Naeva

Zalig, gezegend en gelukkig Pasen!
 
Rabboeni
Het schathuis in de rots
is leeg, het leger weg,
nooit zal ik nalaten
je te missen.
Meegaand had ik gedacht:
een zon die niet ondergaat;
meer nacht is het nooit geweest,
het licht is doodgegaan.
Wat ik hoorde en blindelings zag,
verging mij, je woorden 
trokken wit weg, een vermagerde
stem van pijn, een volbrachte.
Een tuin en een man
die de stilte omzet in taal,
de taal van mijn naam,
de opgaande, hij leeft
(Jaap Zijlstra)

Zalig, gezegend en gelukkig Pasen!
 
Rabboeni
Het schathuis in de rots
is leeg, het leger weg,
nooit zal ik nalaten
je te missen.
Meegaand had ik gedacht:
een zon die niet ondergaat;
meer nacht is het nooit geweest,
het licht is doodgegaan.
Wat ik hoorde en blindelings zag,
verging mij, je woorden 
trokken wit weg, een vermagerde
stem van pijn, een volbrachte.
Een tuin en een man
die de stilte omzet in taal,
de taal van mijn naam,
de opgaande, hij leeft
(Jaap Zijlstra)

Ik vind het respectloos dat er voor normale Nederlanders geen barst van te verstaan is 

Verder moest ik wel een beetje gniffelen. Ik vroeg me af: waarom neem ik er geen aanstoot aan? En ik dacht: omdat het voor mij zo ver afstaat van mijn beeld van Pasen, dat het me niet raakt. 

"Heb ik een kerk of gemeente nodig om te kunnen geloven?" 
Hangt er vanaf waar je in gelooft. Maar als het om het christendom gaat: Ja.
De Bijbel is niet vanuit de hemel naar beneden geregeld. We hebben het over een boek waarbij de hele redactie en canonisatie door de Kerk tot stand gebracht is. Kortom, de bijbel die je hebt is een kerkelijk product. 

En vervolgens? Wie weet. Maar het christendom is nogal een gemeenschapsding. Het is individueel, maar ook als gemeenschap. Dat ie je in de bijbel (al die boeken na de evangeliën!!!), maar dat zie je ook in de geschiedenis van het vroege christendom. Altijd een gemeenschapsding, samen. 

Ik vermoed dat iedereen inderdaad een flinke beschadiging aan de plurale tantum heeft opgelopen wil men niet door hebben dat het merendeel van de berichten inmiddels offtopic is. En dat is in orde, want niemand is volmaakt en aan elke hersenen mankeert wel wat.

God is dichterbij dan we beseffen. In Hem en door Hem leven wij. Ik heb lang gedacht dat God heeeeel ver weg was, heeeeel ver boven ons verheven, abstract en onbenaderbaar, totdat er een keerpunt kwam in mijn leven en ik ontdekte dat Hij dichter bij ons is dan de adem van onze mond en dat Hij ons werkelijk liefheeft en werkelijk met ons wil wandelen en spreken.

Ik haalde deze tekst aan omdat Jezus hier aangeeft dat het appèl van de ander/Ander in wezen Zijn appèl is.
Jezus zegt niet - om met de woorden van Kaasjeskruid te spreken - 'je moet naar elkaar omkijken', Hij zegt: wie naar de ander omkijkt, kijkt naar míj om.
Overigens vind ik religieus horizontalisme een te platte term hiervoor. Christus is in mijn beleving het snijpunt van de verticale (God-mens) en de horizontale (mens-mens) lijn. Christelijk geloof kan zich daardoor principieel nóóit alleen op God of alleen op de mens richten.

In navolging op bernard 3 en Flash Gordon wil ik ook wel iets delen van mijn geloofs-verhaal. Ik heb er een tijdje over zitten dubben omdat ik niet zo goed weet wat ik kan schrijven, maar heb besloten maar gewoon te beginnen.
Ik ben 32 jaar geleden geboren in een nest van twee heel lieve, gelovige ouders. Moeder musicus, van het stille type en met een grote belangstelling voor geloof en met name jodendom. Vader de vleesgeworden uitspraak 'we zijn op de wereld om elkaar te helpen'. Ik ben het tweede kind van vijf. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik vrij serieus in het leven stond. Vrolijk, dat wel, maar erg bewust van mezelf, anderen en de grote vragen van het leven. Denkend en dromend. Ons gezin was lid van één van de vele takken van de protestantse boom (God, vergeef ons). Ik kan me niet herinneren dat ik als kind bijzonder aangetrokken werd door de kerk en het geloof. Ik ging naar de kerk, want dat moest. God speelde wel een rol, maar geen heel expliciete. Heel gezond voor een kind, volgens mij. Dat veranderde op den duur. Ik kan me nog precies het moment herinneren, oudjaarsavond 1996, dat ik me bewust werd van mijn sterfelijkheid. Dat ik bang werd. Een existentiële angst die ik heel lang met me mee heb gedragen, tot een moment waar ik later op kom. Ik heb trouwens altijd veel muziek gemaakt, dat is nog van betekenis.
Het volgende dat ik me herinner is dat alles vrij makkelijk ging (school, vriendinnen, muziek), maar dat ik me raar voelde. Anders. Ook in de kerk. Ik had inmiddels wel door dat er iets "voor mij was" in de kerk, maar ik kon de verbinding tussen "het geloof" en mijzelf nog niet zo maken. In sociaal opzicht was het door mijn zelf ervaren raar-zijn ook niet zo boeiend. Rond mijn 14e/15e kwam daar een omslag in. Ik kreeg catechisatie van een dominee waar ik érg veel van geleerd heb en die me in mijn geloof zeker mee-gevormd heeft. Hij voedde mijn behoefte aan leren, snappen en verbanden zien. Ik denk dat zijn grootste verdienste was dat het geloof interessant voor me werd. Toen ik 17 was, kwam het belijdenis-doen ter sprake. Ik heb daar wel wat over getwijfeld, maar kan me nog goed herinneren dat ik op één of andere gemeenteavond was en dacht: ja, ik doe het. Ik wil hierbij horen. Zo gezegd, zo gedaan: op mijn 18e deed ik belijdenis in de kerk waar ik opgegroeid was. Van mijn godsbeeld in die tijd kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het zal wel - mezelf kennende - eenvoudig, bloedserieus en een tikkeltje naïef zijn geweest. De angst bleef met vlagen de kop op steken.
Nu wordt het leuker. Toen ik een jaar of 20 was, belandde ik namelijk *tadaaaa* op Credible. Het klinkt misschien een beetje sneu omdat het immers over een internetforum gaat, maar het heeft  een significante rol gespeeld in mijn persoonlijke ontwikkeling en geloof. Ten eerste omdat ik hier dingen kon delen die in real life een beetje gek of veelteserieus overkwamen. Ten tweede omdat het een leuke community was waar ik actief in kon zijn. Ten derde omdat ik mensen leerde kennen die... ja, hoe zeg je dat? Veel voor mij betekend hebben? Dat klinkt wat profiteerderig. Ik weet het niet. Waar ik mee kon optrekken. En die me hebben helpen ontdekken wie ik ben, wat ik geloof. Door heel persoonlijke gesprekken, dingen om over na te denken, confrontatie met mezelf. Ik kan niet goed omschrijven wat dat voor invloed heeft gehad, maar in elk geval: heel veel. Ik heb dat als een zegen ervaren.
Toen ik 22 was, ben ik voor het eerst naar een klooster geweest. En dát is uiteindelijk een centraal punt geweest. Ik stapte binnen en dacht: dit is het. Er zijn er meer zoals ik, dit is mijn taal. Daar, en in het jaar daaropvolgend, ben ik keihard geconfronteerd met de existentiële angst waar ik het eerder over had. Het in de ogen zien daarvan was vreselijk, echt vréselijk. De hel. Maar tegelijkertijd, in die periode, heb ik iets gevonden wat ik zocht. God. Liefde. Leven. Eindelijk de dood kunnen accepteren en zelfs (bijna) omarmen. Het is gek, soms denk ik: eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zoals iemand anders al eens geschreven heeft. Maar tegelijkertijd geloof ik ook zomaar alles, het hele arsenaal aan geloofswaarheden. Het is een taal. Door die taal kan ik met anderen communiceren over wat ertoe doet. Geloof is voor mij zoals muziek. Muziek is gewoon een verzameling klanken en is an sich betekenisloos. Het krijgt echter een betekenis voor mensen die het horen en begrijpen in muzikale zin. Andersom is geloof net als muziek een taal om vanuit míj gestalte te geven aan iets wat ik anders niet kan zeggen. Ik besef me dat dit een beetje raar klinkt voor veel mensen, want zeg ik dan dat ik het geloof "gebruik" en eigenlijk niet geloof? Ik denk het zelf niet, maar zou me die vraag wel kunnen voorstellen.
Dus, wat geloof ik nu eigenlijk? Niks. Maar tegelijk: Ik geloof in God, Schepper en Vader. In Jezus, God zelf en tegelijk mens. Die in dezelfde kwetsbaarheid en eenzaamheid als ik geleefd heeft, gebroken is, gedood is en begraven is. En overwonnen heeft, opgewekt is en verheerlijkt is. En in de Heilige Geest, over wie ik eerlijk gezegd niks zinnigs kan zeggen. En in Maria, moeder, leven en liefde. En in de kerk, een sneue club van halfgare gelovigen die tegelijkertijd Heilig is en in gemeenschap met Hem leeft. En in de rest. Dat er in deze hele troosteloze boel toch niet één haar van mijn hoofd kan vallen zonder dat Hij het weet. En dat er schoonheid zit in de gebrokenheid. En dat we inderdaad op de wereld zijn om elkaar te helpen, zoals mijn vader zei. En dat het inderdaad helemaal niet zoveel zin heeft om erover te praten, zoals mijn moeder voordeed. En zo is de cirkel weer rond.
(Ik vertel het nu enigszins chronologisch. In werkelijkheid verliep het natuurlijk veel chaotischer. Teruglezend staat er vooral ook heel veel níet. Maar het geeft een idee.)
Vragen zijn €2,- per stuk. 

Mooi topic dit. Diverse gesprekken met de TS hebben zeker mijn wereldbeeld beïnvloed, waar ik hem erg dankbaar voor ben. Ik ben atheïst en mijn liefde voor wetenschap heeft daar een belangrijke rol in gespeeld, maar ik heb onder andere naar aanleiding van die gesprekken de conclusie getrokken dat mijn ongeloof geen rationele grond heeft. De uitspraak dat God niet bestaat is in mijn ogen ook onbewijsbaar, maar waarom noem ik me dan geen agnost? Het komt uiteindelijk op gevoel neer en ik had en heb niet het gevoel dat God bestaat. 
Het is altijd lastig om te zeggen dat je iemand begrijpt. Begrijp je het werkelijk? Of is het beeld dat je denkt te begrijpen misschien een heel ander beeld dat de ander in gedachten heeft? Ik denk dat ik inmiddels het antwoord van de TS mijn vraag van destijds begrijp en toch zal ik er nooit genoeg van krijgen van zijn topics als deze. Je blog heb ik destijds ook met veel interesse gelezen, hoewel ik er niet direct op geantwoord heb. In ieder geval heb ik al lang het gevoel dat de TS iemand is die dichter bij me staat dan de meeste mede-atheïsten.
Wat de kunst betreft denk ik dat we ook op dezelfde pagina zitten. Ik noem mezelf ongelovig, maar misschien kan je kunst mijn religie noemen. Zeker wat muziek betreft, ik speel al jaren fanatiek in amateurorkesten, er waren tijden dat ik wekelijks in het Concertgebouw zat. Maar ook de beeldende kunst raakt me steeds meer en meer. De laatste jaren ben ik behoorlijk verslingerd geraakt aan film, waarbij ik ook een voorkeur lijk te hebben voor de artistiekere films, waarin poëzie belangrijker is dan een consistent verhaal. Zoals Angel's Egg. Onbegrijpelijk, maar zo ontzettend mooi qua beeld en muziek. Een film die overigens behoorlijk veel religieuze motieven kent. 
Het is ergens wel gek. Ik kijk enerzijds graag zo rationeel en logisch als het maar kan naar de wereld, maar kunst is alles behalve dat. Ik denk dat de ratio inderdaad ontoereikend is om alles te beschrijven en voor mij vult kunst denk ik die leemte.

Lopen met de hond is toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Zeker nu het weer begint op te knappen. Vandaag was ik helemaal enthousiast en dit vertaalde zich naar een veelvuldig gooien met de stok (ok, de meesten hier vinden het een kleine boom) voor de hond. Opa dat hij inmiddels is maakt het niets uit en hij gaat nog even enthousiast als in het begin achter de stok aan. Gelukkig, want die stok is ook wel eens anders gebruikt. Er is niets groter dan de vergevingsgezindheid van een hond, mits je stoer genoeg bent om op je fouten terug te komen en jezelf weet te vergeven. Op het einde van de wandeling smeet ik nog voor een laatste maal de stok weg voor de hond en... bovenop de motorkap van een peperdure audi A6
Ik denk als je het dan doet, doe het dan goed. Ik heb iig weer wat kleur op het gelaat.

Het zou treurig zijn als iemand anders voor mij bepaalde wat ik wel en niet mocht. Maar dit is mijn keuze. Ik zit niet sip in de kerk iets te missen, hoor. Ik denk alleen dat mijn pad uiteindelijk nog wel eens een andere kant op kan slingeren. 
Buurten en oecumenische diensten is geen enkel probleem, hoewel ik daar zelf niet zoveel behoefte aan heb. Wat ik wel nodig heb is af en toe een bezoekje aan een klooster. En ook dat kan gewoon.
Maar iets bezoeken is iets anders dan ergens deel van zijn, dat is de crux.

Dank je voor je interesse, Olorin. 
Ik voel me niet (meer) aangetrokken tot een bepaalde stroming. Heel lang heeft het me pijn gedaan dat ik niet katholiek ben, want daar past mijn geloof inmiddels eigenlijk het beste in. Als ik er blanco in zou staan - dus niet met mijn gezin aangesloten was bij een gemeente - dan zou ik zonder al teveel moeite katholiek worden. Maar dat is niet de situatie, ik heb me met mijn gezin verbonden aan onze gemeente en daar kan ik me niet met goed geweten van losscheuren. Daarom heb ik ervoor gekozen om van onze gemeente, binnen mijn mogelijkheden, mijn thuis te maken. Ik zeg “maken” omdat ik denk dat je ergens thuis gaan voelen geen passief proces is maar interactief. Het thuis-gevoel zit ‘m voor mij in me verbinden aan de mensen, samen gemeente zijn. En deels op geloofsinhoud. In spiritueel opzicht zal ik me er nooit helemaal thuis voelen, denk ik. Maar ach, wie zegt dat het ergens anders wel zo is? Misschien is dat ook maar een typisch gevalletje gras bij de buren. Ik heb het idee dat ik ooit nog wel een move zal maken naar een meer contemplatief leven. Geen idee wanneer. Misschien als ik een oud weduwvrouwtje ben. 

Groei van een religie. Wat ik wel interessant vind is puur qua oppervlakte op aarde het christendom eigenlijk pas vrij recent de dominante wereldreligie geworden is die het nu is. Voor een lange tijd dat er één dominante religie was in Europa, één kerk zelfs in Europa, zei het verder weinig mensen iets in andere delen op aarde.
 
 
 

In navolging op bernard 3 en Flash Gordon wil ik ook wel iets delen van mijn geloofs-verhaal. Ik heb er een tijdje over zitten dubben omdat ik niet zo goed weet wat ik kan schrijven, maar heb besloten maar gewoon te beginnen.
Ik ben 32 jaar geleden geboren in een nest van twee heel lieve, gelovige ouders. Moeder musicus, van het stille type en met een grote belangstelling voor geloof en met name jodendom. Vader de vleesgeworden uitspraak 'we zijn op de wereld om elkaar te helpen'. Ik ben het tweede kind van vijf. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik vrij serieus in het leven stond. Vrolijk, dat wel, maar erg bewust van mezelf, anderen en de grote vragen van het leven. Denkend en dromend. Ons gezin was lid van één van de vele takken van de protestantse boom (God, vergeef ons). Ik kan me niet herinneren dat ik als kind bijzonder aangetrokken werd door de kerk en het geloof. Ik ging naar de kerk, want dat moest. God speelde wel een rol, maar geen heel expliciete. Heel gezond voor een kind, volgens mij. Dat veranderde op den duur. Ik kan me nog precies het moment herinneren, oudjaarsavond 1996, dat ik me bewust werd van mijn sterfelijkheid. Dat ik bang werd. Een existentiële angst die ik heel lang met me mee heb gedragen, tot een moment waar ik later op kom. Ik heb trouwens altijd veel muziek gemaakt, dat is nog van betekenis.
Het volgende dat ik me herinner is dat alles vrij makkelijk ging (school, vriendinnen, muziek), maar dat ik me raar voelde. Anders. Ook in de kerk. Ik had inmiddels wel door dat er iets "voor mij was" in de kerk, maar ik kon de verbinding tussen "het geloof" en mijzelf nog niet zo maken. In sociaal opzicht was het door mijn zelf ervaren raar-zijn ook niet zo boeiend. Rond mijn 14e/15e kwam daar een omslag in. Ik kreeg catechisatie van een dominee waar ik érg veel van geleerd heb en die me in mijn geloof zeker mee-gevormd heeft. Hij voedde mijn behoefte aan leren, snappen en verbanden zien. Ik denk dat zijn grootste verdienste was dat het geloof interessant voor me werd. Toen ik 17 was, kwam het belijdenis-doen ter sprake. Ik heb daar wel wat over getwijfeld, maar kan me nog goed herinneren dat ik op één of andere gemeenteavond was en dacht: ja, ik doe het. Ik wil hierbij horen. Zo gezegd, zo gedaan: op mijn 18e deed ik belijdenis in de kerk waar ik opgegroeid was. Van mijn godsbeeld in die tijd kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het zal wel - mezelf kennende - eenvoudig, bloedserieus en een tikkeltje naïef zijn geweest. De angst bleef met vlagen de kop op steken.
Nu wordt het leuker. Toen ik een jaar of 20 was, belandde ik namelijk *tadaaaa* op Credible. Het klinkt misschien een beetje sneu omdat het immers over een internetforum gaat, maar het heeft  een significante rol gespeeld in mijn persoonlijke ontwikkeling en geloof. Ten eerste omdat ik hier dingen kon delen die in real life een beetje gek of veelteserieus overkwamen. Ten tweede omdat het een leuke community was waar ik actief in kon zijn. Ten derde omdat ik mensen leerde kennen die... ja, hoe zeg je dat? Veel voor mij betekend hebben? Dat klinkt wat profiteerderig. Ik weet het niet. Waar ik mee kon optrekken. En die me hebben helpen ontdekken wie ik ben, wat ik geloof. Door heel persoonlijke gesprekken, dingen om over na te denken, confrontatie met mezelf. Ik kan niet goed omschrijven wat dat voor invloed heeft gehad, maar in elk geval: heel veel. Ik heb dat als een zegen ervaren.
Toen ik 22 was, ben ik voor het eerst naar een klooster geweest. En dát is uiteindelijk een centraal punt geweest. Ik stapte binnen en dacht: dit is het. Er zijn er meer zoals ik, dit is mijn taal. Daar, en in het jaar daaropvolgend, ben ik keihard geconfronteerd met de existentiële angst waar ik het eerder over had. Het in de ogen zien daarvan was vreselijk, echt vréselijk. De hel. Maar tegelijkertijd, in die periode, heb ik iets gevonden wat ik zocht. God. Liefde. Leven. Eindelijk de dood kunnen accepteren en zelfs (bijna) omarmen. Het is gek, soms denk ik: eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zoals iemand anders al eens geschreven heeft. Maar tegelijkertijd geloof ik ook zomaar alles, het hele arsenaal aan geloofswaarheden. Het is een taal. Door die taal kan ik met anderen communiceren over wat ertoe doet. Geloof is voor mij zoals muziek. Muziek is gewoon een verzameling klanken en is an sich betekenisloos. Het krijgt echter een betekenis voor mensen die het horen en begrijpen in muzikale zin. Andersom is geloof net als muziek een taal om vanuit míj gestalte te geven aan iets wat ik anders niet kan zeggen. Ik besef me dat dit een beetje raar klinkt voor veel mensen, want zeg ik dan dat ik het geloof "gebruik" en eigenlijk niet geloof? Ik denk het zelf niet, maar zou me die vraag wel kunnen voorstellen.
Dus, wat geloof ik nu eigenlijk? Niks. Maar tegelijk: Ik geloof in God, Schepper en Vader. In Jezus, God zelf en tegelijk mens. Die in dezelfde kwetsbaarheid en eenzaamheid als ik geleefd heeft, gebroken is, gedood is en begraven is. En overwonnen heeft, opgewekt is en verheerlijkt is. En in de Heilige Geest, over wie ik eerlijk gezegd niks zinnigs kan zeggen. En in Maria, moeder, leven en liefde. En in de kerk, een sneue club van halfgare gelovigen die tegelijkertijd Heilig is en in gemeenschap met Hem leeft. En in de rest. Dat er in deze hele troosteloze boel toch niet één haar van mijn hoofd kan vallen zonder dat Hij het weet. En dat er schoonheid zit in de gebrokenheid. En dat we inderdaad op de wereld zijn om elkaar te helpen, zoals mijn vader zei. En dat het inderdaad helemaal niet zoveel zin heeft om erover te praten, zoals mijn moeder voordeed. En zo is de cirkel weer rond.
(Ik vertel het nu enigszins chronologisch. In werkelijkheid verliep het natuurlijk veel chaotischer. Teruglezend staat er vooral ook heel veel níet. Maar het geeft een idee.)
Vragen zijn €2,- per stuk. 

De heiligste woorden uit Gods woord is wel het 'Onze Vader'. Onze Heer Jezus gaf hier aan ons een modelgebed. Ik wil hier regel voor regel gaan analyseren wat er nu eigenlijk staat. Wat is jou idee over het 'Onze Vader'? Welke betekenis heeft het voor je dagelijks leven? Laten we beginnen met de eerste regel: Onze Vader in de hemel, laat uw Naam geheiligd worden. 

Dat ligt eraan. Er zijn verschillende soorten kloosters die gewoon tot dezelfde Kerk behoren. Ieder mens heeft, naast de algemene roeping waar je terecht op doelt, ook een eigen roeping in het persoonlijk leven. Een kloosterroeping zal natuurlijk lang niet iedereen hebben, dit topic is slechts hypothetisch bedoelt, maar je gaat wel een persoonlijke weg met God en legt daarin samen met Hem je eigen accenten.
Stel dat ik mij meer op gebed zou richten en jij meer op liefdadigheid, waarbij we beiden het andere natuurlijk niet nalaten, dan vullen we elkaar juist aan en hoeft er geen sprake van verdeeldheid te zijn. We hoeven daarom ook niet beiden precies dezelfde leefwijze aan te houden.

- Oldtimer rocking -

 

Zelf zit ik op een christelijk koor, ik hou van religieuze muziek. Verder ook een aantal projectkoren maar ook een seculier vissersvrouwenkoor wat ik even leuk vind. Religie en filosofie pik ik zaterdags het eerste uit dagblad Trouw. 
Maar een christelijke sportvereniging ben ik nog nooit tegengekomen .
 

Het klopt dat de doelstelling is de Bijbel beschikbaar stellen. En die is ook beschikbaar. Voor iedereen te lezen zonder in te loggen, en naar te linken met een account.
De reden om biblija.net op te heffen was niet om "een graantje mee te pikken": biblija.net is van de UBS waar het NBG bij aangesloten is. Maar via debijbel.nl kan het NBG veel beter service verlenen voor Nederlandse lezers doordat het NBG nu een eigen bijbelwebsite heeft waar alle informatie gebundeld is.
En om toegang te krijgen tot alle functies en tot betrouwbare informatie betaal ik €25 per jaar. Dat vind ik een heel schappelijk bedrag, waarmee ik bijdraag aan professioneel bijbelvertaalwerk wereldwijd en professionele vertalingen in Nederland. Zonder die bijdragen -- en zonder het schijntje dat je neertelt voor de papieren bijbels -- zou het werk van het NBG op de lange termijn niet vol te houden zijn. 

Je bent niet vervelend. Natuurlijk praten we met mensen over het geloof, en natuurlijk bidden we met mensen. Praktisch betekent het dat we oplossingen voor problemen, van iedere aard, dus uit geloof oplossen, ofwel bidden met en voor mensen die ziek zijn, mensen onderwijzen, bidden met en voor mensen die geen werk hebben, ofwel dat praktiseren wat we in de Bijbel lezen. Concreet voorbeeld: er staat geschreven: "En zo wat gij begeren zult in Mijn Naam, dat zal Ik doen; opdat de Vader in den Zoon verheerlijkt worde". Dat betekent dat wanneer we overeenkomstig Gods Wil bidden, het zal geschieden. Is het Gods Wil dat mensen ziek zijn? Nee, natuurlijk niet. Is het Gods Wil dat mensen armoedig leven? Nee, natuurlijk niet. Dit zijn dus kwesties die in ons leven spelen.

Het onderwerp is hier Hoe geef je je christen-zijn in de praktijk vorm?
Hoe speelt het een rol in je dagelijks leven, in de contacten met anderen die lang niet altijd christen zijn?
Praat je er veel over of is het meer iets wat weliswaar je manier van leven bepaald, maar waar je met anderen meestal niet over praat.
Dat zijn zo wat vragen en natuurlijk zijn er nog wel meer te bedenken rond het thema.
Vertel er hier wat over en/of kom erover met de andere forummers in gesprek!
 

En dat nog wel op de sterfdag van de heilige Daniel Brottier. Wie had dat gedacht.
aten we het de brottier functie noemen.

Ik kan je interpretatie goed begrijpen, het is ook niet my cup of tea. Alleen, inspelen op een behoefte is an sich geen indoctrinatie of dwingelandij. De Albert Heijn speelt bijvoorbeeld ook heel goed in op behoeftes van een klant, maar ik ken niemand die het gevoel heeft dat Albert Heijn hem dwingt om daar boodschappen te doen. Of een jongere meedoet aan een DTS, is toch echt de verantwoordelijkheid van de ouders en hem-/haarzelf.
YWAM moet natuurlijk wel transparant zijn en verantwoording kunnen afleggen over haar methodes. Mocht aangetoond worden dat deelname de ontwikkeling van jongeren schaadt dan moet er ingegrepen worden. Voor zover ik weet zijn daar echter geen duidelijke aanwijzingen voor. Ik heb de indruk dat zo'n traject over het algemeen ervaren wordt als een positieve, stimulerende ervaring.

Ik kan je interpretatie goed begrijpen, het is ook niet my cup of tea. Alleen, inspelen op een behoefte is an sich geen indoctrinatie of dwingelandij. De Albert Heijn speelt bijvoorbeeld ook heel goed in op behoeftes van een klant, maar ik ken niemand die het gevoel heeft dat Albert Heijn hem dwingt om daar boodschappen te doen. Of een jongere meedoet aan een DTS, is toch echt de verantwoordelijkheid van de ouders en hem-/haarzelf.
YWAM moet natuurlijk wel transparant zijn en verantwoording kunnen afleggen over haar methodes. Mocht aangetoond worden dat deelname de ontwikkeling van jongeren schaadt dan moet er ingegrepen worden. Voor zover ik weet zijn daar echter geen duidelijke aanwijzingen voor. Ik heb de indruk dat zo'n traject over het algemeen ervaren wordt als een positieve, stimulerende ervaring.

Dat is strikt gezien wel zo omdat moderators de technische mogelijkheden hebben, maar een ingreep moet wel het forum dienen. De vraag ‘hoe dienen we dit forum’ is daarom veel interessanter dan ‘wie beslist’. Ik denk wel dat over die vraag heel wat verschillende visies bestaan, zoals in dit topic ook weer duidelijk naar voren komt.