St. Ignatius

Ik snap dat de emoties voor sommigen wat teveel worden in deze discussie, maar dit is gewoon je reinste flauwe kul. Als mijn opa wiens leven is voltooid eruit wil stappen dan moet hij maar het mes op de keel zetten? Ben jij een beetje van het padje af?
Ongetwijfeld met de beste intenties, maar dit klinkt mij toch wel schrikbarend naïef in de oren. Ik zou zeggen zet de tv aan, luister naar de radio, hoor ouderen in een verzorgingstehuis praten over hun situatie. Een aantal dagen geleden hoor ik een man op de radio zeggen dat hij elke dag dat hij opstaat door een enorme psychische pijn heengaat waar hij zich overheen moet zetten: hij is de nacht ervoor alwéér niet in zijn slaap overleden. Geen familie en vrienden meer, de dag doorkomen is zijn grootste obstakel. Hij wíl niet meer. Het leven is klaar, gedaan en hij heeft er vrede mee. De dood is dan een prima oplossing. Waarom doet men zo krampachtig over de dood? Iedereen gaat dood, laat een mens een beetje in zijn waarde en zijn eigen tijd bepalen.

Dat is geen relevante reactie op zijn reactie op jouw post. Je zei:
En dat betekent het niet.

Nou, als ik voor mijzelf mag spreken als die 'ander' binnen de Kerk zie ik geen probleem met FG's opvatting, ook niet wat orthodoxie betreft. Hij is via Bernardus en Thomas Merton op dat spoor gekomen. Maar zoals hij ook al aangeeft, Ignatius van Loyola leert min of meer hetzelfde.
Ik ben er zelf meer vertrouwd mee geraakt via Anthony de Mello (en ook Thomas Merton). De Mello was een jezuiet uit India die vooral bekend is geworden door zijn retraites en boeken. Hij heeft ooit een boek geschreven 'Sadhana' wat zoveel betekent als 'een weg om iets te bereiken' of 'geestelijke oefening'. Ik heb ooit een retraite gevolgd o.b.v. zijn inzichten. Het verbindt oosterse meditatie met christelijke contemplatie en gebed. De ignatiaanse terminologie is wellicht iets anders, maar het komt min of meer op hetzelfde neer. Het gaat dan vooral om de toepassing van methoden en niet van leer, in die zin bijt het ook de orthodoxie van het christendom niet. Het gaat om geestelijke groei en daarin telt niet zozeer de welke methode men volgt, want vaak zijn er geen platgetreden paden.
 
Het is misschien ook handig om hier de theorie van James Fowler te betrekken. Hij schreef ooit een boek over de verschillende stadia van geestelijke groei, in christelijke context. Waar je in je jeugd nog vooral de verhalen en de 'regeltijes' leert, ga je die op latere leeftijd meer loslaten of anders (metaforisch) interpreteren. Ze krijgen een andere betekenis en worden meer 'wegwijzers' om op te reflecteren. Ook pas op latere leeftijd, of in hogere stadia van geestelijke groei, betreed je het domein van het mystieke. Overigens zegt leeftijd niet zoveel, want er zijn ook mensen die een hoge leeftijd hebben en geestelijk niet zoveel groei doormaken. Dat geeft natuurlijk allemaal niets, want daar kunnen diverse redenen voor zijn. Het zijn ook geen waardeoordelen, of 'prestatie niveaus' o.i.d.
Ook is opvallend dat deze protestantse theoloog en dominee aangeeft dat hij pas de hoogste stadia (na stage 5; zie chart of hier) van geestelijke groei heeft bereikt, na het doen van de geestelijke oefeningen van Ignatius van Loyola. Toen pas begon hij mystieke ervaringen te begrijpen en te duiden naar existentiele situaties en ervaringen. Mystiek en geestelijke groei zijn niets zweverigs of vaags, maar hebben altijd betrekking op het aardse existentiële. Zodra men begint te denken dat het spirituele niet in het leven is geïntegreerd, gaat het mis. Omdat men zou kunnen denken ongenaakbaar te zijn. Zowel Ignatius als bijv. Meister Eckhart waarschuwen hiervoor. Om die reden kun je ook beter geen geestelijke oefeningen doen zonder geestelijke begeleiding van een spirituaal.
 
Maar goed, we dwalen af... om terug te komen op jouw opmerking: ik denk helemaal niet dat men 'de pretentie van de waarheid' laat varen bij het toepassen van andere methoden. Ook zie ik niet dat men buiten de grenzen van het christendom treedt bij het toepassen hiervan. De leer van de Kerk is niet afhankelijk van de mate of wijze van geestelijke groei...
 

Nou, als ik voor mijzelf mag spreken als die 'ander' binnen de Kerk zie ik geen probleem met FG's opvatting, ook niet wat orthodoxie betreft. Hij is via Bernardus en Thomas Merton op dat spoor gekomen. Maar zoals hij ook al aangeeft, Ignatius van Loyola leert min of meer hetzelfde.
Ik ben er zelf meer vertrouwd mee geraakt via Anthony de Mello (en ook Thomas Merton). De Mello was een jezuiet uit India die vooral bekend is geworden door zijn retraites en boeken. Hij heeft ooit een boek geschreven 'Sadhana' wat zoveel betekent als 'een weg om iets te bereiken' of 'geestelijke oefening'. Ik heb ooit een retraite gevolgd o.b.v. zijn inzichten. Het verbindt oosterse meditatie met christelijke contemplatie en gebed. De ignatiaanse terminologie is wellicht iets anders, maar het komt min of meer op hetzelfde neer. Het gaat dan vooral om de toepassing van methoden en niet van leer, in die zin bijt het ook de orthodoxie van het christendom niet. Het gaat om geestelijke groei en daarin telt niet zozeer de welke methode men volgt, want vaak zijn er geen platgetreden paden.
 
Het is misschien ook handig om hier de theorie van James Fowler te betrekken. Hij schreef ooit een boek over de verschillende stadia van geestelijke groei, in christelijke context. Waar je in je jeugd nog vooral de verhalen en de 'regeltijes' leert, ga je die op latere leeftijd meer loslaten of anders (metaforisch) interpreteren. Ze krijgen een andere betekenis en worden meer 'wegwijzers' om op te reflecteren. Ook pas op latere leeftijd, of in hogere stadia van geestelijke groei, betreed je het domein van het mystieke. Overigens zegt leeftijd niet zoveel, want er zijn ook mensen die een hoge leeftijd hebben en geestelijk niet zoveel groei doormaken. Dat geeft natuurlijk allemaal niets, want daar kunnen diverse redenen voor zijn. Het zijn ook geen waardeoordelen, of 'prestatie niveaus' o.i.d.
Ook is opvallend dat deze protestantse theoloog en dominee aangeeft dat hij pas de hoogste stadia (na stage 5; zie chart of hier) van geestelijke groei heeft bereikt, na het doen van de geestelijke oefeningen van Ignatius van Loyola. Toen pas begon hij mystieke ervaringen te begrijpen en te duiden naar existentiele situaties en ervaringen. Mystiek en geestelijke groei zijn niets zweverigs of vaags, maar hebben altijd betrekking op het aardse existentiële. Zodra men begint te denken dat het spirituele niet in het leven is geïntegreerd, gaat het mis. Omdat men zou kunnen denken ongenaakbaar te zijn. Zowel Ignatius als bijv. Meister Eckhart waarschuwen hiervoor. Om die reden kun je ook beter geen geestelijke oefeningen doen zonder geestelijke begeleiding van een spirituaal.
 
Maar goed, we dwalen af... om terug te komen op jouw opmerking: ik denk helemaal niet dat men 'de pretentie van de waarheid' laat varen bij het toepassen van andere methoden. Ook zie ik niet dat men buiten de grenzen van het christendom treedt bij het toepassen hiervan. De leer van de Kerk is niet afhankelijk van de mate of wijze van geestelijke groei...
 

Mooie uitleg, zo had ik het nog niet eerder gelezen.
 
Ik heb het altijd als volgt begrepen:
Paulus is degene die vooral gelovigen van Romeinse afkomst aansprak. Intellectuele gelovigen identificeerden zich met Apollos, omdat hij een geleerde was uit Alexandrië. De joodse gelovigen voelden meer verwantschap met Kefas/Petrus en zij allen vallen onder het hoofd van de Kerk, Christus. Ik heb het altijd begrepen in de zin dat álle gelovigen, ongeacht achtergrond of geestelijke bagage zich thuis kunnen voelen in die Ene Kerk. Maar de opbouw van diocees naar universeel vindt ik ook mooi en eigenlijk complementair aan elkaar.
 
 

Het gebrek aan fatsoen zit voor mij in de combinatie van het leed dat in de wereld is en dat geen enkele volwassene zonder uitzonderlijke problemen kan missen, en het idee dat er een algoede almachtige alwetende God is die jouw leven wel fijn op orde houdt. Zijn al die mensen die echt zwaar lijden dan minder waard ofzo? Ik vind dit gedachtegelag onfatsoenlijk.
Ik neem dat overigens niemand kwalijk. Ik ben niet zo van het kwalijk nemen. Ooit las ik "don't get mad, get even" en dat vond ik wel aardig. Maar intussen ben ik dat ook wel voorbij. Ik maak me niet meer zo snel kwaad. Een enkele keer wijs ik mensen op gedrag dat gewoon niet zo effectief is, en dat levert dan wel eens gesprekken op waarin milde irritatie opkomt, maar veel erger wordt het niet. Ik ben overigens nooit iemand geweest van de heel heftige emoties, dus zo moeilijk is dat ook weer niet voor me. Ik heb meegemaakt dat iemand on-line van boosheid stierf (I kid you not), maar dat zal mij niet zo snel gebeuren.
Over dat boeddhisme: ik pretendeer zo min mogelijk, maar ik heb op enig niveau wel een gevoel van verwantschap met de prins Siddharta. Ik herken het opgroeien in een betrekkelijk veilige, beschermde wereld (niet eens met opzet, mijn ouders waren zich heel bewust van het lijden in de wereld, maar als kind in een steenrijk land opgroeien is bijna per definitie "beschermd"), en ik herken de neiging je te verliezen in extreme opvattingen. Maar vooral herken ik het inzicht dat op enig moment ontstaat over "hoe het in elkaar zit". Voor de Boeddha was dat vanzelfsprekend geënt op de wereld die hij kende, ik heb het voorrecht en het gemak dat ik me kan baseren op de twee grote mystieke tradities: die van het oosten en die van het westen. Katholicisme en Boeddhisme, ieder met hun varianten, aftakkingen en min of meer vergelijkbare stromingen.
Voor mij is het fundament gelegd door Bernardus van Clairvaux, en de stap naar het oosten is gemaakt door kennis te maken met het werk van Thomas Merton, uit dezelfde kloosterfamilie als Bernardus. Een belangrijk inzicht voor mij is dat alle mystieke tradities in essentie uitkomen op hetzelfde, te weten het vinden van een weg naar de mystieke ervaring, de onthechting en het medelijden. Ieder stelsel dat werkt op basis van een meester-leerling relatie waarin de leerling van de meester leert deze weg te gaan, waar de weg daadwerkelijk een beweging en een ontwikkeling is door oefening, ritueel en meditatie, is daarbij bruikbaar en in hoge mate inwisselbaar. Voor mij is dat stelsel "katholicisme", voor een ander boeddhisme, en voor weer een ander kan het de zinnendans van de Arapaho zijn, bij wijze van spreken. Mij maakt het niets uit. Het enige voordeel van het ene stelsel ten opzichte van het andere is dat het makkelijker communiceert binnen hetzelfde stelsel dan daarbuiten. En dan nog communiceert het weer alleen zinvol met mensen die ook een dergelijke weg gaan. Met katholieken die hele verhandelingen willen houden over hoe God toch echt wel almachtig is, maar onkenbaar in ruimte en tijd, en noem maar op, kan ik prima theologische gesprekken hebben (ik ben theoloog immers), maar er is geen onderliggende verwantschap. 
Om werkelijk over deze dingen te kunnen spreken, moet men ervaringen delen. Darmok en Jalad op Tanagra.
 

Ik zie crew.eden zich beklagen over hoe druk ze het hebben, en dat snap ik. Maar waarom dan ook nog eens volmaakt zinloos modereren? Een topic sluiten omdat je als crewlid vindt dat het onderwerp wel genoeg besproken is? Het is vaak genoeg duidelijk gemaakt, dit forum is van de crew en de mensen die het vullen zijn slechts te gast en moeten niet zeuren. Prima, dus jullie doen maar. Maar gewoon als tip van eenn gast: topics sluiten waar niets aan de hand is, uitsluitend omdat jij als crewlid meent dat alles wel gezegd is, is echt zinloze tijdverspilling met arrogante uitstraling.
 
Maar nogmaals, het kan niet vaak genoeg gezegd immers: het is slechts een tip van mij, onwaardige gast in jullie huis.

Nee, dat lijkt het niet. Het lijkt op álle tijden...En trouwens: zit een lijdend mens te wachten op iemand die hem de les leest met voorgekauwde teksten? Of is het meer zoals Jezus zegt in Matteus 25, als hij de bokken en de schapen scheidt:
"Kom, gezegenden van mijn Vader, neem het koninkrijk in bezit dat vanaf het begin van de schepping voor jullie klaar ligt. Want Ik had honger en jullie hebben Me te eten gegeven, Ik had dorst en jullie hebben Me te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en jullie hebben Me opgenomen. Ik was naakt en jullie hebben Me gekleed, Ik was ziek en jullie hebben naar Me omgezien, Ik zat in de gevangenis en jullie kwamen naar Me toe.” (Matt 25:34-36).
Wat heb je gedaan voor je lijdende medemens? Daadwerkelijk getracht zijn/haar lijden te verlichten, of er alleen maar nog méér lijden bovenop gooien door betweterig angst aan te praten d.m.v. een foutieve interpretatie van de Schrift?
 
De lijdende Jezus is ons spiegelbeeld, dat zijn wij allemaal! Wij zijn die lijdende mens en er wordt ons gevraagd om de ander nabij te zijn. Dat kan door het lijden te verlichten, zoals Jezus hierboven noemt, maar het kan ook gewoon een nabij zijn, zoals Maria en Johannes Jezus nabij zijn aan het kruis. Iedereen praat: de menigte bespot Hem, Jezus roept Zijn Vader aan, ook de hogepriesters bespotten Hem en de gekruisigden naast Hem....maar Maria en Johannes zijn in stilte nabij in Zijn lijden.
Soms kun je ook gewoon niks uitbrengen als je getuige bent van groot lijden. Ondanks dat Jezus zegt dat je niet moet piekeren over de woorden en dat de Heilige Geest ze je wel zal ingeven. Soms valt er ook niks te zeggen. Dan kun je beter gewoon nabij zijn, zonder de ander de les te lezen of angst aan te praten.
Of zoals God zei tegen Catherina van Siena: "Ik had makkelijk al jullie noden kunnen lenigen, zowel materieel als spiritueel. Maar ik wilde jullie afhankelijk van elkaar maken, zodat elk van jullie als priester fungeren, door het uitdelen en dóórgeven van de genaden en gaven zoals jullie die ook van Mij hebben ontvangen."
 

Uiteraard is de Katholieke Kerk geen lid van die club... maar wat Vrijheid zegt, klopt gewoon. Al bedoelt hij iets anders dan wat jij in gedachten had met bovenstaande post.

Ik val in herhaling, maar het ging niet om de inhoud van de post maar, zoals Lobke al aangeeft, de stijl van posten met een streepje door het woord 'Mengele', waardoor de boodschap niet overkwam maar meer leek op een sarcastische grap.
 
Inderdaad, in 'GeenStijl' (de naam zegt eigenlijk al genoeg)- stijl.
 
In plaats van de bal bij de crew te leggen zou je dus eventueel ook je eigen poststijl onder de loep kunnen nemen.

Ik geef het geen plek. Ik zie het lijden, ik ervaar mijn eigen lijden, maar boven alles zie ik het lijden van God.
Voor mij heeft Gerard Reve het vrij goed verwoord in zijn gedicht "dagsluiting":
 


 
In de eerste eeuwen van het christendom werd Christus vooral beleefd als Christus Pantokrator, de albeheerser. In het Griekse christendom is dat redelijk in stand gebleven, maar in het Latijnse christendom is vanaf pakweg de derde eeuw vooral de lijdende Christus centraal komen te staan.
Het is best iets enorms, als je er bij stil staat: Christus is God. En die God is het hele Evangelie door een nogal onkwetsbare, onmenselijke figuur. Hij weet alles, snapt alles, kan alles, en je kan je nauwelijks met hem identificeren. En dan! In de tuin van Gethsemane, vlak voordat hij gefolterd en vermoord zal worden (koud kunstje voor een godheid nietwaar?), daar is hij BANG. God is bang voor het lijden. En we kunnen nog zo ons best doen dat anders te lezen, om ons beeld van een onkwetsbare God in stand te houden, maar hij is bang. Zo bang dat hij bloed zweet. Zo bang dat hij smeekt dat het lijden aan hem voorbij zal gaan. Maar God die Jezus is, die God is, moet, zoals Paulus het noemt, gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Laat dat eens diep door dringen: God moet gehoorzaamheid leren in de school van het lijden. De volmaakte, almachtige, alwetende, algoede God moet iets leren van de mens, moet iets leren in de school waar alle mensen school gaan: de school van het lijden.
Wij mogen graag rekenen op een almachtige, alwetende, volmaakte God, maar die bestaat niet. God moest mens worden, moest zich uitleveren aan ons om zo ons tot zich te trekken, maar hij moest evenzeer de angst voor het lijden doorstaan, hij moest twijfelen en hij moest gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Wij mensen zijn behept met een macht die zelfs God niet heeft. Wij zijn in staat elkaar lijden aan te doen in een oneindige mate. 
L'enfer, c'est les autres / De hel, dat zijn de anderen (Sartre)
En zo geloven we dan ook over Christus descendit ad inferos (die nedergedaald is ter helle), dat hij daadwerkelijk de hel heeft moeten smaken, de hel die mensen elkaar bereiden, de hel van het lijden dat wij zo goed kennen omdat het zijn bron vindt in onszelf.
 
Hoe geef ik dat een plaats? Hoe geef ik het een plaats dat mijn Heer en mijn God mij niet misvormd heeft, maar mij accepteert zoals ik ben: een mens, een waarlijk hoogleraar in de school van het lijden, in staat, omdat ik mens ben, lijden aan te doen, lijden te brengen, ja, de poorten van de hel te openen voor anderen? Ik kan dat geen plaats geven, anders dan dat ik de liefde ervaar die daaruit spreekt. Mijn God oordeelt mij niet, ook al kan ik het lijden stoppen maar doe ik dat niet, ook al ben ik mij zo bewust van het lijden dat ik aanricht en het nog veel grotere lijden dat ik kan aanrichten en onder de juiste omstandigheden zal aanrichten. Deze God werpt mij niet van zich af, deze God dwingt mij niet anders te zijn. Deze God heeft besloten de school van het lijden te bezoeken en te ondergaan, om zich zo aan mij, lijden veroorzakende mens, te geven.
 
Jacob Revius begreep dat toen hij dichtte:
 


 
Degenen die God voor het gerecht daagden en schuldig bevonden in Auschwitz hebben het, hoe begrijpelijk ook, niet begrepen. Niet God had daar terecht moeten staan, maar de mens. Ecce homo, zie de mens. Niet in haar naaktheid en zwakheid, maar in haar wreedheid en gruwel. Schuldig is de mens, en niemand anders.

Moeilijk he, lezen? Want wat staat er in artikel 15 in jouw link?
"De Gezondheidsraad stelt met inachtneming van artikel 14, tweede lid, vast welke de volgens de laatste stand van de wetenschap geldende methoden en criteria voor het met zekerheid vaststellen van de hersendood zijn..."
 
Oh, dus de gezondheidsraad stelt de criteria vast... en door wie worden die leden van de raad dan aangesteld? Even kijken...
"De leden worden benoemd bij Koninklijk Besluit"
 
Hmm Koninklijk Besluit, volgens Jacobus heeft de overheid daar helemaal niks mee te maken.... Nog eens kijken....
"Een koninklijk besluit (KB) is een besluit van de regering"
 
Het is je dus blijkbaar nog steeds niet duidelijk, ondanks dat er al diverse keren op is gewezen, dat de overheid de criteria vaststelt, middels een 'onafhankelijke' raad, waarvan de overheid bepaald welke leden daarin mogen plaatsnemen. Bovendien zijn ziekenhuizen semi-overheid (zeker academische ziekenhuizen) instellingen. In Groot-Brittannië is dat ook al aan de orde geweest, maar daar is de NHS geheel in handen van de overheid (als ik mij niet vergis).
 
Bovendien is juist jouw laatste opmerking een vuige belediging, want opnieuw lees je niet goed wat er staat. Er staat: "Het zet de deur open naar...." Elke vergelijking met China, Mengele of welk ander schimmig 'orgaandonatie' systeem is terecht. Het zet wel degelijk de deur open naar dit soort dubieuze praktijken, en is dus ook de reden dat Duitsland geen opt-out systeem kiest. Vanwege het nazi-verleden en de glijdende schaal als je dit soort systemen invoert. Zoals ik in één van mijn vorige posts ook al zei, heeft Duitsland o.a. op basis van de Neurenberg Code (zie vooral art. 1), die na W.O.II is opgesteld i.v.m. nazi-experimenten, ook een opt-out systeem voor orgaan donatie afgewezen. Precies vanwege die glijdende schaal waar je de deur voor open zet...
 
Maar dat was vast een vuige belediging van de Duitse regering destijds...
 

Ik heb je beloofd terug te komen op deze artikelen. Ik zal beginnen met het eerste artikel, van Rev. Austriaco (Presumed consent for Organ Procurement).
Hij haalt daar twee belangrijke dingen aan:
De redenen waarom 'presumed consent' niet acceptabel is voor orgaandonatie (en dat is het systeem waar NL nu naar toe gaat en waar BE bijvoorbeeld al jaren mee werkt). Een (vind ik) knap uitgewerkt alternatief van 'mandated choice' In het artikel haalt hij een paar grote argumenten aan waarom veronderstelde toestemming (presumed consent) niet past in de Katholieke moraaltraditie:
Orgaandonatie wordt door de RKK toegestaan op basis van het principe van liefdadigheid. Het is een act van zichzelf weggeven aan de ander, door iets van jezelf aan een ander te schenken. Het schenken wordt hierbij centraal gezet: hij beargumenteerd dat iets moeilijk een gift genoemd kan worden, als de gever geen toestemming heeft gegeven of als het niet duidelijk is of hij deze toestemming gegeven heeft (of deze beslissing duidelijk aan zijn naasten heeft overgelaten). Het lichaam is geschapen naar Gods evenbeeld en huis van de geest en daarmee ook waardigheid van de persoon die erin leefde.  De waardigheid blijft na de dood bestaan, omdat het voorbestemt is om te verrijzen. Het is daarom ondenkbaar dat iemand, en zeker niet de gemeenschap/overheid, dit lichaam als een goed beschouwd en ermee mag doen en laten naar eigen goeddunken. De argumenten zijn erg overtuigend. Ik begrijp nu ook de tegenstand die dit systeem bij St. Ignatius oproept. En voor een groot deel kan ik mij daar ook wel in vinden. Zolang je niet zeker weet dat iemand er helemaal mee akkoord gaat, kun je moeilijk de organen gebruiken op basis van een wet die zegt dat dit mag. Maar ik vind het wel lastig, omdat ik heel goed weet dat er een enorm tekort is aan organen en dat dit ook voor een groot deel ligt aan mensen die geen beslissing willen of durven nemen. En daarvoor bewonder ik het tegenvoorstil van de E.H. Austriaco:
Mandated choice
Austriaco geeft een tegenvoorstel voor het systeem van presumed consent, namelijk van mandated choice. Daarbij wordt de burger gedwongen om een keuze vast te leggen, door deze te koppelen aan bepaalde burgerlijke verplichtingen (zoals bijv. de Belastingaangifte, of het aanvragen van een rijbewijs, ...)
Ze krijgen in principe drie grote mogelijkheden, met daarbij wat opties:
Ik ben donor Ik ben geen donor Mijn familie mag beslissen Het niet maken van een keuze blokkeert de aanvraag/aangifte/.... Hij haalt wel aan dat het belangrijk is dat er een systeem wordt gemaakt waarbij zeker kan worden vastgesteld of de keuze niet onder dwang in een bepaalde richting gestuurd wordt en dat deze keuze op een eenvoudige wijze en op elk moment weer te wijzigen is.
Mandated choice strookt met de RK moraalleer omdat het de waardigheid van de persoon als liefdadige schenker erkent. Het orgaan wordt verkregen met toestemming van de gever, waardoor het dus weer het kenmerk van liefdadigheid en geschenk krijgt. Tegen het systeem zijn drie grote bezwaren gemaakt die door Austriaco onderuit gehaald worden:
Mensen dwingen een keuze te maken beperkt hun autonomie De Katholieke moraalleer leert dat het soms nodig is om het goede en ware na te streven om beperkingen op te leggen aan menselijke vrijheid. Deze vrijheid moet immers worden uitgeoefend om te streven naar het goede en ware. Het systeem zou de rol van de familie in het keuzeproces ondermijnen Austriaco geeft aan dat het ook aan de donor is om deze gesprekken met de familie te voeren, om soms ook de eigen angst hiervoor en het eventuele wantrouwen met de naasten bespreekbaar te maken. Het systeem verplicht ze hier toe (zie punt hierboven). Daarnaast kan een duidelijkheid over de keuze van de overledene hartverscheurende keuzes voorkomen als het dan daadwerkelijk zover is: de familie weet dan dat de overledene het zo gewild heeft. Door dit systeem zouden er minder donoren komen, omdat mensen veiligheidshalve registreren om geen donor te zijn: mensen zouden bang zijn voor het donorschap. Het invoeren van dit systeem zal niet mogen gebeuren zonder duidelijk educatieprogramma, waarbij geprobeerd moet worden om een zo groot mogelijke groep mensen te benaderen. Hij eindigt zijn betoog met een quote van Paus Johannes-Paulus II: "Er is een behoefte aan het raken van mensen hun harten, met in het bijzonder het hart van de jongeren, een waarheidsgetrouwe en diepe bewondering voor de noodzaak tot broederlijke liefde, een liefde die tot uitdrukking kan komen in de beslissing om orgaandonor te worden." (Vert. vanuit het artikel) Ik vind het een bijzonder mooie oplossing voor het probleem waarmee we nu geconfronteerd worden: niet standaard donor zijn, maar wel verplicht worden om tenminste een keuze te maken. Mét educatieve ondersteuning, mét een goede waarborg dat de keuze vrijelijk gemaakt is en gewijzigd kan worden, maar ook mét de verplichting om daadwerkelijk het gesprek aan te gaan en je keuze te registreren.
Ik hoop dat dit stuk niet te lang is, want het is oprecht iets boeiends om te lezen. Bedankt @St. Ignatius! Mijn reactie op het laatste artikel volgt later, eerst boodschappen doen.

Ik zou bijna zeggen dat ik een gevoelige snaar heb geraakt. Ik ga er tot dusver vanuit dat het publiek en masse door de zogenaamde boodschap van de heilige moeder heeft heen geprikt en dus geen enkele behoefte meer heeft aan een groepje sinistere figuren die kinderen indoctrineert met het idee hun eigen onwaardigheid en dat redding alleen via hen verkregen kan worden. Als ik er naast zit hoor ik het graag.

De liefdesverklaringen van dhr Russell aan Reichskanzler dhr A. Hitler ken je wel? Of staan die ook inmiddels ver af van het wtg?
 

De חקי en משפטי zijn dezelfde voorschriften & geboden die Israel overtrad zeven verzen eerder, in 11:12. De profeet Jezechki'el zegt hier dat er een tijd komt waarin Israel als volk weer samenkomt en terugkeert naar het land Israel. Ons hart zal weer empatisch zijn en we zullen ons weer aan Gods voorschriften & geboden houden.

Ik neem aan dat we het er over eens zijn dat de verdere ontwikkeling van de protestantse liturgie irrelevant is?
 
Wat dan overblijft is de ontsporing van de katholieke liturgie. Ik zie daar weinig bijzonders in, naarmate het geloof verzwakt, het leergezag niet meer wordt erkend, ontspoort ook de liturgie. Vaticanum II heeft, volledig terecht overigens, een vermolmde liturgische cultuur op de schop genomen en deze willen herbronnen, revitaliseren en ahw "terug willen geven aan de mensen". En dat laatste is een wat al te optimistische zet geweest imho. 
Laten we een ander theater nemen, naast de Divina Commedia die de Kerk is: het Nederlandse toneel. Natuurlijk was dat stijf en saai geworden in de jaren '50. En natuurlijk was het goed dat daar beweging in kwam. En hoe goed de motieven ook waren, en hoe "grappig" de uitvoering ook was, Aktie Tomaat was toch een ontsporing. En hoe lief en schattig ook bedoeld, het idee toneel "terug te geven aan de mensen" heeft vooral veel beroerd toneel opgeleverd. 
Het is in de Kerk niet anders. Een oud, stijf en afstandelijk, elitair theater moest op de schop worden genomen. Maar de krachten die daarbij vrij kwamen hebben ook een desastreuse uitwerking gehad. Theater is, net als liturgie, namelijk wel een vak. En niet iedereen die denkt dat hij of zij een geinig liturgieboekje met een diepzinnig gedicht en een prachtig Oosterhuis-lied kan maken, kan ook echt goede liturgie maken. 
Mensen die pleiten voor de verheffing van het volk bereiken veelal het tegendeel: de vernietiging van het mooie, het schone. Want het mooie en het schone is naar haar aard nu eenmaal elitair. Het volk dat verheffing wil, heeft een elitaire groep nodig die daadwerkelijk verheft. De minstens zo elitaire groep van modernisten, bevrijders, aan-het-volk-terug-gevers, verheft het volk niet, maar ontneemt het volk schoonheid en een ideaal. En wie dat hardop durft te zeggen krijg gif over zich heen van diezelfde lief-zijn-voor-elkaar-mensen. Want lief zijn voor elkaar is mooi, maar alles dat naar elite neigt moet natuurlijk dood.
 
De katholieke volksdichter wist dat donders goed:
Getuigenis

Ze willen dat ik schrijf
voor de vooruitgang.
Maar ik kan niet schrijven zoals zij,
al stam ik van hen af.
Ik moet de wijken van het volk in
en mijn oor te luisteren leggen:
zo hoor je nog eens wat.
Wat wil het volk?
Niet veel goeds, dat is zeker.
Dus ga ik de straat op,
met mijn eigen vaandel
waarop geschreven staat:
Vrijheid! Ziekte! Ouderdom!
Lang leve de Dood!
(Gerard Reve)

De Kerk is een grote kerk en kan veel tradities herbergen. De Latijnse ritus heeft in DR Congo mogelijk de Zaire provisie, Anglicanen of Episcopelianen die bekeren tot het Katholicisme kunnen de mis volgens de Anglicaanse provisie vieren en inheemse-amerikanen hebben in de VS ook een eigen provisie. Binnen de Latijnse Kerk heb je ook de Mozarabische ritus (Toledo), de Braga ritus (Braga) en er zijn nog drie andere riten binnen de Latijnse kerk. Echter wordt de kerk gedomineerd door de Latijnse ritus. Verder zijn er vele riten die niet meer bestaan. Graag zou ik een diversificatie van het katholicisme zien. Een verscheidenheid die we nu binnen het oosterse katholicisme zien zou ik graag ook gereflecteerd zien worden in het Westen.

Een Hebreeuwse ritus voor katholieken van Joodse origine of katholieken die de Joodse traditie willen uiten. Een aparte Anglicaanse ritus. Herlevingen van riten die niet meer bestaan. Mensen moeten vrij kunnen zijn om een traditionele mis of een Novus Ordo-mis bij te kunnen wonen. Maar er mag inderdaad wel wat meer tridentijnse missen gevierd worden en excessen binnen de Novus Ordo-missen mag en moet ook zeker bestreden worden.
Maar de viering van de eucharistie is mijn inziens geen kernzaak. Verschillende culturen mogen het op hun eigen manier vieren. En dit hoort ook zo. We horen een wereldkerk te zijn, in het lichaam van Christus is plaats voor meer dan eenheidsworst.
Die universaliteit siert de Kerk, de Orthodoxe Kerken zijn veel nationalistischer, vooral de Oosters-Orthodoxe kerken. Heb op het internet ook met Oosters-Orthodoxen gesproken en zaken van hen gelezen, maar meer dan de helft van de Oosters-Orthodoxen waarvan ik hoor zeggen niet zo'n mooie dingen, zijn vaak nationalistisch als de pest, velen zien de katholieken als heterodoxen, schismatici of ketters en eisen een totale bekering van de Katholieke Kerk naar hun schoot. Natuurlijk zijn er ook anderen, maar het is een vervelende constatering die ik door herhaalde ervaringen gemaakt heb. 
Wat hieruit blijkt is dat de Oosters-Orthodoxe Kerk helemaal niet zo verenigd is. Regelmatig is het zo dat een nationale Kerk geen banden onderhoud met een andere Kerk. En de nationale belangen lijken nogal eens te prevaleren over fundamentele geloofszaken. De Katholieke Kerk moet zich nu afzijdig houden van het repareren van het schisma. De oosters-orthodoxen zelf moeten eerst bij zich zelf het nodige pleisterwerk verrichten. Op dit moment valt met een deel van de oosters-orthodoxen goed te praten, maar met een deel ook niet. Er zijn erbij die nu dromen van hereniging, maar er is ook een deel die ons als ketters ziet die niet veel verschillen van protestanten (in een negatieve zin).

Dus waar moet de Kerk zijn oecumene oprichten? Op de oosters-orthodoxen, de oriëntaals-orthodoxen en de oosterse Syrische christenen. De apostolische christenen hebben wat mij betreft prioriteit. Verder zijn er veel protestanten die tegen het katholicisme aanschurken. Traditionele vormen van het 'katholieke' Anglicanisme of katholiek-gezind Lutheranisme die in feite al vrijwel katholiek zijn. Sommigen bidden zelfs tijdens hun diensten voor de paus. Verder moet oecumene ook gevoerd worden naar andere 'katholieke' stromingen, die nu niet langer onder de moederkerk vallen zoals de Poolse Nationale Katholieke Kerk. Of Kerken die in een semi-schisma verkeren zoals de Kerk in China en voor zover ik weet geldt dit ook voor Vietnam.

De Kerk is groot genoeg om oecumene richting deze groepen te richten. Verdere oecumene met betrekking tot eenwording vind ik niet geoorloofd, je kunt lang praten met calvinisten, presbyterianen, moonies, kimbanguisten, mormonen, quakers, mennonieten en dergelijken, maar eenheid gaat er nooit van komen. En al helemaal buiten christelijke stromingen moeten wij onze aandacht minder richten. 
Met betrekking tot de orthodoxen merk ik dat veel oosters-orthodoxen breekpunten zien die er werkelijk waar niet zijn.
-Dit zijn punten die volgens sommigen oosters-orthodoxen breukpunten zijn, terwijl het daadwerkelijk absoluut geen breukpunten horen te zijn.
1. Baarden. Dus het is een traditie in het Oosten en niet in het Westen. Is dit een goed argument? De Oosters-katholieken hebben ook baarden?
2. Celibate priesters. Dat het Westen celibate priesters heeft wil niet zeggen dat verwacht wordt van het Oosten. Wederom is dit weer anders voor Oosters-katholieken.
3. Religieuze orders. Dat het Westen een andere kijk op orders heeft stoort de Orthodoxen, bij hen is dit meer in een vaste vorm gegoten en dit moet voor de rest ook gelden.
4. Brood van de hostie met of zonder zuurdesem? 
5. Beelden of iconen?
6. Andere wonderen. Zo hebben Orthodoxe heiligen nog nooit stigmata gehad, dus vertrouwen ze deze wonderen niet.
7. Verschil in devoties. Katholieken hebben de rozenkrans bijv. Dit vinden veel Orthodoxen ook maar niets dat dit anders is.
8. Kalenderzaken. Dit terwijl verschil in kalenders nu al een probleem is binnen de Orthodoxe Kerk. Dit kan dus een probleem blijven in een verenigde kerk.
9. Ophef over evangelisering. Orthodoxen zijn soms nog boos dat er katholieken zijn in 'orthodox-gebied'. En nemen ons de unie met oosters-katholieken kwalijk die wij van hen geroofd zouden hebben. Dit terwijl er ook orthodoxe kerken zijn in 'katholieke gebieden' zoals bijvoorbeeld de VS.
Dat Orthoxen vaker grote problemen hebben met niet-essentiële zaken bleek maar weer toen er veel commotie was om de latijnse ritus westers-orthodoxie. Een soort Oosters-orthodox in communie met hun, maar volgens de latijnse ritus. Velen vonden dit niet kunnen omdat zij alleen de byzantijnse ritus goed vonden.

Er zijn veel Orthodoxen die die dus alles aangrijpen om er een onenigheid van te maken, met deze personen duurt het lang om een eenheid te bewerkstelligen. Maar dit geldt allemaal niet voor velen anderen binnen de Oosterse Kerk. Hereniging zal dus moeten beginnen bovenaf, en over een flinke poos gemeengoed moeten worden onder clerus en de gelovigen. Als dit eenmaal zover is, dan pas kunnen we daadwerkelijk inhoudelijke gesprekken gaan voeren. Er zijn namelijk wel nog essentiële zaken die wel besproken moeten worden. Vooral het pausambt is van het grootste belang.
In de tussentijd zou het inderdaad verstandig zijn om naar elkaar toe te groeien en zeker niet verder van elkaar af te gaan staan. 

Eerlijk gezegd verwacht ik echt dat de twee binnen vijftig jaar herenigd zullen zijn. Dus wat dat betreft ben ik desalniettemin toch 'positief' over de huidige ontwikkelingen. 

Je kan bij een profiel niet zien dat je een negatief punt hebt gekregen van iemand. Wel dat je een negatief punt hebt gegeven. Vergelijk jouw profiel maar met de mijne.
Dan blijkt dus vervolgens dat je te snel bent met je conclusie dat dat alleen door een crewlid kan zijn gedaan.
 

St. Ignatius wil discussiëren op het nivo van GeenStijl. En dan maak hij stennis dat dat niet mag. De vergelijking sloeg nergens op en hij zou zich moeten schamen.

Het gaat rechtstreeks in tegen artikel 11 van de Grondwet, de onaantastbaarheid van het lichaam. Maar dat is dan nog de nederlandse wet. Erger is dat het in gaat tegen de christelijke moraal van de Kerk en daarmee dus tegen God Zelf. De nederlandse wetgever gaat beschikken over de lichamen van haar inwoners, omdat Pias Dijkstra meent dat daarmee het algemeen belang is gedient.
 
 

Bedenk wel dat de Novus Ordo en de liturgische vernieuwing van SC (zie Vat II) in de praktijk vaak volledig ontspoord zijn. Die protestantse invloeden zijn voor een flink deel misbruiken en géén onderdeel van de Novus Ordo.

Het gaat rechtstreeks in tegen artikel 11 van de Grondwet, de onaantastbaarheid van het lichaam. Maar dat is dan nog de nederlandse wet. Erger is dat het in gaat tegen de christelijke moraal van de Kerk en daarmee dus tegen God Zelf. De nederlandse wetgever gaat beschikken over de lichamen van haar inwoners, omdat Pias Dijkstra meent dat daarmee het algemeen belang is gedient.
 
 

Impliciet zegt de overheid dus dat zij mogen bepalen wat met ons lichaam gedaan wordt na onze dood. Wat komt er in het gedrang; de lichamelijke waardigheid. De overheid hoort mijn inziens niets te zeggen over onze levenloze lichamen, mijn lichaam behoort hen niet toe om weg te geven en te doen en laten waar ze mee willen. Het idee van autonomie van de burger stond bovenaan, het was niet de overheid, maar de burger die het bepaalde. En op zijn minst moet je kunnen zien dat de overheid impliciet hiermee aangeeft wat volgens hen de moreel juiste keuze is, dit was al zo met de campagne jaofnee.nl. Het klinkt zeker sympathiek als de overheid donatie verdedigt als de betere keuze, maar dit was al geen louter zakelijke voorlichting, hiermee stuurt de overheid de burger een bepaalde richting in, onwenselijke propaganda. Nu gaan ze echter nog een stap verder.
Wie nu bezwaar heeft draagt nu zelf de bewijslast, en moet de stap zelf nemen. Doet mij denken aan de dienstplicht. Het is in ieder geval geen omgaan met de integriteit van het menselijk lichaam. Wat ook zijn beweegredenen zijn, men hoort zich niet te hoeven verantwoorden of gedwongen te worden om een keuze te maken, het gaat immers om zijn lichaam. En dat lichaam is niet van anderen, de overheid, nee zelfs niet een beetje. Het menselijk lichaam verliest niet zijn waardigheid bij overlijden. Geld en goederen worden na het overlijden ook niet automatisch van de staat, maar organen schijnbaar wel. Voortaan dus ook maar dat je moet aangeven of je wel of niet wilt dat bezittingen en geld aan de staat wil geven?
Zelf had ik het zo geregeld dat de familie bepaalde, was er over na aan het denken om dit te veranderen in een ja, ik vind orgaandonatie zeer positief en zou dan ook blij zijn als mijn organen van dienst kunnen zijn voor iemand anders. Zij om mij heen weten dit ook van mij. Maar nu laat ik het dus geschreven staan dat mijn familie bepaalt. Als het een Ja blijft dan word je dus na overlijden sowieso meegenomen voor de operaties. Van een kennis van mij die in de zorg werkt heb ik vernomen dat dit vaak traumatiserend voor de familie kan werken met het oog op de rouwverwerking, uiteindelijk laat ik liever mijn familie bepalen, wil hebben dat mijn naasten achter het besluit staan op het moment zelf. 
De relatiewijziging die de overheid tussen staat en burger probeert te creëren ben ik zeer zeker niet gunstig gestemd. En ik sta zeer zeker niet achter deze ontwikkelingen. Dat meer orgaandonaties een groot goed zijn wil niet zeggen dat het doel de middelen heiligt. Dit middel kan ik en mede met mij klaarblijkelijk nu al duizenden anderen niet steunen. 

Het gaat rechtstreeks in tegen artikel 11 van de Grondwet, de onaantastbaarheid van het lichaam. Maar dat is dan nog de nederlandse wet. Erger is dat het in gaat tegen de christelijke moraal van de Kerk en daarmee dus tegen God Zelf. De nederlandse wetgever gaat beschikken over de lichamen van haar inwoners, omdat Pias Dijkstra meent dat daarmee het algemeen belang is gedient.