel anders, want zou Nederland echt nog zo veilig en soeverein kunnen blijven zonder de bescherming van de EU, de VN en de NAVO? De Tweede Wereldoorlog heeft ons een keiharde les geleerd: op onszelf zijn wij maar kwetsbaar en vrij gemakkelijk te veroveren.
In die context moet je het OT leven, tezamen met het gegeven dat veel natuurgodsdiensten behoorlijk wrede en (zeer) pijnlijke offer- en initiatierituelen kenden, soms ook daadwerkelijk mensen offerden (met name krijgsgevangenen) en ook buitensporige vergeldingen jegens vijanden en misdadigers.
Het is zeer wel mogelijk dat de wet van Mozes echt een verademing was voor het joodse volk, een licht in het duister, omdat haar rituelen nimmer gevaarlijk of pijnlijk waren (zelfs de besnijdenis gebeurde op een tijdsstip die zo het blijkt het minst pijnlijk is voor de baby), omdat de vergeldingsmogelijkheid flink werd ingeperkt (slechts oog om oog, tand om tand) en ook aan de oorlogsvoering strikte regels verbonden waren.
Liefde reikt dan ook verder dan enkel lieve berichtjes op Facebook, in een veilig en welvarend land met onbegrensde mogelijkheden. Waar zelfs arme en behoeftige mensen volop te eten, zorg en bescherming hebben. Denk aan de blinde in het NT, die daarom zijn hele leven moest bedelen. Zijn genezing betekende niet enkel het weer kunnen zien, maar ook weer een echt bestaan kunnen opbouwen, niet meer volledig afhankelijk zijn van liefdadigheid. In deze tijd kunnen wij ons dat niet voorstellen, met alle prachtige voorzieningen die wij hebben.
Liefde laat zich in elke tijd en elke cultuur op eigen, unieke wijze merken. Zij ontsteekt lichtjes van hoop en geloof in duistere en harde tijden, zij laat zelfs in de meest geharde wetten en culturen sprankjes van mededogen en zachtmoedigheid doorklinken.
In het OT lees je hoe twaalf vrij los van elkaar staande stammen tot één volk worden gesmeed, een eigen stuk land weet te veroveren en zo dus zekerheid en beschaving weet te creëren en uiteindelijk door schade en schande heen, met name tijdens de Babylonische ballingschap, een religieuze en culturele identiteit weet te ontwikkelen die tot op de dag van vandaag de verschillende joodse gemeenschappen nog steeds met elkaar verbindt.
Gods liefdevolle voorzienigheid leidde zo een volk door de meest duistere tijden en nog belangrijker: Hij laat uit dit onooglijke volk, vele malen kleiner en onbeduidender dan alle grote rijken om haar heen, een Verlosser geboren worden die uiteindelijk heel de wereld zou verlichten met het Evangelie. Ook weer dwars door alle oorlogen, ruwheden en bitterheden door. Een Verlosser die het wezen van de liefde op schokkende, alleszeggende wijze blootlegt, namelijk aan het levenschenkende Kruis, waar Hij alles opgeeft om in het lijden en de de dood zijn grootste geliefde te vinden.

Ik denk dat ik nikie90 wel begrijp hierin. De oudtestamentische tijd was veel harder, gewelddadiger en wreder dan die van ons. De gemiddelde Israëliet was boer, leefde dus op het land en woonde niet in een land met veilig afgebakende en door alle omringende landen aanvaardde grenzen.
Echte grenzen bestonden zelfs niet eens volgens mij; een land bestond uit alle stedelijke gebieden, landgoeden en dorpen bij elkaar opgeteld. Egype bijvoorbeeld was echt niet zo mooi begrensd zoals vandaag de dag er nette lijnen getrokken zijn op de wereldkaart; maar enkel een hele rits steden rondom de Nijl.
Er was ook geen internationale gemeenschap met internationaal geldende afspraken voor oorlogen, laat staan zoiets als universele mensenrechten. Je kunt er dus de klok op gelijk zetten dat wat de Israëlieten in hun gebeden hun vijanden toewensten, die vijanden dat al daadwerkelijk bij hen gedaan hadden.
Kinderen tegen de rots smijten? Absoluut geen bevel van God, dat kom je echt nergens tegen, maar simpelweg de wrede praktijk van omringende landen tijdens een oorlog. En ook het vrouwen als krijgsgevangenen schaken was heel normaal; de OT-regels lijken vooral bedoeld om daar juist enige bescherming voor de vrouw in kwestie in te brengen. De man mocht haar niet zomaar meer verstoten en ze kreeg de tijd om de nieuwe situatie te verwerken. Nu klinkt dat misschien vrij idioot, maar destijds was dat al heel wat.
Ons komt de oorspronkelijke betekenis van "sjaloom" misschien wat oppervlakkig over: materiele welzijn, een goede oogst, ongestoord leven. Wij verstaan Gods vrede toch liever innerlijk. Maar voor de mensen uit die tijd was deze sjaloom simpelweg bittere noodzaak.
Het alternatief was verbrande dorpen en oogsten, vergiftigd water door lijken die erin werden gegooid, de meest vreselijke ziekten zonder medische zorg, verkrachte vrouwen, verhongeren en verdorsten door bittere armoede, noem maar op. Zelfs de rijke mensen leefden vergeleken met deze tijd maar een sober en hard bestaan, vol onzekerheden die wij niet of nauwelijks meer kennen.
En weet je wat het wrange is? Tot een paar decennia geleden was dit ook de normale situatie in Europa, overal eigenlijk. Instituties als de VN of die universele rechten zijn relatief zeer jong en worden ook lang niet in alle werelddelen echt erkend. Er zijn nog genoeg landen en streken waar het tribale denken nog volop geldt en de harde wetten van het primitievere leven gelden.
De enige redelijke garantie op veiligheid en vrede was het leven in een groot en welvarend rijk, ver van de meestal vrij turbulente grensgebieden vandaan. En zulke rijken ontstonden door, jawel, oorlog en politieke machtsspelletjes. En eigenlijk is dat vandaag de dag niet veel anders, want zou Nederland echt nog zo veilig en soeverein kunnen blijven zonder de bescherming van de EU, de VN en de NAVO? De Tweede Wereldoorlog heeft ons een keiharde les geleerd: op onszelf zijn wij maar kwetsbaar en vrij gemakkelijk te veroveren.
In die context moet je het OT leven, tezamen met het gegeven dat veel natuurgodsdiensten behoorlijk wrede en (zeer) pijnlijke offer- en initiatierituelen kenden, soms ook daadwerkelijk mensen offerden (met name krijgsgevangenen) en ook buitensporige vergeldingen jegens vijanden en misdadigers.
Het is zeer wel mogelijk dat de wet van Mozes echt een verademing was voor het joodse volk, een licht in het duister, omdat haar rituelen nimmer gevaarlijk of pijnlijk waren (zelfs de besnijdenis gebeurde op een tijdsstip die zo het blijkt het minst pijnlijk is voor de baby), omdat de vergeldingsmogelijkheid flink werd ingeperkt (slechts oog om oog, tand om tand) en ook aan de oorlogsvoering strikte regels verbonden waren.
Liefde reikt dan ook verder dan enkel lieve berichtjes op Facebook, in een veilig en welvarend land met onbegrensde mogelijkheden. Waar zelfs arme en behoeftige mensen volop te eten, zorg en bescherming hebben. Denk aan de blinde in het NT, die daarom zijn hele leven moest bedelen. Zijn genezing betekende niet enkel het weer kunnen zien, maar ook weer een echt bestaan kunnen opbouwen, niet meer volledig afhankelijk zijn van liefdadigheid. In deze tijd kunnen wij ons dat niet voorstellen, met alle prachtige voorzieningen die wij hebben.
Liefde laat zich in elke tijd en elke cultuur op eigen, unieke wijze merken. Zij ontsteekt lichtjes van hoop en geloof in duistere en harde tijden, zij laat zelfs in de meest geharde wetten en culturen sprankjes van mededogen en zachtmoedigheid doorklinken.
In het OT lees je hoe twaalf vrij los van elkaar staande stammen tot één volk worden gesmeed, een eigen stuk land weet te veroveren en zo dus zekerheid en beschaving weet te creëren en uiteindelijk door schade en schande heen, met name tijdens de Babylonische ballingschap, een religieuze en culturele identiteit weet te ontwikkelen die tot op de dag van vandaag de verschillende joodse gemeenschappen nog steeds met elkaar verbindt.
Gods liefdevolle voorzienigheid leidde zo een volk door de meest duistere tijden en nog belangrijker: Hij laat uit dit onooglijke volk, vele malen kleiner en onbeduidender dan alle grote rijken om haar heen, een Verlosser geboren worden die uiteindelijk heel de wereld zou verlichten met het Evangelie. Ook weer dwars door alle oorlogen, ruwheden en bitterheden door. Een Verlosser die het wezen van de liefde op schokkende, alleszeggende wijze blootlegt, namelijk aan het levenschenkende Kruis, waar Hij alles opgeeft om in het lijden en de de dood zijn grootste geliefde te vinden.

De katholieke Kerk is inderdaad behoorlijk één. Wereldwijd worden dezelfde sacramenten bediend, dezelfde liturgie opgedragen en ook dezelfde dogma's (min of meer) geloofd. Zelfs katholieken die eigenlijk niet alles meer zo geloven, voelen zich toch wel diep verbonden met de Kerk en zelfs de ronduit vrijzinnigen onder ons voelen geen behoefte een eigen kerk te stichten of zich aan te sluiten bij de protestantse vrijzinnigen. We vechten elkaar dus nog weleens flink de tent uit, maar verlaten de tent vervolgens níét.
Wat daarbij ook meehelpt is een vrij uitgebreide, internationale hiërarchie die het mogelijk maakt om zelfs de kleinste parochie in de meest afgelegen streek toch verbonden te houden met de Wereldkerk. Vroeger spraken we in de liturgie zelfs dezelfde taal, namelijk het Latijn, maar nu is dat (helaas) toch minder het geval.
Er is een bijzondere, mystieke en zichtbare eenheid binnen de katholieke Kerk die binnen het protestantisme, met alle respect voor wat zij is, grotendeels ontbreekt. De reden dat het protestantisme denk ik nog bestaat en zich volop ontwikkeld, in tegenstelling tot veel andere gemeenschappen die van haar splitsten, is dan ook omdat zij veel katholicisme nog in zich draagt en vooral door het doopsel, gezamenlijk beleden dogma's en gedeelde geloofstradities toch enigszins tot heel nauw met haar verbonden blijft.
Goed, een aantal dogma's deel je dus niet. Allereerst moet gezegd worden dat wij geloven dat de Kerk niet Israël is, maar dat het heil voor zowel joden als heidenen bestemd is en dat het geestelijke Israël niet meer gebonden is aan stamboom en afkomst, maar aan het doopsel en de andere sacramenten. Door wedergeboorte wordt men verbonden met God, niet door natuurlijke geboorte. Met de Kerk is Israël dus als het ware uitgebreid en gecentreerd rondom en verbonden met Jezus Christus, als ranken aan de wijnstok. Het christendom is daardoor niet uitsluitend Joods, maar ook Grieks, Romeins, Amerikaans, Afrikaans, etc.
Het is echter helaas waar dat er veel ellende is gebeurd over en weer tussen joden en christenen en gelukkig is er nu veel dialoog en verzoening. Maar nogmaals: dat ligt niet aan welk dogma ook (hoewel ik eigenlijk niet weet of de genoemde stelling van jou wel dogmatisch is, ongetwijfeld weet Flash Gordon daar meer van), maar aan hoe wij met elkaar omgaan. Elk dogma is goed, want van God ontvangen. Maar net zoals de boom van kennis van goed en kwaad ons tot gevaar werd, doch wel in de prachtige tuin van Eden stond, zo kunnen al Gods gaven een gevaar vormen voor hen die zondigen, maar hebben wij ze wel nodig.
Van elk dogma kun je ernstig misbruik maken, zelfs ook van dogma's die heel onschuldig en vreedzaam klinken. Daar zijn wij mensen nu eenmaal bijzonder creatief in. Maar dat houdt God niet tegen om ons te openbaren wie Hij is, ons te geven wat wij nodig hebben en nog veel meer en ons te vergeven als wij berouwvol onze schuld belijden en ons (blijven) bekeren.
Kleine correctie nog omtrent de Drie-eenheid: we belijden niet drie goden, maar drie Personen, die één God zijn. Binnen de oosters-orthodoxie spreekt men zelfs van hypostasen, een soort krachtige, zelfbewuste energieën (dacht ik tenminste). Het zijn dus drie Personen, net zoals wij ook twee personen zijn, maar toch is er maar één God. Dat is een groot mysterie dat in geen enkele gelijkenis echt goed uit te leggen is zonder dat je over het algemeen op een ketterij uitkomt, maar we spreken dan ook over het diepste Wezen van God.

En wat nu als God inderdaad Mens is, of als de mens inderdaad goddelijk is? Waarom zou je zo'n eindeloos verschil tussen God en mens willen creëren, terwijl God ons juist in alle menselijkheid en goddelijkheid dicht nabij wil zijn, tot zelfs in de dood? Wie zegt dat menselijke eigenschappen daadwerkelijk menselijk zijn en niet afspiegelingen van goddelijke eigenschappen?
Daarbij is de bijbel met name oud-oosterse literatuur en een heel belangrijk element daarin is de herhaling. Waar wij het belang van iets benadrukken door er uitgebreid en beeldend over te schrijven, deed de bijbelse schrijver door hetgeen constant te herhalen, op verschillende tonaarden of gewoon letterlijk tot soms op het langdradige af.
Ook werd er natuurlijk constant herhaalt om het in de hoofden van de toehoorders te prenten. Herhaling blijft een krachtige onderwijstactiek en wordt ook in het westen dan nog steeds volop gebruikt, zowel op scholen als in reclames en advertenties.
Lees maar eens hoe lang Genesis 17 er op het eind bijvoorbeeld doet om te omschrijven dat Abraham en de mannen in zijn huis besneden werden. Omdat dat een absoluut keerpunt is in het verhaal en de besnijdenis het belangrijkste teken van het verbond binnen het jodendom is, wordt het dus constant herhaalt.
Wij in het westen zouden in zo'n geval eerder hun gevoelens erbij omschrijven, of uitgebreid hoe de mannen één voor één naar voren kwamen en hoe zij ziek en vol pijn er weer vandaan gingen, maar zich toch groot hielden, of de betekenis erachter nog eens extra diepgaand duiden.
Als er dus constant staat dat God de HEER is en niemand anders, dan wil dat enkel aangeven dat het monotheïsme dé kern was en is van het joodse geloof, in tegenstelling tot de religies om hen heen. Het is dus geen borstklopperij, maar een oud-oosterse wijze om het belang ervan te benadrukken en een universele wijze tot onderricht.

En wat nu als God inderdaad Mens is, of als de mens inderdaad goddelijk is? Waarom zou je zo'n eindeloos verschil tussen God en mens willen creëren, terwijl God ons juist in alle menselijkheid en goddelijkheid dicht nabij wil zijn, tot zelfs in de dood? Wie zegt dat menselijke eigenschappen daadwerkelijk menselijk zijn en niet afspiegelingen van goddelijke eigenschappen?
Daarbij is de bijbel met name oud-oosterse literatuur en een heel belangrijk element daarin is de herhaling. Waar wij het belang van iets benadrukken door er uitgebreid en beeldend over te schrijven, deed de bijbelse schrijver door hetgeen constant te herhalen, op verschillende tonaarden of gewoon letterlijk tot soms op het langdradige af.
Ook werd er natuurlijk constant herhaalt om het in de hoofden van de toehoorders te prenten. Herhaling blijft een krachtige onderwijstactiek en wordt ook in het westen dan nog steeds volop gebruikt, zowel op scholen als in reclames en advertenties.
Lees maar eens hoe lang Genesis 17 er op het eind bijvoorbeeld doet om te omschrijven dat Abraham en de mannen in zijn huis besneden werden. Omdat dat een absoluut keerpunt is in het verhaal en de besnijdenis het belangrijkste teken van het verbond binnen het jodendom is, wordt het dus constant herhaalt.
Wij in het westen zouden in zo'n geval eerder hun gevoelens erbij omschrijven, of uitgebreid hoe de mannen één voor één naar voren kwamen en hoe zij ziek en vol pijn er weer vandaan gingen, maar zich toch groot hielden, of de betekenis erachter nog eens extra diepgaand duiden.
Als er dus constant staat dat God de HEER is en niemand anders, dan wil dat enkel aangeven dat het monotheïsme dé kern was en is van het joodse geloof, in tegenstelling tot de religies om hen heen. Het is dus geen borstklopperij, maar een oud-oosterse wijze om het belang ervan te benadrukken en een universele wijze tot onderricht.

De Kerk leert niet dogmatisch dat zij de vervanger is van Israël. Het leerstellige denken over Israël is zacht gezegd “complex”

De katholieke Kerk is inderdaad behoorlijk één. Wereldwijd worden dezelfde sacramenten bediend, dezelfde liturgie opgedragen en ook dezelfde dogma's (min of meer) geloofd. Zelfs katholieken die eigenlijk niet alles meer zo geloven, voelen zich toch wel diep verbonden met de Kerk en zelfs de ronduit vrijzinnigen onder ons voelen geen behoefte een eigen kerk te stichten of zich aan te sluiten bij de protestantse vrijzinnigen. We vechten elkaar dus nog weleens flink de tent uit, maar verlaten de tent vervolgens níét.
Wat daarbij ook meehelpt is een vrij uitgebreide, internationale hiërarchie die het mogelijk maakt om zelfs de kleinste parochie in de meest afgelegen streek toch verbonden te houden met de Wereldkerk. Vroeger spraken we in de liturgie zelfs dezelfde taal, namelijk het Latijn, maar nu is dat (helaas) toch minder het geval.
Er is een bijzondere, mystieke en zichtbare eenheid binnen de katholieke Kerk die binnen het protestantisme, met alle respect voor wat zij is, grotendeels ontbreekt. De reden dat het protestantisme denk ik nog bestaat en zich volop ontwikkeld, in tegenstelling tot veel andere gemeenschappen die van haar splitsten, is dan ook omdat zij veel katholicisme nog in zich draagt en vooral door het doopsel, gezamenlijk beleden dogma's en gedeelde geloofstradities toch enigszins tot heel nauw met haar verbonden blijft.
Goed, een aantal dogma's deel je dus niet. Allereerst moet gezegd worden dat wij geloven dat de Kerk niet Israël is, maar dat het heil voor zowel joden als heidenen bestemd is en dat het geestelijke Israël niet meer gebonden is aan stamboom en afkomst, maar aan het doopsel en de andere sacramenten. Door wedergeboorte wordt men verbonden met God, niet door natuurlijke geboorte. Met de Kerk is Israël dus als het ware uitgebreid en gecentreerd rondom en verbonden met Jezus Christus, als ranken aan de wijnstok. Het christendom is daardoor niet uitsluitend Joods, maar ook Grieks, Romeins, Amerikaans, Afrikaans, etc.
Het is echter helaas waar dat er veel ellende is gebeurd over en weer tussen joden en christenen en gelukkig is er nu veel dialoog en verzoening. Maar nogmaals: dat ligt niet aan welk dogma ook (hoewel ik eigenlijk niet weet of de genoemde stelling van jou wel dogmatisch is, ongetwijfeld weet Flash Gordon daar meer van), maar aan hoe wij met elkaar omgaan. Elk dogma is goed, want van God ontvangen. Maar net zoals de boom van kennis van goed en kwaad ons tot gevaar werd, doch wel in de prachtige tuin van Eden stond, zo kunnen al Gods gaven een gevaar vormen voor hen die zondigen, maar hebben wij ze wel nodig.
Van elk dogma kun je ernstig misbruik maken, zelfs ook van dogma's die heel onschuldig en vreedzaam klinken. Daar zijn wij mensen nu eenmaal bijzonder creatief in. Maar dat houdt God niet tegen om ons te openbaren wie Hij is, ons te geven wat wij nodig hebben en nog veel meer en ons te vergeven als wij berouwvol onze schuld belijden en ons (blijven) bekeren.
Kleine correctie nog omtrent de Drie-eenheid: we belijden niet drie goden, maar drie Personen, die één God zijn. Binnen de oosters-orthodoxie spreekt men zelfs van hypostasen, een soort krachtige, zelfbewuste energieën (dacht ik tenminste). Het zijn dus drie Personen, net zoals wij ook twee personen zijn, maar toch is er maar één God. Dat is een groot mysterie dat in geen enkele gelijkenis echt goed uit te leggen is zonder dat je over het algemeen op een ketterij uitkomt, maar we spreken dan ook over het diepste Wezen van God.

De katholieke Kerk is inderdaad behoorlijk één. Wereldwijd worden dezelfde sacramenten bediend, dezelfde liturgie opgedragen en ook dezelfde dogma's (min of meer) geloofd. Zelfs katholieken die eigenlijk niet alles meer zo geloven, voelen zich toch wel diep verbonden met de Kerk en zelfs de ronduit vrijzinnigen onder ons voelen geen behoefte een eigen kerk te stichten of zich aan te sluiten bij de protestantse vrijzinnigen. We vechten elkaar dus nog weleens flink de tent uit, maar verlaten de tent vervolgens níét.
Wat daarbij ook meehelpt is een vrij uitgebreide, internationale hiërarchie die het mogelijk maakt om zelfs de kleinste parochie in de meest afgelegen streek toch verbonden te houden met de Wereldkerk. Vroeger spraken we in de liturgie zelfs dezelfde taal, namelijk het Latijn, maar nu is dat (helaas) toch minder het geval.
Er is een bijzondere, mystieke en zichtbare eenheid binnen de katholieke Kerk die binnen het protestantisme, met alle respect voor wat zij is, grotendeels ontbreekt. De reden dat het protestantisme denk ik nog bestaat en zich volop ontwikkeld, in tegenstelling tot veel andere gemeenschappen die van haar splitsten, is dan ook omdat zij veel katholicisme nog in zich draagt en vooral door het doopsel, gezamenlijk beleden dogma's en gedeelde geloofstradities toch enigszins tot heel nauw met haar verbonden blijft.
Goed, een aantal dogma's deel je dus niet. Allereerst moet gezegd worden dat wij geloven dat de Kerk niet Israël is, maar dat het heil voor zowel joden als heidenen bestemd is en dat het geestelijke Israël niet meer gebonden is aan stamboom en afkomst, maar aan het doopsel en de andere sacramenten. Door wedergeboorte wordt men verbonden met God, niet door natuurlijke geboorte. Met de Kerk is Israël dus als het ware uitgebreid en gecentreerd rondom en verbonden met Jezus Christus, als ranken aan de wijnstok. Het christendom is daardoor niet uitsluitend Joods, maar ook Grieks, Romeins, Amerikaans, Afrikaans, etc.
Het is echter helaas waar dat er veel ellende is gebeurd over en weer tussen joden en christenen en gelukkig is er nu veel dialoog en verzoening. Maar nogmaals: dat ligt niet aan welk dogma ook (hoewel ik eigenlijk niet weet of de genoemde stelling van jou wel dogmatisch is, ongetwijfeld weet Flash Gordon daar meer van), maar aan hoe wij met elkaar omgaan. Elk dogma is goed, want van God ontvangen. Maar net zoals de boom van kennis van goed en kwaad ons tot gevaar werd, doch wel in de prachtige tuin van Eden stond, zo kunnen al Gods gaven een gevaar vormen voor hen die zondigen, maar hebben wij ze wel nodig.
Van elk dogma kun je ernstig misbruik maken, zelfs ook van dogma's die heel onschuldig en vreedzaam klinken. Daar zijn wij mensen nu eenmaal bijzonder creatief in. Maar dat houdt God niet tegen om ons te openbaren wie Hij is, ons te geven wat wij nodig hebben en nog veel meer en ons te vergeven als wij berouwvol onze schuld belijden en ons (blijven) bekeren.
Kleine correctie nog omtrent de Drie-eenheid: we belijden niet drie goden, maar drie Personen, die één God zijn. Binnen de oosters-orthodoxie spreekt men zelfs van hypostasen, een soort krachtige, zelfbewuste energieën (dacht ik tenminste). Het zijn dus drie Personen, net zoals wij ook twee personen zijn, maar toch is er maar één God. Dat is een groot mysterie dat in geen enkele gelijkenis echt goed uit te leggen is zonder dat je over het algemeen op een ketterij uitkomt, maar we spreken dan ook over het diepste Wezen van God.

Het is echter helemaal niet relevant of dogma's wel of niet schade zouden doen. Het gaat erom of ze waar zijn of niet. Waarheid staat namelijk los van de zonde en als de waarheid gevaarlijk zou zijn, dan moet zij toch gezocht en verkondigd worden. Liever een bittere waarheid dan een zoete leugen. Zei Jezus zelf al niet dat Hij een zwaard kwam brengen?
En spreekt de bijbel écht alle dogma's tegen? Bijvoorbeeld de dogma's dat er maar één God is, dat Hij hemel en aarde geschapen heeft, dat Christus de Zoon van God is, dat Hij is geboren uit de maagd Maria, dat Hij aan het kruis is gestorven voor onze zonden, dat Hij uit de dood is verrezen, dat de gelovigen de heilige Geest kunnen ontvangen, dat Jezus ooit zal wederkomen?
Volgens mij zijn dit buitengewoon bijbelse leerstellingen. De leerstelling dat uitsluitend en alleen de bijbel gezaghebbend zou zijn, vind je echter weer niet in de bijbel terug. Wel dát de bijbel heilig en belangrijk niet, maar niet dat zij dat als énige is.
Maar goed, jij gelooft dus blijkbaar dogmavrij, op het dogma van "alleen de Schrift" na dan en dan wel uitsluitend de protestantse canon (onvermijdelijk al een buitenbijbels dogma). En het dogma dat dogma's gevaarlijk en eng zouden zijn en God dus blijkbaar geen enkele eeuwige waarheid heeft geopenbaard.
Ben jij dan nu minder zondig dan je voorvaderen? Durf jij dan over hen te oordelen en durf jij te beweren dat jij en of dat jouw kerkgemeenschap in hun omstandigheden nooit dezelfde zonden zou plegen? Ben jij dus heiliger dan hen, louter omdat jij blijkbaar geen dogma's wil aanhangen?
Besef je wel dat je je dan op glad ijs begeeft. Het is vanuit je comfortabele stoel in een goed verwarmd huis in een vreedzaam, welvarend en vrij stabiel continent met alle kennis binnen een paar muisklikken of swipes bij de hand zo gemakkelijk om te oordelen over mensen die in volstrekt andere en veel hardere omstandigheden leefden. Voor wie oorlog niet enkel dode soldaten betekenden, maar ook verbrande dorpen, verkrachte vrouwen, vermoorde kinderen, etc. Zei Jezus zelf al niet dat je niet behoort te oordelen over je naasten?

Het is echter helemaal niet relevant of dogma's wel of niet schade zouden doen. Het gaat erom of ze waar zijn of niet. Waarheid staat namelijk los van de zonde en als de waarheid gevaarlijk zou zijn, dan moet zij toch gezocht en verkondigd worden. Liever een bittere waarheid dan een zoete leugen. Zei Jezus zelf al niet dat Hij een zwaard kwam brengen?
En spreekt de bijbel écht alle dogma's tegen? Bijvoorbeeld de dogma's dat er maar één God is, dat Hij hemel en aarde geschapen heeft, dat Christus de Zoon van God is, dat Hij is geboren uit de maagd Maria, dat Hij aan het kruis is gestorven voor onze zonden, dat Hij uit de dood is verrezen, dat de gelovigen de heilige Geest kunnen ontvangen, dat Jezus ooit zal wederkomen?
Volgens mij zijn dit buitengewoon bijbelse leerstellingen. De leerstelling dat uitsluitend en alleen de bijbel gezaghebbend zou zijn, vind je echter weer niet in de bijbel terug. Wel dát de bijbel heilig en belangrijk niet, maar niet dat zij dat als énige is.
Maar goed, jij gelooft dus blijkbaar dogmavrij, op het dogma van "alleen de Schrift" na dan en dan wel uitsluitend de protestantse canon (onvermijdelijk al een buitenbijbels dogma). En het dogma dat dogma's gevaarlijk en eng zouden zijn en God dus blijkbaar geen enkele eeuwige waarheid heeft geopenbaard.
Ben jij dan nu minder zondig dan je voorvaderen? Durf jij dan over hen te oordelen en durf jij te beweren dat jij en of dat jouw kerkgemeenschap in hun omstandigheden nooit dezelfde zonden zou plegen? Ben jij dus heiliger dan hen, louter omdat jij blijkbaar geen dogma's wil aanhangen?
Besef je wel dat je je dan op glad ijs begeeft. Het is vanuit je comfortabele stoel in een goed verwarmd huis in een vreedzaam, welvarend en vrij stabiel continent met alle kennis binnen een paar muisklikken of swipes bij de hand zo gemakkelijk om te oordelen over mensen die in volstrekt andere en veel hardere omstandigheden leefden. Voor wie oorlog niet enkel dode soldaten betekenden, maar ook verbrande dorpen, verkrachte vrouwen, vermoorde kinderen, etc. Zei Jezus zelf al niet dat je niet behoort te oordelen over je naasten?

Dogma's zijn gewoon geloofsstellingen die men altijd al geloofd heeft, die men altijd zal blijven geloven en die dus mede het betreffende geloof definiëren. Iedereen heeft wel een aantal stellingen waarvan men gelooft dat die waar zijn en ook altijd waar zullen zijn. En niet zelden zijn mensen die dogma-vrij menen te geloven, of die menen dat de waarheid relatief is, veel dogmatischer en absoluter daarin dan gelovigen die wel openlijk erkennen dogma's te belijden. Hen ongelijk geven of hen zelfs maar tegenspreken staat dan meteen gelijk aan arrogantie of - oh gruwel - fundamentalisme. De zonde floreert nu eenmaal het beste daar waar men haar ten stelligste ontkent.

Volgens mij spreek je daarmee mijn geciteerde schrijven niet tegen.

Tijd voor een lekkere zombiefilm dan maar? * duikt snel weer weg *

Voor iemand die dogma's afwijst poneer je hier wel een erg stellige geloofsformule.

Voor iemand die dogma's afwijst poneer je hier wel een erg stellige geloofsformule.

Voor iemand die dogma's afwijst poneer je hier wel een erg stellige geloofsformule.

Ligt er heel erg aan wat je wil. Er is een bachelor studie genaamd Kerkmuziek, te volgen op het Utrechts Conservatorium. Alleen zal dat ongetwijfeld geen gemakkelijke studie zijn, maar echt voor zeer professionele muzikanten. Maar kerken zelf bieden ook nog weleens eigen cursussen of opleidingen aan tot bijvoorbeeld cantor. Ook kun je natuurlijk zelf zanglessen nemen als je je zang serieus verder wil ontwikkelen.
Voor de meeste kerkkoren hoef je geen professioneel zanger te zijn, maar natuurlijk wel kunnen zingen en luisteren naar een dirigent.
En in sommige parochies kun je je ook gewoon aanmelden als ze cantors zoeken of anderssoortige muzikanten. Zo heb ik ook geen professionele muzikale achtegrond, maar zing ik bij tijd en wijle wel als cantor de mis en gaat mij dat prima af. Alleen voor het bespelen van het orgel, het dirigeren van een koor en of het leiden van een band of combo wordt meestal een professional gevraagd en ook betaald. Je hebt dan meestal ook enige artistieke en liturgische inbreng qua muziek en gezangen.
Over het algemeen zijn het kerken met een klassieke, uitgebreidere liturgie en muzikale (koor)traditie die vragen naar goede tot professionele zangers en of muzikanten. Maar ook evangelische gemeenten waarbij tijdens de eredienst de band de aanbidding leidt en dus een zeer belangrijke muzikale rol speelt, is relevante ervaring in vooral moderne (pop)muziek natuurlijk een absolute pre. Je moet dan weten hoe je een muzikale opbouw verzorgt, wanneer je welke instrumenten en herhalingen inzet, je moet natuurlijk dan ook kunnen zingen of spelen, etc.
Wat echter sowieso absoluut handig is om te hebben, is gevoel en liefde voor en kennis van de liturgie waarin je dient. Je moet simpelweg weten wat de liturgie nu is en welke betekenissen zij herbergt. Zéker als je zelf de liederen dient uit te zoeken, moet je wel weten wanneer je welke liederen kunt zingen en wat de tradities van je kerk of gemeente zijn, zowel lokaal als algemeen.
De vraag die je je zult moeten stellen is dus in welke parochie of gemeente je de liturgie muzikaal wil dienen en ook of jouw muzieksmaak en muziekstijl voldoende aansluit bij de liturgie aldaar. Zingen ze in jouw parochie bijvoorbeeld vrijwel uitsluitend gregoriaanse gezangen, dan heb je redelijk pech als je vooral geoefend bent in moderne kerkmuziek.
Maar als je in meerdere parochies of gemeenten wil dienen, of misschien buiten de gemeenschappen om een ondersteunende rol aan jouw kerk wil bieden op muzikaal gebied, dan is een brede ontwikkeling en opleiding in de verschillende soorten kerkmuziek denk ik wel van belang. Dan kan die bachelor studie misschien toch wel interessant zijn, of een muzikale opleiding die binnen jouw eigen kerk wordt verzorgd, helemaal toegespitst op wat gewoon is binnen jouw kerk.

Ik ben niet zo'n bijbelstudeerder. Voor mij is lezen in de bijbel zoiets als kijken in een fotoboek. Ik kan genieten van een mooie foto, maar ben niet bijzonder geïnteresseerd in foto's als studieobject. Welke belichtingstijd, lens, filter, dat zal me worst wezen. De fotoboeken waar ik graag in kijk, zijn míjn fotoboeken. Foto's van mijn kindertijd, onze trouwdag, de kinderen, onze vorige huizen, dat soort dingen. Foto's die mijn leven raken.
Een fotoboek is geen historisch verslag, hoewel er historische elementen in zitten. Het is een boek met impressies. Het is niet volledig, maar dat hoeft ook niet. Het "klopt" ook niet altijd. Er kunnen foto's omgedraaid zitten of verkeerde bijschriften bij staan. Beetje jammer, maar geen ramp. Waar het om gaat, is de gebeurtenis of de persoon waar ik naar kijk. Soms lijken foto's tegenstrijdig te zijn. Terwijl ik bij de ene foto denk 'dit was het mooiste kind van de wereld!' denk ik bij andere (van hetzelfde kind) 'ouch... gelukkig is ze goed opgedroogd'. Of is een foto uit zo'n rare hoek genomen dat je bijna niet ziet wat het moet voorstellen. Soms zitten er foto's bij die niet bepaald een foto award verdienen omdat ze bewogen of veel te donker zijn, maar die voor mij toch het meest bijzonder zijn omdat ze herinneren aan een bepaald moment.
Lezen in de bijbel doe ik niet omdat ik het een interessant studieobject vind, maar omdat het iets in mij raakt. Het is ingebed in de context van mijn geloof. En daarom lees ik erin. Soms lees ik de bijbel ook heel lang niet. En dan gebeurt er niks ergs, je zit toch ook niet de hele dag fotoboeken te kijken? Daarna lees ik er, om wat voor reden dan ook, ineens weer eens wat vaker in. Dan laat ik de tekst gewoon op me inwerken. Ik probeer ernaar te luisteren. Waar ging dit ook alweer over? Wanneer speelde dit? Wat wordt hier gezegd? Hoe kan ik mij hierdoor laten inspireren of aan slijpen? Soms zegt het me weinig en soms veel. Soms is een tekst mooi geschreven. Soms is het confronterend. Soms leer ik er iets bij, soms vind ik er niet veel aan.
Zo is voor mij lezen uit de bijbel. Heel anders dan jouw manier, denk ik. En dat is ook goed. We zijn allemaal verschillend. Een ding dat ik wel voor je hoop, is dat je de bijbel mag (blijven) zien in de context van je geloof.
Naar wat voor kerk ga je?

@DeVos Je moet je geloof dan ook niet enkel baseren op of voeden met artikelen op internet, want daar ga je inderdaad niet uitkomen. Je moet niet verwachten dat je in je eentje, vanuit je huiskamer of slaapkamer, werkelijk zult groeien in het geloof.
Het beste is nog altijd om een goede, stabiele en betrouwbare kerk of gemeente op te zoeken en daar catechese of anderssoortig onderricht en verdieping te ontvangen. Want de Schrift komt het meeste tot haar recht binnen een biddende, vierende gemeenschap. Van daaruit kun je dan lectuur zoeken die door haar aangeraden word.
Natuurlijk zijn er vele kerken, maar uiteindelijk zul je bij serieus gebed en (gewetens)onderzoek de kerk vinden waar God je wil hebben en die kerk zul je dan volgen. Je kunt de christelijke geboden over gebed, naastenliefde, geduld en nederigheid dan ook meteen daar in de praktijk beoefenen.

Niemand verwacht dan ook de Spaanse Inquisitie!

Een ontspannen vorm van stilte. EN dan vooral ook geen beeldschermen die aan staan en aandacht vragen  

Misschien beiden wel. Want onder het mom van entertainment is natuurlijk wel veel meer mogelijk. De sleutel is echter het woord entertainment. Het is nep, het is geacteerd, dat brandende meisje is een stunt professional en deze toneelstukjes worden op geen enkele wijze uit haat opgevoerd. Het maakt nogal verschil of twee mensen vrijwillig voor het plezier zo'n gruwelact opvoeren, of dat een daadwerkelijk slachtoffer gruwelijk wordt omgebracht met als laatste blik de kille, sadistische haat van haar beul op het netvlies.
Daarom vinden mensen het ook prachtig om een oorlog na te spelen, inclusief de juiste uniformen, wapens, omgeving, etc. of in een game in een levensecht uitziende warzone rond te schieten. Maar aan het front meevechten in een echte oorlog is een totaal ander verhaal. Want dan kun je écht sterven, dan krijg je met échte haat te maken en ernstige verwondingen regenereren niet als je maar even achter een muurtje dekking zoekt. Dan heeft elke actie levenslange consequenties en daarom worden millitairen ook zo hard getraind daarin.
Vorig jaar was er zo'n ophef over die horrorclowns. Die waren ook best wel gruwelijk, maar ze brachten wel iets wat we met Sinterklaas al heel lang verloren hebben: de spanning van het geheim, van het misschien wel of niet te zien krijgen van iets legendarisch. Kinderen vertelden elkaar verhalen en geruchten over wie waar zo'n horrorclown zouden hebben gezien en werden dus volop in hun nieuwsgierigheid en fantasie geprikkeld. Een bescheiden stukje legendevorming ontstond zo dus en daardoor alle spanning die daarbij hoort. Zeker omdat die clowns meestal natuurlijk behoorlijk enge figuren waren. Dat maakte het ook zo spannend.
Bij de Sint gebeurt dat allang niet meer, omdat alles op televisie breed uitgemeten wordt en je bijna alles te zien krijgt. Maar heel vroeger was dat niet zo. Je zag hem vrijwel nooit, maar hij liet zich enkel horen door voornamelijk gebonk op de deuren of ramen. Later kwam de intocht erbij en verscheen hij misschien op school, maar dat was het wel. Geen journaals, geen mediaspektakels, maar enkel de spanning thuis en op school: zal ik iets krijgen, zal ik hem misschien zien? Dat beetje mysterie, het je eigen verhaal kunnen maken van het geheim, is iets heel bijzonders.
Een bijzondere vraag werd echter weleens door ik geloof een Mexicaanse bisschop gesteld, daar in Mexico Halloween nog veel grootser en spectaculairder wordt gevierd: waarom laten we kinderen rustig spelen en griezelen met symbolen van de dood, maar betrekken we ze zo weinig bij echte sterfgevallen en blijft de dood dan toch een beetje taboe? Een mooie bezinnende vraag, zoals bisschoppen die nu eenmaal bij tijd en wijle horen te stellen, maar ik denk dat het antwoord toch ligt bij wat ik hierboven al schreef.