St. Ignatius

Dit is inderdaad een nogal lastige discussie. Aan de ene kant ben ik het met Flash eens dat de reformatie een logische ontwikkeling is geweest en geen terugkeer naar het begin heeft betekent, ondanks dat zij dat zelf wel claimen.
Aan de andere kant, kan ik mij ook niet geheel aan het idee onttrekken dat de Novus Ordo inderdaad mede door protestantse invloed is ingegeven. Vooral het gebruik van de volkstaal ipv Latijn, het zingen door de gelovigen zelf ipv een gregoriaans koor. Ook andere protestantse gebruiken vallen op: katholieke kerken die het doopvont niet meer achterin de kerk hebben staan, maar prominent voorin. Kerken die niet meer richting het oosten worden gebouwd enz. enz. Dat eerste is trouwens niet persee negatief. Voor mijn gevoel komt dit laatste met name voor in landen waar het contact met protestanten het hoogst is, nl. Noord-Europa en Noord-Amerika.
Dat geldt ook voor zaken als woord- en communievieringen. Uiteraard begrijp ik wel de achtergronden waarom deze ooit zijn ingesteld, maar ik blijf het een gruwel vinden. Ik kan er niets aan doen, maar ik zal liever naar een kerk in een dorp verderop gaan waar een Eucharistieviering plaatsvind, dan naar een WoCo in mijn buurt.
Nu ben ik geen traditionalist, en dus zeker niet tegen de Novus Ordo of tegen het gebruik van de volkstaal, maar ik ben het met RF eens dat we veel van het contemplatieve karakter van de BR zijn kwijtgeraakt en veel mensen amper nog weten wat we nu eigenlijk in de liturgie aan het doen zijn. (Terzijde: de Byzantijnse ritus bijv. is overigens óók gewoon katholiek ... dus het gaat hier puur alleen om de Latijnse ritus.).
Tenslotte, om dan op RF's vraag terug te komen: Ja, als we het toch over oecumene hebben, dan zie ik ook liever een beweging richting de oosters-orthodoxen wat liturgie betreft, puur omdat dat beter aansluit bij mijn eigen beleving. Maar goed, ik ben natuurlijk niet de norm en ben ik ook niet tegen vernieuwing. Ik bedoel, de BR is ook ooit ergens begonnen. De liturgie behoort m.i. goed verzorgt te zijn en met eerbied gevierd te worden... Ik heb ook ooit een (N.O.) eucharistieviering  bijgewoond op een berg in Italie, met een plank op twee stenen, maar iedereen wist precies waar het om draaide.
Kortom: ik vind voor allebei prima argumenten voor -of tegen, maar als het puur om persoonlijke voorkeur gaat, dan zie ik wat liturgie betreft, ook liever een  beweging richting de oosters-orthodoxen.
 

Dit is inderdaad een nogal lastige discussie. Aan de ene kant ben ik het met Flash eens dat de reformatie een logische ontwikkeling is geweest en geen terugkeer naar het begin heeft betekent, ondanks dat zij dat zelf wel claimen.
Aan de andere kant, kan ik mij ook niet geheel aan het idee onttrekken dat de Novus Ordo inderdaad mede door protestantse invloed is ingegeven. Vooral het gebruik van de volkstaal ipv Latijn, het zingen door de gelovigen zelf ipv een gregoriaans koor. Ook andere protestantse gebruiken vallen op: katholieke kerken die het doopvont niet meer achterin de kerk hebben staan, maar prominent voorin. Kerken die niet meer richting het oosten worden gebouwd enz. enz. Dat eerste is trouwens niet persee negatief. Voor mijn gevoel komt dit laatste met name voor in landen waar het contact met protestanten het hoogst is, nl. Noord-Europa en Noord-Amerika.
Dat geldt ook voor zaken als woord- en communievieringen. Uiteraard begrijp ik wel de achtergronden waarom deze ooit zijn ingesteld, maar ik blijf het een gruwel vinden. Ik kan er niets aan doen, maar ik zal liever naar een kerk in een dorp verderop gaan waar een Eucharistieviering plaatsvind, dan naar een WoCo in mijn buurt.
Nu ben ik geen traditionalist, en dus zeker niet tegen de Novus Ordo of tegen het gebruik van de volkstaal, maar ik ben het met RF eens dat we veel van het contemplatieve karakter van de BR zijn kwijtgeraakt en veel mensen amper nog weten wat we nu eigenlijk in de liturgie aan het doen zijn. (Terzijde: de Byzantijnse ritus bijv. is overigens óók gewoon katholiek ... dus het gaat hier puur alleen om de Latijnse ritus.).
Tenslotte, om dan op RF's vraag terug te komen: Ja, als we het toch over oecumene hebben, dan zie ik ook liever een beweging richting de oosters-orthodoxen wat liturgie betreft, puur omdat dat beter aansluit bij mijn eigen beleving. Maar goed, ik ben natuurlijk niet de norm en ben ik ook niet tegen vernieuwing. Ik bedoel, de BR is ook ooit ergens begonnen. De liturgie behoort m.i. goed verzorgt te zijn en met eerbied gevierd te worden... Ik heb ook ooit een (N.O.) eucharistieviering  bijgewoond op een berg in Italie, met een plank op twee stenen, maar iedereen wist precies waar het om draaide.
Kortom: ik vind voor allebei prima argumenten voor -of tegen, maar als het puur om persoonlijke voorkeur gaat, dan zie ik wat liturgie betreft, ook liever een  beweging richting de oosters-orthodoxen.
 

Och @Thorgrem enkel jij mag natuurlijk parasiteren op andere religies. Door onwaarheden te vertellen probeer je je eigen gelijk te halen. Een ding weet ik zeker: de Katholieke kerk is niet de moeder kerk. De claim dat hun leider de opvolger van Petrus is, is vals. De Rots waarop de kerk werd gebouwd was Jezus zelf en niet Petrus. Aan hun vruchten zult u hen herkennen.
Het topic gaat niet over JG/WTG maar over hoe je de Waarheid kan herkennen of dat die überhaupt bestaat. Voor de duidelijkheid ik twijfel er geen moment aan dat die bestaat.

Bedoel je hier nu sec Jezus als historisch persoon?
 
Overigens ga je hier nu uit van interpretatie van de Schrift, maar dat is nu juist niet het uitgangspunt.  Het uitgangspunt is: Openbaring. Zonder voorafgaande openbaring is er ook geen geloof. Zowel in de zin van 'fides qua' als 'fides quae'. En zonder deze twee is er dus geen geloof, laat staan christendom.
 
Er gaat dus eerst religieuze ervaring van de mens vooraf, voordat men verslag legt van deze openbaringen in de Schrift. De Kerk was er dus al vóór de Schrift überhaupt bestond. Het is dus ook de Kerk (oftewel, grofweg,  het collectief van personen die deze religieuze ervaringen delen) die het alleenrecht heeft op verklarende interpretatie van deze openbaringen en op basis daarvan de geschriften selecteren waarvan zij vinden dat deze de leer bevat die overeenkomt met hun bevindingen. De criteria voor selectie zijn al een aanwijzing van impliciet aanwezige eenheid. Uiteraard zegt dat niets over de diversiteit van de christelijke gemeenschappen in de eerste eeuw AD, maar wel over de mate van eenheid die zij in de kern gemeenschappelijk deelden.

Prima. Niet naar kritiek vragen als je die niet wil horen, lijkt me.