Hendrik-NG

Maar dan ga je nog steeds voorbij aan de kwestie dat het wellicht onwenselijk is dat de leerkracht geacht wordt zich te conformeren aan "norm A", terwijl zij/hij intussen min of meer openlijk "B" doet... En dat het in de kern dat is waar men op wil ingrijpen... Omdat de kinderen in dat geval gewoon een verkeerd voorbeeld voorgeschoteld krijgen: "Zoals we maar allemaal roepen dat we dit of dat belangrijk vinden, of openlijk zeggen dit of dat niet door de beugel kan, kunnen we intussen in de praktijk gewoon precies doen wat we zelf willen zonder dat we daarover rekenschap af hoeven te leggen. Zie maar: onze leerkracht komt er gewoon mee weg!!".
Wat die "norm A" dan precies is doet er niet zo veel toe: als nu eenmaal binnen een bepaalde groep wordt afgesproken dat het zus of zo is, dan zal men zich (zeker als men binnen die groep een gezaghebbende rol en/of voorbeeldfunctie heeft) gewoon moeten conformeren aan de norm... En dat wil helemaal niet zeggen dat men nooit meer (intern) over die norm mag discussieren... Of dat die norm in beton gegoten is. Maar die discussie moet m.i. niet over de rug van de kinderen gevoerd worden! Of dat nu gaat over de vraag of homosexualiteit "zondig is" of niet, men vindt dat men mag meelopen in Pegida-demonstraties (terwijl men intussen ook les geeft aan leerlingen met een niet-westerse achtergrond), vindt dat men een hoofddoek dient te dragen (en dat als leerkracht ook wil doen tijdens het lesgeven op een bijzondere of een openbare school), etc etc...
"En moeten we bij het beoordelen van die activiteiten het waardeoordeel van de meerderheid gebruiken of die van de werkgever?", vroeg je. De rechters oordelen kennelijk dat men het waardeoordeel van de werkgever i.h.a. mag volgen, mits deze dat oordeel maar goed heeft onderbouwd en consequent toepast. Maar keer op keer na een goed in kaart brengen van de "omstandigheden van het geval". En dat is precies de weg waarlangs in een rechtsstaat minderheidsstandpunten een plaats kunnen vinden/behouden naast het standpunt van de meerderheid. Of die meerderheid nu vindt dat dat standpunt van de ander "niet meer van deze tijd is" of niet, of "afkomstig uit een achterlijke cultuur", of, of... Gelukkig maar!!

Het is alleen de vraag of die eventuele "angst voor besmetting" de grond zou vormen voor de discriminatie... Ik durf er vergif op in te nemen dat de grond die men aanvoert een "openbare zonde" is (gedrag, niet in overeenstemming met de grondslag van de school - een grondslag die de leerkracht zal hebben moeten onderschrijven bij het accepteren van de aanstelling!)
Wat men hier dan niet wil is dat de kinderen een voorbeeld voorgehouden wordt dat je legitiem A mag zeggen, maar intussen gewoon B mag doen...
Intussen is de interne discussie voor de achterban hier de vraag of homosexualiteit per definitie "zondig" is. Of het innemen van een minderheidsstandpunt hier mogelijk is. (Ik denk van wel, maar dat staat los van de discussie...)
Vul het plaatje nu eens in met andere variabelen (en vergeet even dat het in het voorbeeld waar ik op wijs ook gaat om een bijzondere school - ik ben eigenlijk heel benieuwd of daar in de gerechtelijke uitspraak wel rekening mee werd gehouden, maar ik kon zo gauw geen voorbeeld vinden van een openbare school waar de kwestie speelde), dan snap je hopelijk wat beter wat ik bedoel: zie hier https://www.nrc.nl/nieuws/2016/09/06/extreem-rechtse-leraar-ontslagen-4161270-a1520041
Hier werd een leerkracht ontslagen vanwege andere gedragingen in de privesfeer, echter ook in de openbaarheid gekomen. Het argument hier:
Ook hier de kernwoorden "voorbeeldfunctie" en (inderdaad toch ook) "niet verenigbaar met de grondslag"...

Ik denk dat "de minimale christen" de persoon is van wie Christus zegt: van Mij!
Christen zijn begint en eindigt met het horen van de stem van Christus en die herkennen. Nog niet eens zozeer het "volgen" van Hem, zoals het in deze tekst staat. Denk aan wat Jezus zei over "het verloren schaap"...

Ik denk dat "de minimale christen" de persoon is van wie Christus zegt: van Mij!
Christen zijn begint en eindigt met het horen van de stem van Christus en die herkennen. Nog niet eens zozeer het "volgen" van Hem, zoals het in deze tekst staat. Denk aan wat Jezus zei over "het verloren schaap"...

Ik denk dat "de minimale christen" de persoon is van wie Christus zegt: van Mij!
Christen zijn begint en eindigt met het horen van de stem van Christus en die herkennen. Nog niet eens zozeer het "volgen" van Hem, zoals het in deze tekst staat. Denk aan wat Jezus zei over "het verloren schaap"...

Flash Gordon heeft gelijk met zijn inschatting dat het boek van v.d. Brink vooral ook de gereformeerde worsteling met de kwestie laat zien. Wat mij dan weer verbaast is het gegeven dat gereformeerden van oudsher wordt voorgehouden: wees niet tevreden met datgene wat je denkt dat er in die bijbel staat, maar wees bereid om die bijbelse boodschap keer op keer tegen het licht te houden, en eventueel anders te lezen dan je gewend was. Het zou dus niet zo "moeten" zijn dat men er moeite mee heeft om bijbelse zaken anders te "moeten" lezen. V.d. Brink wijst er terecht op dat die in het verleden ook al is gebeurd, ook nadat nieuwe wetenschappelijke inzichten een eerdere uitleg hadden ondergraven.
Het probleem lijkt eerder te zijn dat men vooral wil vasthouden aan één bepaalde geloofstraditie: een specifieke uitleg van de schrift, vanuit één bepaalde manier van lezen van die teksten en de gereformeerde geloofsbelijdenissen die daar op zijn gebaseerd. En dat het vooral "druk van buiten" was en is die die traditie op de korrel neemt. Rabiate atheïsten met een eigen, op die evolutietheorie teruggrijpende levensbeschouwing en gereformeerde belijders houden elkaar al decennialang hardnekkig in een wurggreep. En daar zou men beter mee kunnen stoppen...
V.d. Brink beweert trouwens niet dat hij een bioloog is, of b.v. een biochemicus. Hij geeft herhaaldelijk aan dat hij zo goed mogelijk probeert weer te geven wat hij heeft begrepen over die evolutietheorie, en in die zin beweert hij niet dat hij (natuur)wetenschap aan het bedrijven is. Hij probeert wel een theologisch wetenschappelijk antwoord te geven op de vragen waar de evolutietheorie de theologie voor plaatst. Hij probeert die theologie dus te laten kleuren door de wetenschap (en niet per se andersom). Maar ook die wetenschap bouwt weer op een aantal eigen vooronderstellingen. Wordt daardoor "gekleurd". En binnen die wetenschap werken wetenschappers van soms heel verschillende herkomst, ieder met eigen vooronderstellingen die grotendeels overlappen, maar deels ook niet...
Anyway: het mooie van dit boek vind ik (en daar kan ik Flash Gordon naspreken) dat "het geen poging is weg te lopen voor de consequenties van de wetenschap en evenmin een wat beroerde poging wetenschap en een letterlijke lezing van Genesis te verenigen"...

Eerder denk ik dat het voor een gereformeerde club moeilijk is om die op zich vrij duidelijke katholieke visie op Petrus goed te rijmen met een ander uitgangspunt, je noemde het al:
Voor mij is dat eerder de verklaring voor de afwezigheid van elke hint naar jou uitleg in de (kanttekeningen van de) Statenvertaling. Zou jouw uitleg namelijk in die tijden (van de reformatie) gangbaar zijn geweest, dan zou ik verwacht hebben dat men daar stelling tegen genomen zou hebben ("anachronisme!", of iets dergelijks). Niet dat men hem eenvoudigweg onder het tapijt zou schuiven.
Maar goed: dat was je vraag niet. Die was: hoe leest men in jouw kringen die tekst? Ik heb er twee commentaren voor je bij gepakt. Uit de gereformeerde (preciezer: de neocalvinistische) richting: de Korte Verklaring (dit deel geschreven door Grosheide; 2e druk uit 1954) en het 1 Kor-deel uit het Commentaar op het NT, 3e serie (Dean Anderson, 2008).
Grosheide: "Vers 12 zegt waarin deze twisten (vers 11) bestaan. Ieder lid der gemeente hief een leus aan waardoor men zichzelf voorstelde als de ware christen en de ander veroordeelde. Het is merkwaardig dat Paulus hier, noch later in de brief, te kennen geeft wat de oorzaak der twisten en de reden van het aanheffen van deze leuzen was. Van verschil in leer, beschouwing of levenswijze blijkt nergens iets."
Vervolgens gaat de uitleg hier naar toe, dat men zich eerst beriep op de prediker die men het liefste hoorde (Paulus of Apollos), om vervolgens ("de hoogmoed van de Korinthiers wilde boven Paulus en Apollos uit gaan") zich te beroepen op Petrus, en vervolgens (de 4e groep) op Christus. "En niet dat ze zich naar Christus noemden was verkeerd, maar dat ze de naam van Christus voor zich opeisten en die anderen ontzegden. De zonde in Korinthe is niet enige afwijking in de leer of in het leven, maar het ruzie maken, het zich stellen boven elkander, het voor zich opeisen wat aan de ganse gemeente toekomt. Het is die ernstige, in alle tijden voorkomende ongerechtigheid, het twisten om niets, uit loutere verheffing van zichzelf, welke de apostel bestraft".
De opmerkingen van Dean Anderson wijken hier inhoudelijk niet van af. Ik citeer ze daarom ook niet.
De uitleg van dit vers draait dus niet zozeer over de opsomming van de namen, maar om het "ἕκαστος ὑμῶν λέγει" (het "unusquisque vestrum dicit"): het feit dat ieder gemeentelid zichzelf op een bepaald voetstuk plaatst (Paulus, Apollos, Petrus of zelfs ook maar Christus), alsof Christus gedeeld zou kunnen zijn, en ieder van de anderen (Paulus, Apollos, Petrus) voor hen zou zijn gekruisigd, etc.
Wat ik zo snel niet in die commentaren tegen kwam (als ik de tijd heb blader ik nog even door) is het gegeven dat dezelfde opsomming in het derde hoofdstuk ook nog voor komt, waar hij dezelfde functie lijkt te hebben als in bovenstaande uitleg:
In ieder geval: in de uitleg van 1:12 beriep men zich daar niet op...
De uitleg gaat dus wel iets verder dan het "En degenen die "van Christus" zijn, dat waren de eenvoudige en oprechte christenen. De rest deugde dus gewoon niet." Sterker: die gedachte wordt verworpen. En dat terecht m.i.. Maar dan krijgt ook de gereformeerde terecht een spiegel voorgehouden, met de vraag: en hoe bezie je dan je eigen kerkverband naast de andere kerkverbanden?? Voor mij wordt die tekst dan best "spannend"!

Eerder denk ik dat het voor een gereformeerde club moeilijk is om die op zich vrij duidelijke katholieke visie op Petrus goed te rijmen met een ander uitgangspunt, je noemde het al:
Voor mij is dat eerder de verklaring voor de afwezigheid van elke hint naar jou uitleg in de (kanttekeningen van de) Statenvertaling. Zou jouw uitleg namelijk in die tijden (van de reformatie) gangbaar zijn geweest, dan zou ik verwacht hebben dat men daar stelling tegen genomen zou hebben ("anachronisme!", of iets dergelijks). Niet dat men hem eenvoudigweg onder het tapijt zou schuiven.
Maar goed: dat was je vraag niet. Die was: hoe leest men in jouw kringen die tekst? Ik heb er twee commentaren voor je bij gepakt. Uit de gereformeerde (preciezer: de neocalvinistische) richting: de Korte Verklaring (dit deel geschreven door Grosheide; 2e druk uit 1954) en het 1 Kor-deel uit het Commentaar op het NT, 3e serie (Dean Anderson, 2008).
Grosheide: "Vers 12 zegt waarin deze twisten (vers 11) bestaan. Ieder lid der gemeente hief een leus aan waardoor men zichzelf voorstelde als de ware christen en de ander veroordeelde. Het is merkwaardig dat Paulus hier, noch later in de brief, te kennen geeft wat de oorzaak der twisten en de reden van het aanheffen van deze leuzen was. Van verschil in leer, beschouwing of levenswijze blijkt nergens iets."
Vervolgens gaat de uitleg hier naar toe, dat men zich eerst beriep op de prediker die men het liefste hoorde (Paulus of Apollos), om vervolgens ("de hoogmoed van de Korinthiers wilde boven Paulus en Apollos uit gaan") zich te beroepen op Petrus, en vervolgens (de 4e groep) op Christus. "En niet dat ze zich naar Christus noemden was verkeerd, maar dat ze de naam van Christus voor zich opeisten en die anderen ontzegden. De zonde in Korinthe is niet enige afwijking in de leer of in het leven, maar het ruzie maken, het zich stellen boven elkander, het voor zich opeisen wat aan de ganse gemeente toekomt. Het is die ernstige, in alle tijden voorkomende ongerechtigheid, het twisten om niets, uit loutere verheffing van zichzelf, welke de apostel bestraft".
De opmerkingen van Dean Anderson wijken hier inhoudelijk niet van af. Ik citeer ze daarom ook niet.
De uitleg van dit vers draait dus niet zozeer over de opsomming van de namen, maar om het "ἕκαστος ὑμῶν λέγει" (het "unusquisque vestrum dicit"): het feit dat ieder gemeentelid zichzelf op een bepaald voetstuk plaatst (Paulus, Apollos, Petrus of zelfs ook maar Christus), alsof Christus gedeeld zou kunnen zijn, en ieder van de anderen (Paulus, Apollos, Petrus) voor hen zou zijn gekruisigd, etc.
Wat ik zo snel niet in die commentaren tegen kwam (als ik de tijd heb blader ik nog even door) is het gegeven dat dezelfde opsomming in het derde hoofdstuk ook nog voor komt, waar hij dezelfde functie lijkt te hebben als in bovenstaande uitleg:
In ieder geval: in de uitleg van 1:12 beriep men zich daar niet op...
De uitleg gaat dus wel iets verder dan het "En degenen die "van Christus" zijn, dat waren de eenvoudige en oprechte christenen. De rest deugde dus gewoon niet." Sterker: die gedachte wordt verworpen. En dat terecht m.i.. Maar dan krijgt ook de gereformeerde terecht een spiegel voorgehouden, met de vraag: en hoe bezie je dan je eigen kerkverband naast de andere kerkverbanden?? Voor mij wordt die tekst dan best "spannend"!

Eerder denk ik dat het voor een gereformeerde club moeilijk is om die op zich vrij duidelijke katholieke visie op Petrus goed te rijmen met een ander uitgangspunt, je noemde het al:
Voor mij is dat eerder de verklaring voor de afwezigheid van elke hint naar jou uitleg in de (kanttekeningen van de) Statenvertaling. Zou jouw uitleg namelijk in die tijden (van de reformatie) gangbaar zijn geweest, dan zou ik verwacht hebben dat men daar stelling tegen genomen zou hebben ("anachronisme!", of iets dergelijks). Niet dat men hem eenvoudigweg onder het tapijt zou schuiven.
Maar goed: dat was je vraag niet. Die was: hoe leest men in jouw kringen die tekst? Ik heb er twee commentaren voor je bij gepakt. Uit de gereformeerde (preciezer: de neocalvinistische) richting: de Korte Verklaring (dit deel geschreven door Grosheide; 2e druk uit 1954) en het 1 Kor-deel uit het Commentaar op het NT, 3e serie (Dean Anderson, 2008).
Grosheide: "Vers 12 zegt waarin deze twisten (vers 11) bestaan. Ieder lid der gemeente hief een leus aan waardoor men zichzelf voorstelde als de ware christen en de ander veroordeelde. Het is merkwaardig dat Paulus hier, noch later in de brief, te kennen geeft wat de oorzaak der twisten en de reden van het aanheffen van deze leuzen was. Van verschil in leer, beschouwing of levenswijze blijkt nergens iets."
Vervolgens gaat de uitleg hier naar toe, dat men zich eerst beriep op de prediker die men het liefste hoorde (Paulus of Apollos), om vervolgens ("de hoogmoed van de Korinthiers wilde boven Paulus en Apollos uit gaan") zich te beroepen op Petrus, en vervolgens (de 4e groep) op Christus. "En niet dat ze zich naar Christus noemden was verkeerd, maar dat ze de naam van Christus voor zich opeisten en die anderen ontzegden. De zonde in Korinthe is niet enige afwijking in de leer of in het leven, maar het ruzie maken, het zich stellen boven elkander, het voor zich opeisen wat aan de ganse gemeente toekomt. Het is die ernstige, in alle tijden voorkomende ongerechtigheid, het twisten om niets, uit loutere verheffing van zichzelf, welke de apostel bestraft".
De opmerkingen van Dean Anderson wijken hier inhoudelijk niet van af. Ik citeer ze daarom ook niet.
De uitleg van dit vers draait dus niet zozeer over de opsomming van de namen, maar om het "ἕκαστος ὑμῶν λέγει" (het "unusquisque vestrum dicit"): het feit dat ieder gemeentelid zichzelf op een bepaald voetstuk plaatst (Paulus, Apollos, Petrus of zelfs ook maar Christus), alsof Christus gedeeld zou kunnen zijn, en ieder van de anderen (Paulus, Apollos, Petrus) voor hen zou zijn gekruisigd, etc.
Wat ik zo snel niet in die commentaren tegen kwam (als ik de tijd heb blader ik nog even door) is het gegeven dat dezelfde opsomming in het derde hoofdstuk ook nog voor komt, waar hij dezelfde functie lijkt te hebben als in bovenstaande uitleg:
In ieder geval: in de uitleg van 1:12 beriep men zich daar niet op...
De uitleg gaat dus wel iets verder dan het "En degenen die "van Christus" zijn, dat waren de eenvoudige en oprechte christenen. De rest deugde dus gewoon niet." Sterker: die gedachte wordt verworpen. En dat terecht m.i.. Maar dan krijgt ook de gereformeerde terecht een spiegel voorgehouden, met de vraag: en hoe bezie je dan je eigen kerkverband naast de andere kerkverbanden?? Voor mij wordt die tekst dan best "spannend"!

Doorgaan op de ingeslagen weg, en het je niet persoonlijk aantrekken dat je de wind van voren krijgt. Zeker niet als die wind komt van de extremisten die je liever niet alle ruimte wil geven die ze zelf graag zouden willen innemen...

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??

Dan stellen we bij deze vast dat Bernard 3, en niemand anders, de Reformatie heeft gewonnen!!

Dan stellen we bij deze vast dat Bernard 3, en niemand anders, de Reformatie heeft gewonnen!!

Een zelfde boodschap, maar dan volledig seculier, probeer ik anderen mee te geven als ik mensen aan het "coachen" ben. Belemmerende gedachten (zo zal ik ze maar noemen) cirkelen vrijwel altijd rond dat woordje "volkomen" dat ik eerder in de christelijke context gebruikte: een idealist (het leeuwendeel van de overspannen personen die ik in de spreekkamer tegenkom!!)/perfectionist legt het zichzelf op om de gestelde doelen "volkomen" te halen, en ik probeer de mensen tot het inzicht te laten komen dat wij bij ons menselijke streven bij alles "genade" nodig hebben. Omdat die "neiging tot het goede" nu eenmaal gepaard gaat met de "neiging tot het kwade", het nu eenmaal gaat om breekbaar mensenwerk, we ons lot nooit "volkomen" in de hand hebben, etc etc...
Een van de bijverschijnselen van overspanning is "angst", een emotie die die mens de drang tot te stellen van daden nu juist ontneemt: niet iedere mens is geneigd tot het doen van daden...!

Een zelfde boodschap, maar dan volledig seculier, probeer ik anderen mee te geven als ik mensen aan het "coachen" ben. Belemmerende gedachten (zo zal ik ze maar noemen) cirkelen vrijwel altijd rond dat woordje "volkomen" dat ik eerder in de christelijke context gebruikte: een idealist (het leeuwendeel van de overspannen personen die ik in de spreekkamer tegenkom!!)/perfectionist legt het zichzelf op om de gestelde doelen "volkomen" te halen, en ik probeer de mensen tot het inzicht te laten komen dat wij bij ons menselijke streven bij alles "genade" nodig hebben. Omdat die "neiging tot het goede" nu eenmaal gepaard gaat met de "neiging tot het kwade", het nu eenmaal gaat om breekbaar mensenwerk, we ons lot nooit "volkomen" in de hand hebben, etc etc...
Een van de bijverschijnselen van overspanning is "angst", een emotie die die mens de drang tot te stellen van daden nu juist ontneemt: niet iedere mens is geneigd tot het doen van daden...!

Misschien. Maar wat dan wel weer opvalt, is dat mensen die in maakbaarheid geloven, daardoor juist des te feller en verontwaardiger reageren op zelfs de kleinste kwalijkheden. De leer van de erfzonde wil nu juist enkel aangeven dat elk mens geneigd is tot het kwaad en dat we daarom niet verbaasd moeten zijn als er kwaad gedaan wordt.
Het is een heel reële leer, gestoeld op de werkelijkheid, die ons ook mildheid en barmhartigheid leert tegenover fouten en tekortkomingen, omdat wij immers erkennen dat wij ze zelf ook maken. Ook als iemand zoiets ernstigs begaat dat hij (of zij) naar de gevangenis moet, beseffen we ons dat wij ook die verkeerde keuze hadden kunnen maken, dat wij ook zwak en afhankelijk van Gods genade zijn. Dit natuurlijk in het ideale geval, want we zijn immers ook daarin geneigd tot het kwaad.
Als je binnen de Kerk een zonde begaat, dan probeer je het goed te maken met degenen die het troffen,  belijdt je het berouwvol in de biecht en dan is het je vergeven. En bij strafbare feiten ga je uiteraard naar de politie om jezelf aan te geven. Meer is dan ook niet nodig: vergeving van God en waar mogelijk genoegdoening (naar de wet en) voor de betrokkenen. Alleen als je de neiging blijft houden om een ernstig delict meerdere malen te begaan, waarschuw je bij voorbaat mensen die dan daarmee te maken gaan krijgen, zoals bijvoorbeeld nieuwe buurtbewoners, en zoek of aanvaard je alle professionele hulp.
Maar buiten de Kerk wordt elke fout breed uitgemeten in social media, worden mensen genamed en geshamed voordat überhaupt bewezen is dat zij iets misdaan hebben, moeten leidinggevenden die een fout maken vrijwel meteen aftreden en kunnen we het steeds minder verkroppen dat mensen zomaar een heel andere visie op zaken kunnen hebben. Waarom wordt bijvoorbeeld zoiets sulligs als de Zwarte Piet-discussie zo onredelijk fel en vol verwijten gevoerd? Omdat we oordelen over mensen die anders denken en vinden dat zij zich "meer maakbaar" behoren op te stellen.
Dus inderdaad, laten we er iets leuks van maken. Maar laten we wel realistisch blijven en niet doen alsof ieder mens altijd goed kan doen, als hij maar precies handelt en denkt zoals wij dat willen, ook als daar geen duidelijke afspraken over zijn (ik bedoel, is het door die #metoo-discussie inmiddels nu dan al duidelijk wanneer en hoe je iemand mag aanraken, of blijft het tot in de eeuwigheid lekker vaag, zodat je elke man die een hand op je schouder legt of je iets te lang aankijkt vrijelijk kunt shamen?). En laten we dus mensen die daarin dan de fout ingaan, niet meteen openlijk als eeuwige paria's behandelen.
Als we er iets moois van willen maken, dan begint dat met het discreet (!) erkennen van onze zwakheden en rechtvaardig doch ook barmhartig handelen jegens hen die in de fout zijn gegaan. Vanuit het besef dat wij ook die fout hadden kunnen maken in dezelfde omstandigheden, of dat die ander misschien juist uit goede bedoelingen handelde en daarin toch de mist inging. De leer van de erfzonde wil dus niet benadrukken hoe slecht wij wel niet zouden zijn, maar wil een realistisch perspectief bieden en ons oproepen tot barmhartigheid, discretie, fijngevoeligheid en redelijkheid jegens onszelf en elkaar.

En toen mocht onze arme Thorgrem weer eens de bezem door een topic halen... Is het nu zo ontzettend moeilijk om bij het onderwerp te blijven luitjes?? Er bestaat hier toch ook een kwebbelcafe?!

Zie mijn eerdere bijdrage: je moet met dat "tot niets goeds in staat" niet op de loop gaan. Als Jezus ons voor houdt dat we moeten worden als kinderen - en m.i. bedoelde Hij daarmee: "Volledig vertrouwend op de eigen ouders, volledig afhankelijk van hen", dan leert die Heidelbergse Catechismus ons volwassenen feitelijk niets anders: dat onze enige houvast in het leven is dat we weten dat we Hem toebehoren, op Hem moeten en enkel kunnen vertrouwen - dat we van Hem afhankelijk zijn zoals een kind afhankelijk is van de eigen ouders...
Het gaat er in die HC helemaal niet om dat wij mensen niets goeds zouden kunnen doen - het gaat er om dat we niets goed kunnen doen als extra bijdrage aan ons behoud!! Zoals een kind er niets aan kan doen om te verdienen dat het ouders heeft en houdt: die ouders zijn gewoon ouders...

Dat woord wordt weer door andere (g)refo's gebruikt om een vermeend(e) mis(ver)stand aan de kaak te stellen. Is dus iets heel anders. Grond voor de doop is hier niet de wedergeboorte (verondersteld of niet), maar "Gods bevel en belofte". Kortweg: het verbond...
En nee, dat leidt niet automatisch tot de verzekering dat het na die doop wel goed zit met die redding ("verbondsautomatisme") dat de vrijgemaakten wel eens voor de voeten wordt geworpen...

Hoe ver gaat die acceptatie? Verder dan een "ook in andere denominaties bevinden zich "ware" christenen, maar die dienen zich wel onverwijld bij het Wachttorengenootschap te voegen, want anders gaan ze alsnog verloren"??
Je hebt (en anders was het wel een andere aanhanger van het WTG - laten we het vooral hebben over hetgeen dat WTG uitdraagt!) meerdere keren verkondigd dat het van levensbelang is een religie aan te hangen die Gods goedkeuring kan wegdragen. Dat het anders is "gaat uit van haar!".
Wat betreft dat laatste: zie hier
Kijk vooral ook op welke vraag dit het antwoord was, en het moge duidelijk zijn dat er een afkeer bestaat m.b.t. de kerkgenootschappen waar die christenen toe behoren...
En kijk vervolgens eens naar de etymologie van dat woord "haat": http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/haat Het WTG predikt "een diepe afkeer" van religies met andere opvattingen dan die van zichzelf. Bestempelt maar al te graag zaken tot "heidens" - gekoppeld aan die oproep tot "uitgaan". En het is voornamelijk op dit punt dat de boodschap van het WTG op dit forum (en elders) weerstand oproept... En het is op dit punt dat de omslag van Kerk naar sekte plaats vindt... Trouwens ook (hand in eigen boezem) het punt waar sommige gereformeerden ophielden/-houden zich katholiek te gedragen...