ZENODotus

Onzin. Bij zeven brieven is het auteurschap tegenwoordig onomstreden. Dat geldt in de historische wetenschap als vaststellen.

Het gaat niet om het seksueel misbruik per sé (opmerking: ook binnen de katholieke kerk niet, uit het DEET-rapport blijkt dat er minder misbruik is b.v. binnen de Katholieke Kerk dan in modale gezinnen in Nederland)... Maar wel hoe er omgegaan wordt met de aangifte binnen JG. 75 % van de JG die die vragen heeft ingevuld geven de JG voor de afhandeling een onvoldoende. JG zouden er goed aan doen om het rapport ter harte te nemen, en eruit te leren, in plaats van bezeten te zijn over hun goede naam.

Heerlijk en afgrijselijk tegelijk hoe mensen kunnen doordraven.
Messiah is een interessante en best spannende serie, meer niet 
Als je bijgelovig bent of gemakkelijk verslaafd neem je toch lekker geen Netflix. Who cares. 

Het "alleen mannen" heeft betrekking op de "oudsten" van de JG niet op de onderzoekers.

Ik heb geen kinderen. Ik heb echter wel een kinderwens gehad rond mijn dertigste, maar het is er dus niet van gekomen. Ik geloof wel dat een kinderwens altijd egoïstisch is, het is namelijk altijd een antwoord op de stelling: "Ik wil een kind", aan het kind of de wereld wordt er niets gevraagd. Daar is natuurlijk niets mis mee, we doen wel meer uit "egoïstische" motieven. Het is natuurlijk ook zo dat de drang bijzonder sterk in ons is gelegd, daar het voortbestaan van de soort er nu eenmaal door bewerkstelligd wordt.

Net zoals er geen eind is aan het geven aan goede doelen is er ook geen eind aan mensen in allerlei omstandigheden waarvoor je kan bidden.
Ik snap wel heel goed de wanhoop en het verdriet van de ouders toch zal ik niet om de opwekking van het kind bidden. Nu het eenmaal dood is moet je niet wensen dat het kind nog een keer terug moet naar deze aarde.

De vrouw komt uit een groep die bijzonder veel waarde hecht aan gebedsgenezing... Dat is trouwens niet zonder problemen, want vele christenen die zich verloren hebben in gebedsgenezing verwijten anderen soms ook dat ze niet genezen. Zo ken ik het verhaal van een blinde man die ze verweten dat zijn geloof niet groot genoeg was omdat hij nog altijd niet genezen was. Verder doen er binnen die kringen wel verhalen de ronde van opwekkingen en genezingen, dus dat sterkt hun geloof hierin wel, denk ik.
Dat neemt niet weg natuurlijk dat ik het verschrikkelijk vind voor de moeder, en vraag ik me ook af wat de implicaties voor haar geloof zullen zijn als haar kind uiteindelijk niet herrijst. Ik zou dus eerder bidden om haar kracht te geven om dit een plek te kunnen geven, en vooral haar geloof niet te laten verliezen.

Effe een pitch.
M.i. is de beste Nederlandstalige Bijbelvertaling op dit moment de Nederlandse Concordante Vertaling: https://www.concordante-publicaties.nl/vertaling/
Als er geen reacties komen ga ik er van uit dat jullie het er mee eens zijn ?

Dag Lasha... Ik denk dat je hier evenveel meningen als er christenen zijn zult vinden.
Wat ikzelf vind? Ik vind het leven bijzonder tragisch, altijd eindigt het met verdriet. Als ik niet in God zou geloven denk ik niet dat ik nog vrij lang wil leven, want wat is de zin er dan van? Ik ben ooit op een forum voor zelfmoordenaars een meisje van 12 tegengekomen, die in Zedenleer filosofielessen had gekregen. Nou ja, een meisje van twaalf is natuurlijk geen filosoof, maar het was wel diep tot daar doorgedrongen wat haar leerkracht te zeggen had. Ze zei expliciet: ik ben niet depressief, maar ik wil dood omdat het leven geen nut heeft. Ik vond het bijzonder tragisch dit te horen van een meisje van twaalf.
Dus ik denk dat ik atheïsme nog net iets tragischer vind dan wat ik nu van het leven denk. Ik heb dus vooral medelijden eigenlijk, en ja, dat wil niet zeggen dat ik geen gelukkige atheïsten ken, maar als ik eerlijk ben zou ik als atheïst niet gelukkig kunnen zijn, ik ben nu gelovig en vind geluk al een bijzonder labiel gegeven. Verder vind ik het geweldig om God te hebben waar ik ten allen tijde bij terecht kan. Ook met mijn zorgen, mijn lasten, mijn verdriet.
Aan de andere kant, of je nu christen bent, boeddhist, of atheïst, je zoekt altijd naar een zin in je bestaan. Iets waar je gelukkig van wordt... Dat is ook bij met zelfmoordgedachten zo, ze klampen zich vast aan elke strohalm die maar kan helpen. Hoe mensen dan ook geluk vinden, is voor iedereen anders.

Heb je ooit een wetenschappelijke studie gedaan? Terwijl men dogmatisch is van nature, wil dat niet zeggen dat je zomaar alles mag beweren, je moet het kunnen staven met argumenten (en zoals ik aangeef, en wat jij hier knipt zijn de argumenten van Beduhn zwak, in een ander stuk van diezelfde paper, weerleg ik al zijn argumenten trouwens). Daarna wordt het getoetst door gelijken, vervolgens hangt het meestal van de tijd af of iets gestand blijft of niet.
Ook dit stuk is maar een deeltje van een paper waar ik zo'n tien expliciete meldingen van God voor Jezus bespreek en nog zo'n tien allusies. Dat Jezus dus nooit God wordt genoemd is bijzonder obscuur. Daarvoor kan ik ook verwijzen naar het boek van Harris en het artikel van Brown.
En hier haal je meteen aan waarom in Nicea Jezus gelijk werd gesteld aan God (wat trouwens niet van die tijd was, men achtte het goed het dan in een dogma te gieten door de problemen met Arius, dat Jezus gelijk was aan God werd al beschreven in Clemens (dat is 2de eeuw AD, dus vrij kort na het schrijven van het Nieuwe Testament): hij was volgens het concilie geboren en niet geschapen. En om Sesboué's concept te gebruiken, wat wordt er uit een mens geboren? Wat wordt uit een kat geboren? Inderdaad altijd hetzelfde als de vader en de moeder.

Heb je ooit een wetenschappelijke studie gedaan? Terwijl men dogmatisch is van nature, wil dat niet zeggen dat je zomaar alles mag beweren, je moet het kunnen staven met argumenten (en zoals ik aangeef, en wat jij hier knipt zijn de argumenten van Beduhn zwak, in een ander stuk van diezelfde paper, weerleg ik al zijn argumenten trouwens). Daarna wordt het getoetst door gelijken, vervolgens hangt het meestal van de tijd af of iets gestand blijft of niet.
Ook dit stuk is maar een deeltje van een paper waar ik zo'n tien expliciete meldingen van God voor Jezus bespreek en nog zo'n tien allusies. Dat Jezus dus nooit God wordt genoemd is bijzonder obscuur. Daarvoor kan ik ook verwijzen naar het boek van Harris en het artikel van Brown.
En hier haal je meteen aan waarom in Nicea Jezus gelijk werd gesteld aan God (wat trouwens niet van die tijd was, men achtte het goed het dan in een dogma te gieten door de problemen met Arius, dat Jezus gelijk was aan God werd al beschreven in Clemens (dat is 2de eeuw AD, dus vrij kort na het schrijven van het Nieuwe Testament): hij was volgens het concilie geboren en niet geschapen. En om Sesboué's concept te gebruiken, wat wordt er uit een mens geboren? Wat wordt uit een kat geboren? Inderdaad altijd hetzelfde als de vader en de moeder.

Het klassiek Grieks kent geen onbepaalde lidwoorden, wel bepaalde lidwoorden. Maar om meteen alle woorden waar een bepaald lidwoord ontbreekt te vertalen met onbepaald lidwoord gaat te ver... Ook de NWV is hier niet consequent in.
 
We merken hier allereerst het gebrek aan een bepaald lidwoord op tussen ἐν en ἀρχῇ, wat trouwens ook het geval is in Gen 1,1 LXX. Maar dat wil niet zeggen dat meteen ἀρχῇ ook onbepaald bedoeld is. Vaak bij het gebruik van voorzetsels wordt er geen bepaald lidwoord gebruikt bij de zelfstandige naamwoorden, terwijl het wel als bepaald bedoeld is, vooral in het geval voor voorzetselbepalingen. Het feit dat het in de NWV hier tussen vierkante haken wordt geplaatst is dus overbodig. Dat hier ἐν wordt gebruikt in plaats van ἀπό lijkt tevens aan te duiden dat de schrijver hier niet doelde dat het Woord in het begin ontstond, maar de status van het woord aan het begin wilde beschrijven. Met andere woorden hier wordt niet de geboorte of schepping van het Woord mee aangeduid. Dan zou de schrijver ook in plaats van ἦν (εἶμι) ook het werkwoord ἐγένετο (γίνομαι) gebruikt hebben.1
De tweede regel van dit vers luidt: καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν. πρός is vrij moeilijk te vertalen naar onze hedendaagse talen omdat het geen statisch woord is. Met het accusatief drukt het beweging naar uit. Als het vergezeld gaat met een statisch werkwoord dan ontkent het de overgankelijke kracht van het voorzetsel. Morris stelt dan ook dat als we het voorzetsel hier letterlijk nemen, het betekent: “the Word was toward God”.2
Het belangrijkste in de vertaling is natuurlijk het derde deel van het vers: θεὸς ἦν ὁ λόγος, waar opvalt dat bij θεός het bepaald lidwoord ontbreekt. Volgens Harris komt θεός in het Johannesevangelie 83 keer voor waarbij 20 keer zonder het lidwoord. Van die 83 keer lijkt in vier gevallen niet verwezen te worden naar de Vader: in 1,1; 1,18; 10,34-35 en 20,28. De schrijver lijkt echter in vers 1 geen duidelijk onderscheid te willen maken tussen ὁ θεὸς en θεός (als tussen de Vader en de Zoon). Zo zien we in het Johannesevangelie dat in voorzetselbepalingen θεός 22 keer voorkomt, waarvan 12 keer met een bepaald lidwoord, en tien keer zonder. Ook is er geen consistentie in het gebruik van het bepaald lidwoord bij de voorzetsels παρά en ἐκ.3 Als men naar de vertalingen kijkt dan merkt men ook meteen dat de woorden omgedraaid worden. λόγος die als laatste in het Grieks wordt vermeld, wordt het eerst vermeld in de Nederlandse vertalingen. De schrijver kan dan ook een onderscheid hebben willen maken tussen onderwerp en gezegde. Dit wordt benadrukt in “Basics in Biblical Greek” van Mounce, waar de schrijver expliciet stelt: “Its emphatic position stresses its essence or quality: “What God was, the Word was” is how one translation brings out this force. Its lack of a definite article keeps us from seeing the person of the Word (Jesus Christ) as completely identical with the person of “God” (the Father). That is to say, the word order tells us that Jesus Christ has all the divine attributes that the Father has; lack of the article tells us that Jesus Christ is not the Father..”4 Een andere reden voor het ontbreken van het lidwoord is de regel van Colwell die luidt: “A definite predicate nominative has the article when it follows the verb; it does not have the article when it precedes the verb.” Colwell verduidelijkt: “If the context suggests that the predicate is definite, it should be translated as a definite noun in spite of the absence of the article” en “in the case of a predicate noun which follows the verb the reverse is true; the absence of the article in this position is a more reliable indication that the noun is indefinite.”5 Toch was Colwell niet zo zeker dat zijn regel in dit vers opging, zoals velen denken: “The opening verse of John’s Gospel contains one of the many passages where this rule suggests the translation of a predicate as a definite noun. καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος looks much more like “and the word was God” than “and the word was divine” when viewed with reference to this rule. The absence of the article does not make the predicate indefinite or qualitive when it precedes the verb; it is indefinite in this position only when the context demands it. The context makes no such demand in the Gospel of John, for this statement cannot be regarded as strange in the prologue of the gospel which reaches its climax in the confession of Thomas.”6 Volgens Harris maakt de regel van Colwell in dit vers de fout door er verkeerdelijk vanuit te gaan dat de bepaaldheid en de kwaliteit elkaar uitsluiten, dat als θεός kan getoond worden als met het bepaald lidwoord door de principes van woordvolgorde dat dit automatisch uitsluit dat het kwalitatief zou kunnen zijn in zin.7 Colwell biedt dus niet geheel uitsluitsel over hoe dit vers vertaald zou moeten worden. Een probleem dat zich duidelijk al eerder stelde want zo bevat b.v. de Codex Regius, een handschrift uit de achtste eeuw, wel het bepaald lidwoord bij θεὸς, zodat hier alle vraagtekens meteen werden weggenomen. Velen gaan er dan ook van uit dat Johannes hier niet bedoelde de Zoon gelijk te stellen aan de Vader, maar dat Johannes Jezus kwalitatief wilde beschrijven. Moulton stelde dan ook: “For exegesis, there are few of the finer points of Greek which need more constant attention than this omission of the article when the writer would lay stress on the utility or character of the object.”8 Het probleem is hier echter dat als we het zouden vertalen met “en het woord was goddelijk”, hiervoor een expliciet woord bestaat in het Grieks en zou dan ook de schrijver van het Johannesevangelie niet eerder geput hebben uit die woordenschat? Dan zou hij waarschijnlijker θεῖος (wat gebruikt wordt in 2 Petr 1,4) 9 of του θεοῦ gebruikt hebben. Daarom is Morris ook heel duidelijk als hij zegt: “John is not merely saying that there is something divine about Jesus. He is affirming that he is God, and doing so emphatically as we see from the word order in the Greek.”10
Beduhn, die echter wel laat uitschijnen een unitariër te zijn, stelt dat men in eerste plaats kwam tot de zinsnede “Het woord was God”, in de KJV door vooral naar de Latijnse Vulgaat te kijken (et Deus erat Verbum). In het Latijn bestaat er noch een bepaald, noch een onbepaald lidwoord. De andere Engelse vertalingen zouden hier in feite gewoon de denkwijze van de KJV hebben gekopieerd. De redenaties om de vertaling: “Het woord was God” te rechtvaardigen, zijn dus in feite allemaal redenaties a posteriori. Maar de argumenten van Beduhn zijn niet overtuigend omdat in het Latijn niet duidelijk is welk woord nu het onderwerp en welk woord het gezegde zou zijn, daar beide zelfstandige naamwoorden geen bepaald lidwoord hebben. Beduhn is ervan overtuigd dat het kwalitatieve gebruik van θεὸς, namelijk “goddelijk” hier de beste vertaling zou zijn, maar dat van de Engelse vertalingen de vertaling van de NWV het beste het oorspronkelijk Grieks weergeeft.11 Ook Harner die Beduhn in zijn werk citeert geeft hem hierin gelijk. Harner geeft namelijk enkele alternatieve schrijfwijzen van dit vers, en als Johannes wilde zeggen “Het woord was God”, had hij kunnen schrijven o θεὸς ἦν ὁ λόγος, maar dat deed hij niet. Als hij wilde zeggen “Het woord was een God” had hij kunnen schrijven ὁ λόγος ἦν θεὸς, maar ook dat deed hij niet.12 In plaats daarvan gebruikte Johannes een zelfstandig naamwoord zonder bepaald lidwoord en plaatste dit voor het werkwoord. Volgens Harner wijst dit erop dat Johannes niet onbepaald of bepaald in dit vers wilde laten uitschijnen, maar in karakter en kwaliteit.13 Beduhn haalt vervolgens Luc 20,38 aan waar in het Nederlands te lezen valt: “Hij is geen God van de doden...” in het Grieks luidt dit echter: “θεὸς δὲ οὐκ ἔστιν νεκρῶν...” Hier gaat het gezegde het koppelwerkwoord vooraf en ontbreekt het bepaald lidwoord bij θεὸς, maar niet vanwege de regel van Colwell, maar simpelweg omdat θεὸς hier onbepaald is, aldus Beduhn.14 Maar de vergelijking met Joh 1,1 gaat hier echter niet op omdat in Luc 20,38 het onderwerp geen zelfstandig naamwoord is.
Het lijkt mij dan ook dat Beduhn niet vrij van dogma is bij het bepalen waarom dit vers beter zou vertaald zijn in de NWV dan in andere Engelse vertalingen. Zijn argumenten zijn vrij zwak. Toch is er een vrij grote consensus dat hier met θεὸς niet de Vader wordt bedoeld maar om dan maar meteen van Jezus “een god” te maken lijkt te ver te gaan.
1Murray J. Harris, Jesus as God: The New Testament use of theos in reference to Jesus, Grand Rapids MI, Baker Book House, 1992, p. 57
2Leon Morris, The Gospel according to John, The New International Commentary on the New Testament, Grand Rapids MI, Eerdmans, 1995, p. 65
3Murray J. Harris, Jesus as God: The New Testament use of theos in reference to Jesus, Grand Rapids MI, Baker Book House, 1992, p. 55
4William Mounce, Basics of Biblical Greek, Grand Rapids MI, Zondervan, 2003, p. 27-28
5E. C. Colwell, A definite rule for the use of the article in the Greek New Testament, in Journal of Biblical Literature, 52, 1933, p. 20
6Ibid. p. 21
7Murray J. Harris, Jesus as God: The New Testament use of theos in reference to Jesus, Grand Rapids MI, Baker Book House, 1992, p. 62
8James Hope Moulton, Nigel Turner, A grammar of new Testament Greek, Edinburgh, T & T Clark, 1976, p. 83
9Dat wordt ook bevestigd door Raymond Brown, Does The New Testament Call Jesus God?, in Theological Studies 26,1, 1965, p. 564
10Leon Morris, The Gospel according to John, in The New International Commentary on the New Testament, Grand Rapids MI, Eerdmans, 1995, p. 68-69
11Jason David Beduhn, Truth in translation: Accuracy and Bias in English Translations of the New Testament, New York, University Press of America, 2003, p. 116
12 Maar volgens Bieringer klopt Harners redenatie hier grammaticaal niet.
13Philip B. Harner, Qualitative Anarthrous Predicate Nouns: Mark 15:39 and John 1:1, in Journal of Biblical Literature, 1 March 1973, Vol 92 (1), p. 84-85
14Jason David Beduhn, Truth in translation: Accuracy and Bias in English Translations of the New Testament, New York, University Press of America, 2003, p. 126

Serieus mensen, kijk gewoon eens in een woordenboek voor de betekenis van een woord.

Ik weet niet hoe of door wat ik gelovig ben geworden... Ik was het als kind al... Mijn moeder was gelovig maar deed er verder niets mee. Wij gingen dan ook naar een gemeenschapsschool en eigenlijk werd er niet zo heel veel over God gepraat in mijn familie... Tot mijn twaalfde had ik ook altijd een Bijbel op zak en wilde ik priester worden. Daarna ben ik lange tijd ziek geweest van geloof (voor gebeurtenissen waarover ik niet wens te praten), tot ik in mijn twintiger jaren weer interesse kreeg en inmiddels in mijn afstudeerjaar zit als theoloog. Nog steeds verlang ik ernaar om me soms op te geven om tot priester gewijd te worden, maar ik kan me niet echt verzoenen met alles hieromtrent, dus doe ik het niet. Verder geniet ik van de vrijheid die ik heb als christen om me niet in een hokje te laten plaatsen, in tegenstelling tot verschillende theologen die zich aan de kerk gebonden weten, laat ik mij namelijk niet de mond snoeren, en daar houd ik wel van. Eén van mijn professoren die ik het meeste bewonder en die ook mijn bachelorthesis over de goddelijkheid van Christus heeft begeleid, is trouwens een priester...

Romeinen 14:5 De een beschouwt bepaalde dagen als een feestdag, voor de ander zijn alle dagen gelijk. Laat iedereen zijn eigen overtuiging volgen.

Een feest kun je zo druk en enerverend maken als je zelf wil. Kerst bestaat in principe uit niet méér dan een aantal missen, waarvan er door de gemiddelde parochie twee worden opgedragen: de nachtmis en de dageraads- of dagmis (meestal de laatste). En qua kerstversiering kun je het houden bij een sobere kerstkribbe, als je toch iets wil neerzetten.
Liturgisch gezien is er zelfs geen tweede kerstdag; de dagen na kerst zijn gewijd aan verschillende "kerstheiligen" (Stefanus, Johannes de Doper, de Onnozele Kinderen).
De enige drukke week qua vieringen is het Paastriduum: de avondmis op Witte Donderdag, minimaal één en meestal twee vieringen op Goede Vrijdag, de Paaswake op zaterdagavond en de Paasmis op zondag. Die zijn echter niet allen verplicht, maar als bewuste gelovige wil je deze vieringen natuurlijk niet zomaar missen, vooral de Paaswake niet.
Als je een feest vanwege alle drukte of commercie dus niet viert, dan kies je er dus zelf voor om die drukte onlosmakelijk te verbinden met de feesten. De Kerk vraagt echter niet méér dan dat je de mis (of de eredienst als je protestants bent) bijwoont en de kerstboodschap probeert na te leven.
Zij verplicht geen enkele commercie, geen enkel geschenk, geen enkele versiering, geen enkel familiediner en geen enkele oliebol. Maar het mag wél natuurlijk; christenen zijn vrij om dat soort dingen met een gerust hart te vieren.
Men kan de feesten dus heel rustig en sereen vieren, zoals bijvoorbeeld in vele kloosters ook gebeurt, en dat wordt eigenlijk ook zelfs aanbevolen. Ook tijdens de feestdagen is gematigdheid een goede, bevrijdende deugd om de vreugde juist te laten toenemen.
De feesten zijn bedoeld om de heilsdaden van Christus tegenwoordig te stellen en zo innerlijk met Hem mee te beleven. Alle rituelen, gebeden, gezangen en ook volkse gebruiken zijn daarop gericht.
Zo knielen we in de stal rondom de kribbe, staan we met Maria onder het kruis, zijn we verbaasd als we het lege graf zien en verheugd als de verrezen Christus ons de Schriften uitlegt, staren we Hem na bij de hemelvaart en ontvangen we de heilige Geest.
Zij die menen dat het niet christelijk zou zijn om zo te handelen, om zo biddend, overwegend en vierend mee te leven met onze Heer, geven de feesten een heel andere betekenis dan de Kerk doet en kiezen er dus zelf voor om niet-christelijke elementen toe te voegen aan die feesten.
Ook als je meent dat bepaalde gebruiken niet christelijk zouden zijn, is dat een eigen keuze; de Kerk is uitsluitend christocentrisch.
Hoe weten we dan dat Christus daadwerkelijk wil dat wij die feesten vieren?
Niet per se enkel door de Schrift alleen, want alleen dit topic bewijst al dat die op verschillende wijzen consistent uit te leggen is. Je kunt je eigen uitleg dan enkel nog als de ware beschouwen door de andere uitleggers in diskrediet te brengen; zij zouden niet werkelijk doen wat God hen vraagt, zij zouden de Schrift niet juist bestuderen, noem maar op.
Daar alleen worden we dus niet veel wijzer van.
Gelukkig is er echter een andere manier, die veel gelovigen individueel ook toepassen in hun geloofsleven, namelijk door Gods voorzienigheid in de geschiedenis na te gaan. Hoeveel gelovigen zijn er immers niet die in hun eigen levensloop verschillende gebeurtenissen en ontwikkelingen daaraan toeschrijven?
"God liet mij die opleiding afmaken, God stond mij die ziekte toe, God heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben."
Welnu, zouden we dat dan ook niet bij heel de gemeenschap van Christus mogen toepassen, zodat Gód haar gemaakt heeft tot wie zij nu is? Met al haar zonden en tekortkomingen, net zoals bij zoveel gelovigen, maar ook in al haar schoonheid en passionele liefde voor God en naasten, net zoals bij zoveel gelovigen?
We zien dan niet alleen dat God de feesten rustig laat ontwikkelen binnen de Kerk, op uiteenlopende wijzen, maar ook dat Hij ontelbaar veel mensen inspireert om op basis van die feesten de meest schitterende gebeden, verhalen, gedichten, gebruiken, kunstwerken en muziekstukken te vervaardigen.
We zien dan niet alleen dat de katholieke Kerk deze feesten viert, maar ook de oosters-orthodoxen, de protestanten, de evangelischen, ja, vrijwel alle kerken wereldwijd. Natuurlijk worden niet alle feesten door alle kerken op altijd dezelfde data gevierd, maar de belangrijksten toch wel.
En zelfs niet alleen de kerken, maar ook veel mensen buiten de kerken vieren, natuurlijk vanuit hun eigen gedachten en bedoelingen, een paar van deze feesten mee. Ze zijn dus in grote delen van de wereld, kerkelijk of niet-kerkelijk, een onlosmakelijk onderdeel van de vele culturen geworden.
Zouden we dit dan allemaal aan de duivel moeten toeschrijven, zoals sommigen misschien beweren?
Moeten we het licht, de warmte, de ongedwongen gezelligheid (tenminste, in de betere families), de kunst en de liturgie en de vrijheid dan allemaal als kwaadaardig zien, alsof de duivel in staat zou zijn mensen bijvoorbeeld dit te laten creëren:
Een ieder moet er maar het zijne van denken, maar ik geloof daar echt helemaal niets van. Als God deze feesten niet had gewild, dan had Hij ze niet zover laten ontwikkelen en had Hij ze vanaf het begin al niet toegestaan binnen zijn Kerk. Zo eenvoudig kan Gods voorzienigheid soms zijn.
God speelt geen spelletjes met ons, Hij laat goedwillende mensen nóóít dwalen. En die mensen zijn er áltijd geweest, in alle eeuwen en culturen, binnen én buiten de Kerk, en zullen er ook áltijd zijn.
We mogen dus op Hem vertrouwen en met een gerust en vrolijk hart genieten van alle feestelijkheden die Hij in zijn goedheid ons heeft gegeven, ieder op de eigen wijze.

@ZENODotus
dank voor deze info. Ik heb hier laatst op gegoogled, maar het niet kunnen vinden. Ik heb me voor de Nederlandse situatie laten vertellen dat sommige schapenhouders hun schapen alleen binnen laten komen om te laten aflammeren. Ze hebben simpelweg niet de capaciteit om hun hele kudde binnen onder te brengen. Schapen zijn gebergtedieren en uitstekend aangepast aan winters weer.

Elk jaar hebben we wel eens deze discussie, ik heb zo'n twee jaar geleden ook uitgebreid geantwoord, eigenlijk raakt het nogal afgezaagd, omdat je simpelweg niet luistert als het niet in je kraam past, het bekendste voorbeeld is je bericht omtrent Jehovah als vocalisatie van het tetragram.
25 december als de geboorte van Christus werd lang voordat het christendom de staatsgodsdienst werd gevierd... Ook de Saturnaliën zijn bedenkelijk als oorsprong van kerstmis voor de simpele reden dat kerstmis helemaal niet valt in de periode van de Saturnaliën, de Saturnaliën werden namelijk gevierd van 17 december tot 23 december.
Verder zijn er veel speculaties geweest omtrent welke dag men de geboorte van Christus moest vieren  Theophilus van Caesarea b.v. zei dat we de geboorte van onze heer moesten vieren op 25 december. Ook Origenes haalt aan dat 25 december werd aangehaald voor de geboortedag van Christus... Dat is in de tweede en derde eeuw van onze jaartelling... Dus lang voordat christenen er ook maar aan zouden denken om heidense feesten te kerstenen.
Interessant is verder wel dat er een theorie bestond in het Judaïsme die stelde dat een profeet op dezelfde dag stierf als hij was verwekt. Die dag wordt nog steeds in sommige christelijke kringen gevierd als de verwekking van Jezus, namelijk 25 maart, ra ra ra, als je daar negen maanden bijtelt.
Voor de rest heb ik geen zin om wèèr alles te moeten herhalen. Iemand die theologie studeert,(en ik vermoed ook mensen die antieke geschiedenis studeren), wordt dan ook geconfronteerd met de theorieën en hypothesen, en niet alleen met de verdachtmakingen die hoogst waarschijnlijk protestantse interpolaties kenden.

Elk jaar hebben we wel eens deze discussie, ik heb zo'n twee jaar geleden ook uitgebreid geantwoord, eigenlijk raakt het nogal afgezaagd, omdat je simpelweg niet luistert als het niet in je kraam past, het bekendste voorbeeld is je bericht omtrent Jehovah als vocalisatie van het tetragram.
25 december als de geboorte van Christus werd lang voordat het christendom de staatsgodsdienst werd gevierd... Ook de Saturnaliën zijn bedenkelijk als oorsprong van kerstmis voor de simpele reden dat kerstmis helemaal niet valt in de periode van de Saturnaliën, de Saturnaliën werden namelijk gevierd van 17 december tot 23 december.
Verder zijn er veel speculaties geweest omtrent welke dag men de geboorte van Christus moest vieren  Theophilus van Caesarea b.v. zei dat we de geboorte van onze heer moesten vieren op 25 december. Ook Origenes haalt aan dat 25 december werd aangehaald voor de geboortedag van Christus... Dat is in de tweede en derde eeuw van onze jaartelling... Dus lang voordat christenen er ook maar aan zouden denken om heidense feesten te kerstenen.
Interessant is verder wel dat er een theorie bestond in het Judaïsme die stelde dat een profeet op dezelfde dag stierf als hij was verwekt. Die dag wordt nog steeds in sommige christelijke kringen gevierd als de verwekking van Jezus, namelijk 25 maart, ra ra ra, als je daar negen maanden bijtelt.
Voor de rest heb ik geen zin om wèèr alles te moeten herhalen. Iemand die theologie studeert,(en ik vermoed ook mensen die antieke geschiedenis studeren), wordt dan ook geconfronteerd met de theorieën en hypothesen, en niet alleen met de verdachtmakingen die hoogst waarschijnlijk protestantse interpolaties kenden.

Dat is niet correct... In handelingen wordt b.v. gebeden om aan de dienstknechten (dus niet apostelen; het woord hier gebruik is douloi (wat slaven of dienstknechten betekent)) vrijmoedigheid van spreken te geven en het verrichten van wonderen en genezingen. Verder in handelingen worden ook wonderen toegeschreven aan b.v. Stefanus en Filippus (die beiden geen apostel waren)... Ook toen Jezus 70 dienaren uitzond zei hij hen om in iedere stad genezingswonderen te doen (dus ook weer niet uitsluitend de apostelen). Verder is 1 Kor 12 er duidelijk in dat er gaven van genezing zijn, en dat die niet uitsluitend gegeven worden aan de apostelen, maar aan leden van de gemeente.

Je kan moeilijk bij elke beschuldiging zonder enig proces de beschuldigde veroordelen. Iemand is onschuldig totdat zijn/haar schuld is aangetoond.ZO werkt dat in Nederland en andere westerse landen al enige tijd.
Ze kunnen de politie/justitie inlichten maar of ze aangifte kunnen doen terwijl ze zelf geen belanghebbende zijn is de vraag. Uiteindelijk zal het slachtoffer zelf aangifte moeten doen. Dat kunnen ze wel aanmoedigen. Maar de tijd dat kerken zelf mochten berechten is al enige tijd voorbij.
Bij het daadwerkelijke strafrechtelijke onderzoek, het bepalen van de strafmaat en het uitvoeren daarvan hebben kerkgenootschappen geen rol. Of wou je terug naar de tijd dat kerken wel wereldlijke macht hebben?
Er zal vast een tussenoplossing zijn waarbij zulke situaties voorkomen worden.

Gewoon op negeren zetten. Dit forum is te mooi om constant in dezelfde neerwaartse spiraal gezogen te worden. 

Dit is een eenzijdige weergave. Zeker heeft elk evangelie een duidelijke visie en hebben ze grosso modo een zorgvuldige compositie. Toch zijn ze ook  verzamelingen van verhaaltjes die niet allemaal fijn op elkaar aansluiten of hetzelfde beeld geven. Dus de beste verklaring is dat de schrijvers een eigen compositie met een eigen beeld schetsten mede op basis van allerlei anekdotisch materiaal dat hun ter beschikking stond.
 
Er waren niet gelijk verschillende vormen. Eerst was er de Joodse vorm (als je het dan al christendom kunt noemen). Dan de 'heidense' vorm, en pas in de tweede eeuw een herkenbare gnostische vorm. Grofweg gesproken dan.
 
Dit toont een gebrek aan kennis van het relevante wetenschappelijke onderzoek.
 
Ehm...? Nee en nee. Alleen al uit de brieven van Paulus blijkt dat Jeruzalem een belangrijk centrum van het christendom was. En de eerste eeuw is niet goed gedocumenteerd over Jeruzalem; de enige grondige beschrijving is van Josephus.

Marcion stelde in de tweede eeuw zijn eigen canon samen, op basis van zijn eigen geloof. Daarop ontstond een brede discussie binnen de christelijke gemeenschappen over welke boeken legitiem waren en welke niet. Al in de tweede eeuw ging er echter een canon rond van het Nieuwe Testament, die vrijwel gelijk is aan de huidige.
De gemeenschap van Marcion heeft nog enige tijd bestaan naast de christelijke Kerk, waarbinnen de canonisering van de Schrift ook nog discussies bleef opleveren. Zo hebben de oosters-orthodoxen lange tijd bijvoorbeeld Openbaringen afgewezen en nu nog steeds wordt het boek niet gelezen in hun liturgie.
Uiteindelijk is het christelijk-gnosticisme verdwenen en is voornamelijk het christendom overgebleven. Binnen de katholieke Kerk werd daarbij de canon van de Schrift pas tijdens het concilie van Trente definitief vastgesteld, als reactie op de reformatie.
Dat het christendom vrijwel als enige overgebleven is en zich volop heeft kunnen ontwikkelen in de geschiedenis, wordt op verschillende wijzen geïnterpreteerd.
Vele christenen zien hierin het bewijs van Gods voorzienigheid, dat Hij uiteindelijk de juiste leer destilleerde uit deze geschiedenis en zo binnen zijn Kerk bewaarde. Dit is vooral de katholieke en oosters-orthodoxe visie.
Anderen zien hierin het bewijs van grote afvalligheid en geloven dat er ofwel altijd ononderbroken kleine gemeenschappen zijn geweest die de juiste leer (deels in het verborgene) bewaarden, ofwel dat de juiste leer in deze tijd alsnog geopenbaard is. Dit is vooral een protestantse visie, met verschillende nuanceringen daarbinnen.

Dag Miriam,
Twee jaar na mijn huwelijk ben ik begonnen met bijbellezen. Mijn vrouw vond het maar een raar boek, maar ze zag dat het mij gelukkig maakte dus vond ze het prima. We zijn inmiddels dertig jaar getrouwd. Mijn vrouw vindt het nog steeds een raar boek, maar ze ziet dat het mij nog steeds gelukkig maakt dus vindt ze het nog steeds prima. 
Ik wens je veel geluk, wijsheid en liefde toe.